Bus Stop - Miya Atsumu

Just, See Me...

(Y.N: Valla ilk defa kısa bir hikaye yazıcm. Beceremezsem şaşırmayın)

Soğuktu, bugün günlerden cumaydı ve Miya Atsumu okulun yakınlarındaki bir Otobüs Durağında yalnız başına şarkı dinliyordu.

Islanmış olması umrunda değildi. Eve gitmek ise hiç istemediği bir şeydi.

O eve her girdiğinde bir şekilde bir yara alıyordu.

Yaralanmalara alışıktı Atsumu. Bu yüzden bileklerindeki yaralar kapanmadan yenileri oluşuyordu. Kansızlık yaşasa da umrunda değildi. Sonuçta evdeki kimse onun kendisine zarar verdiğini fark etmemişti.

Acı çekmek bir tür terapi gibiydi. Ne kadar çok acıtırsa kafasındaki sesler o kadar uzun süre kendisini yiyip bitirmesini engelliyordu.

Okulu sevmezdi Atsumu. Genelde insanlar onun yüzündeki gevşek gülümsemeye tiksinerek bakar ve onun yapacağı saçma espirileri duymayı istemedikleri için kaçardı. Hoş, Atsumu bundan memnundu.

Etrafında kimse olmadığını düşünerek bileğindeki izlere dokunup birisinin kabuk tutan yarasını kaldırmak istedi. Ancak durağın arkasında bulunan Sakusa Kiyoomi onu izliyordu.

Sakusa Kiyoomi, okuldaki en ulaşılmaz çocuk. Bembeyaz teni, kaşının üstündeki mükemmel benleri ve simsiyah saçları ile nefes kesen çocuk...

Atsumu sanki canı hiç yanmıyormuş gibi kesiklerden birini tekrar kanatırken onu şok içerisinde izleyen çocuk kızgındı.

Kendisine verilen bu şansı böyle mi heba ediyordu?

Atsumu'nun aptallığına göz devirdi. Onun mazoşistleştiğini anlamış gibi değildi çünkü Atsumu o yaranın kabuğunu kaldırdıktan sonra üstünden büyük bir yük kalkmış gibi rahatlamıştı.

Atsumu'nun gerçekten sorunları vardı ve bu bir gün onu öldürebilirdi.

Sakusa gözlerini devirerek onu yalnız bıraktı. Onunla beraber eve yürümeyi teklif etmekten vazgeçti. Kanayan eliyle eve gitmek istemeyeceğini biliyordu.

Oysa Atsumu elleri kanlar içinde eve gelse de kimse onu fark etmezdi.

O ev onun için ev haricinde her şeydi.

Sadece birileri onu görsün istemişti...