Rescue me [Taekook]

Episode 18

Bazı illerde deprem olmuş..
Umarım iyisinizdir.🥺

İyi okumalar.

Jungkook:
"Natalie, iyi olacak değil mi?"
Kapının ardından gelen endişeli sesini duyabiliyordum, henüz yeni uyanmış olmasına rağmen beni düşünüyordu.

Aklımda ise tek bir soru dolanıyordu.

Neden?

Victor neden söylememişti bana?

Çok mu kötü biriydim ki ben, baba olacağımı benden saklayacağı kadar kötü müydüm ben?

Yapmazdı, bana bunu asla yapmazdı Victor, dışarıda henüz yeni yeni kendine gelmesine rağmen beni düşünen Taehyung'ta bunun en büyük kanıtıydı.

Başka bedenlerde dünyaya gelselerde ruhları aynıydı, yapmazdı.

Dışarıda ablamın cesedi ayaklanmış bir halde eski evimize geliyordu ve az önce ise bebeğimi kaybettiğimi öğrenmiştim.

Yıllarca birçok şeye maruz kalmıştım, genç bir büyücü olduğum için hakaretler, iftiralar ve daha niceleri ile yüz yüze gelmiştim.

Fakat ben Jeon Jungkook, asla pes etmezdim.

Dişimi tırnağıma takar yine de bir yolunu bulurdum her şeyin, ölüm hariç.

Şayet bunu en acı şekilde deneyimlemiştim.

Uzun süredir varlığını unuttuğum sıcak yaşlar göz pınarlarımdan süzülürken çaresiz hissediyordum ve ilk defa yalnız olduğumu hissediyordum.

Dışarıdan gelen acı dolu çığlıklarla kulaklarımı kapamak istemiştim fakat tanıdık sesle dumura uğramıştım.

Pencereye doğru sürünerek ilerledim, kollarından tutarak iki yana açtım.

Elly haklıydı, Victor hariç herkes buradaydı, dediği gibi o bir kurt adamdı.

Ablama baktım ardından, çaresiz gözüküyordu.

Onu gömdükleri gibiydi hâlâ, pürüzsüz, naif, derisi çürümeye yüz tutmuş olsa da o hâlâ güzeldi.

"Abla."diyebildim sadece, içimden binlerce parça koptu o an, içli içli ağlıyordu.

Hissetmiş gibi hemen benim olduğum yere döndü bakışları "Jungkook, miniğim."dedi ellerinden birini ağzına götürüp.

O tabloya hapsolduğumda en çok o suçluluk hissetmişti, kardeşini koruyamamak..

"Söz veriyorum bunların hepsinin bedelini ödeteceğim o kadına, yalnızca bekle abla."dedim burukça gülümseyerek.

Başıyla onayladı beni ardından başka bir tarafa kaydı bakışları, kim olduğunu tahmin edebiliyordum az çok.

Pencereyi kapatıp yere çöktüm yavaşça, ardından kapı açıldı.

Elinde tepsiyle içeriye girdi Taehyung, yüzüme bakamıyordu.

"Özür dilerim rahatsız ettim ama bir şeyler yemelisin Kook, yıllarca yalnızca kanla beslendin, Natalie bunun zararlı olduğunu söyledi."dedi endişeyle ardından kapıyı kapatıp yanıma oturdu.

Mavi gozleri kesinlikle en çok sevdiğim detayıydı.

Eline aldığı sandiviçlerden birini bana uzattı, diğerini de kendisine aldı.

"Yüzüme bak artık Taehyung."dedim bir anda, sesim beklemediğim bir şekilde gür çıkmıştı.

İrkilip bana döndü bakışları.