Rescue me [Taekook]

Episode 1

Selamlar.

Bu fic finale kadar ilerleyip silmediğim tek fic ve ilk tamamladığım fic olduğu için 'düzgün' bir biçimde profilimde durmalı diye düşündüm ve 'en baştan' saçma bulup, acemice yazdığım yerleri düzelterek yazmaya karar verdim.

Bölümler önceki yayımladıklarıma nazaran daha uzun  olacak çünkü 16 bölümde finale sürüklemek fazlasıyla saçma oldu.

Bölümleri uzun tutup, oluş sıralarını daha mantıklı bir şekilde yazmak fic'i kesinlikle daha iyi hâle getirecek diye düşünüyorum.

Şimdiden buraya kadar gelip okuyan herkese teşekkür ediyorum.

İyi okumalar.

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀©

"Taehyung, kapı çalıyor hemen ilgilen işlerim var."diyerek seslenen anneme karşı koca bir iç çektim.

"Senin işlerin ne zaman bitiyor ki?"

Kötü bakışları bana döndüğü an, söylenmeye devam ederek kapıya yöneldim.

"Sen gerçekten saygısız herifin tekisin."diyerek seslendi ardımdan, umursamadan ilerledim kapıya doğru.

Gri eşofmanımın üzerinden kaşınan aletimi kaşırken açtım kapıyı ve bum.

"Bu çocuğu ne zaman görsem sikini kaşıyor, kusacağım şimdi."elini ağzına götürerek, kendini kusar gibi hallere sokan arkadaşıma bakındım umursamazca.

Kesinlikle her konuyu abartmakta üstüne yoktu.

"Gevezesin, Park Jimin."dedim, burnumu kırıştırarak.

Kapının önünde birbirimizle bakıştık bir süre "Aptal falan mısınız? Geçmeyi düşünüyorsunuzdur herhalde içeriye."dedim, kaşlarımı havalandırırken.

Hoseok, Jimin'in kolundan tuttuğu gibi içeri sokmuştu.

Ayakkabılarını çıkardıkları sırada içeriye dolan kokuyla yeniden burnumu kırıştırıp Jimin'e döndüm "Sikimi kaşımamı kınayan yüce Jimin bey, kokuşmuş çoraplarıyla evimi zehire boğuyor, hah."

Kaşlarını çatarak bana dönmüş "Tek kelime edersen çıkarıp üzerine fırlatırım."demişti.

"Sustum."dedim yalnızca.

Hoseok ikimizin arasına girip "Önemli bir şeyler konuşacağız demiştin." dedi.

"Ah evet, o konu."dedim, duraksayarak.

"Beyler, geceleri tanımadığınız bir herifin rüyanıza girmesi sizce ne kadar mantıklı? Üstelik bu herifin 'normal insan' haricî her şeye benzemesini saymıyorum bile."demiştim.

Lakin dediğimle kalmıştım çünkü gün boyunca kapının önünde bana garip bakışlarını yollayıp, evden kaçmışlardı.

Evet, gerçek arkadaşlar böyle olmalı değil mi?