Acinin üstesinden gelmek

6-Korkuyorum....Ali Rahmet

AR:Şimdi bana gerçeği söylemeni istiyorum.
Çünkü o zaman seni nasıl iyileştireceğimi bileceğim.

-----------᯽------------

Hünkar hiçbir şeye cevap vermedi, oda tamamen sessizdi, bir an kalbinin durduğunu hissetti.
Ali Rahmet kalkıp ilaçların olduğu masaya gitti, Hünkar sessizce onu izledi.

AR:Ne zamandır biliyorsun?

Hünkar bakışlarını kaçırdı.

AR:Hünkar...lütfen bana doğruyu söyle...

H:Ben... 2 aydır biliyorum, kimse bilmiyor, sadece Sabahattin.

AR:O senin kalbin, değil mi?

H:Belirsiz aritmim var, -Ali Rahmet hala aynı yerde duruyordu, Hünkar kanepede oturuyordu- bir gün bayıldım, çok kötü hissettim, tanıdığım bir kızın dedesi buldu beni.
Beni hastaneye götürdü, bazı tetkiklerden sonra Sabahattin teşhisi koydu...
Bana bir şey söylemeyeceğine söz verdi.

AR:Bana söylemedin bile...

H:Ne yapmamı istedin?
Bütün bunları tek başıma öğrendim, oğlum beni görmek istemediği için ailemle birlikte değildim, onun için yokum...
Yanımda kimse yoktu öğrendiğimde... sen de yoktun...

Hünkar ayağa kalktı ve gitmek üzereydi.

AR:Bana söyleseydin dinlerdim, sana yardım etmeye çalışırdım.

H:Acıdığın için benimle tekrar konuşmanı istemedim...her şey normal olacaktı ve ben...

AR:Ve sen kırık bir kalple devam edersin... diğerleri mutlu yaşarken...

Hünkar, Ali Rahmet'in bulunduğu yere yaklaştı.

H:Çok küçük yaşlardan itibaren güçlü kalmam gerektiği öğretildi...
-Gözlerinde yaşlar oluşmaya başlamıştı bile- Bu, en büyük acıyı hissetmek anlamına gelse bile, artık dayanamasam da... Hep susacaktım.

Ali Rahmet yanına yaklaştı, sımsıkı sarıldı ama acımasın diye nazikçe.
Onu bırakırsa küle dönmüş gibi yok olacağını hissetti.
İnsanlar, kelimeler ya da geçmişin hataları değilse, şimdi ondan almak isteyen kaderdi.
Hünkar'ın nazikçe kollarını sırtına sardığını hissetti, Ali Rahmet gözyaşlarının gömleğinin ıslanmaya başladığını hissetti, saçlarını okşarken onu kendine daha çok yaklaştırdı.

AR:Seni kaybetmeyeceğim Hünkar...bu imkansız.
Her şeye karşı tek başına savaşmayı bırak...

H:Sağlığıma bağlı olarak sana o hayatı yaşatmak istemedim.
Sadece hastanelere gitmek zorunda kalmak... sürekli kendimi bayılmış bulma korkusu içinde olmak, hatta...

Ali Rahmet geri çekildi ve Hünkar'ın yanağını okşadı, yanağından akan yaşları nazikçe sildi.

AR:Şşş, lütfen böyle söyleme...
Umrumda değil, umurumda değil.
Seni iyi görmem için nereye gerekirse götürürdüm...
Ama senin için orada olmama izin ver, hiçbir sorun ikimizden daha güçlü olamaz.

Hünkar, gözleri yaşlarla dolu bir şekilde ona baktı.

AR:Bana bir şey olursa beni bırakır mısın?

H:Hayır, yapamadım.
Ama ben sadece sahip olduğumuz mutlu anıları yanımda götürmek istedim, başkasına acı çektirmeye devam etmeden sadece sakin olmak istedim...

AR:Sen en önemlisisin, -Alnına küçük bir öpücük bırakıyorum- benimle güçlüymüş gibi yapmamalısın, sen benim tanıdığım Hünkar olabilirsin.