Medya: Bölümü yazmadan önce dinlediğim şarkı. (Bölümü bir haftada bitirdim, depresif hissetmem lazımdı. Sadece bölümün başlığı şarkıdan geldi)
Atsumu çocukluğunda Osamu ile iyi anlaşırdı. Yani, kavga ederek.
Kavga etmeye devam ettikleri sürece kardeşlerdi onlar. Buna rağmen her kavga edişlerinden sonra Atsumu saklanarak ağlar, ertesi gün ise birbirlerine yaptıkları minik jestler ile barışırlardı.
En son kavga etmelerinin üzerinden yıllar geçmişti.
Onların bu haline kardeş diyebilir miydi Atsumu?
Kavga ettikten sonra ağlamayı özlemesi normal miydi?
Ailesi onu önemsemese de Osamu olduğu sürece mutluydu.
Ancak Atsumu, Osamu tarafından da terk edileceğini bilemezdi.
O küçük çocuğa umut etmemesini söylemek için artık çok geçti.
O umut ışığına koştuktan sonra daha büyük bir karanlığa terk edilmek kadar yıkıcı bir şey olamazdı.
Atsumu'nun kalbi terk edilmişti, ve bunu gören tek kişi onu umursamıyordu.
Umursanmak gibi bir derdi de yoktu.
Otobüs duraklarına terk edilmek o kadar da kötü değildi, galiba...
(Umursamayan kişi: Sakusa Kiyoomi)
[Finale son 3]
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bus Stop - Miya Atsumu
FanfictionMiya Atsumu'nun kimsesi yoktu. Tek sığınağı ise bir otobüs durağıydı. #intihar düşünceleri, intihar ve muhtemelen angst. #kısa hikaye #kitap aslında aşk barındırmıyor arkadaşlık tarzı bir şey yine de SAKUATSU forever :p [07.05.2023] atsumu #5
