Geçmişte:
Güneşli günler mutluluk getirir derlerdi.
Bu sadece hayatı yolunda giden insanların inandığı bir şeydi.
Atsumu en çok güneşin en tepede olduğu zamanlarda bu dünyadan göçmenin onun için en iyisi olduğunu düşünürdü.
Sonrasında öldüğü zaman bile ailesinin başına iş açacağını düşünerek vazgeçerdi.
Otobüs duraklarına böyle zamanlarda giderdi. Bir köşeye oturur müziğini açar ve öylece ağlarken akşam olmasını beklerdi.
Ailesine arkadaşları ile olduğunu söyleyip geçiştirir mutlu olduğunu sanmalarına izin verirdi.
Sonuçta Atsumu'nun yüzüne bakarak bir şeyleri anlayamazlardı.
Atsumu'yu tanıyan kimsesi yoktu.
Sakusa Kiyoomi de onu otobüs durağında ağlarken görene kadar umursamaz ve mutlu sanardı.
Onu ağlarken görmesi yanına gidip destek olması için bir sebep değildi.
Görmezden gelmek herkese kolay gelen bir seçenekti.
Sakusa da öyle yaptı. İçi kan ağlayan çocuğu kendi haline bıraktı.
Yazar Notu :
Sakusa'yı kınamayalım pls. O herkesin yapacağı şeyi yaptı. Kitap Sakuatsu olabilir. Ama bu onların kavuşacağı bir hikaye de değil. Sadece yazarın hayali falan. Hislerimle benzerlik taşıyan şeyler var yani.
Bide ben unutmuşum bölümü yayınlamayı akdjkwkskskskos 1 gün beklettim pardon ab
(üstteki notu da sallamayın)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bus Stop - Miya Atsumu
FanfictionMiya Atsumu'nun kimsesi yoktu. Tek sığınağı ise bir otobüs durağıydı. #intihar düşünceleri, intihar ve muhtemelen angst. #kısa hikaye #kitap aslında aşk barındırmıyor arkadaşlık tarzı bir şey yine de SAKUATSU forever :p [07.05.2023] atsumu #5
