Nocturnal (Ability Series #1)

CHAPTER 46

NOCTURNAL - POLICE OFFICER FREDERICK BENITEZ

"Ikaw ba 'yung pinakilala sa akin ni Camille dati? Tama ba ako?"

"Opo, Brooke Ishizaki po ang pangalan ko."

"Kay gandang bata naman, oo! May lahi ka ba, hija?!"

"Uh, Japanese po ang Dad ko tapos half-American po ang Mom ko."

"Wow! Imported naman pala itong kaibigan mo, anak! Ang husay mo namang pumili nang kakaibiganin!"

I couldn't help but to smile at what Camille's Mom said to me. After the dismissal of our classes, we agreed to go to their house so that I can finally meet her parents. They're both kind and humble. Her Mom is as jolly as her and she took after her Dad's silliness. I adore their small family. They are fun to be with and I'm currently enjoying my stay here.

"Ma naman, ako pa ba?! Ang swerte ko nga kasi ako ang unang nakakilala sa kaniya eh! Si Brooke, hindi siya katulad ng ibang estudyante sa Oliveros na walang alam kundi magpaganda at mag-taray sa kapwa nila babae. Ibahin mo itong bestfriend ko Ma kasi si Brooke mabait, maganda, matalino, mapagkumbaba at higit sa lahat mahilig magbasa ng libro!" She proudly said while her arms are resting on my shoulders, gently tapping them.

I felt my cheeks reddened because of the embarrassment that I get for her compliments about me. That's her perspective of me and I didn't know that she sees me like that. Sharing it to her Mom makes it more discomforting.

Her Mom chuckled and took a bite on her sandwich that she made for us. "Ganoon ba? Hindi ba transferee ka, hija? Saan ba kayo nakatira ng mga magulang mo?"

I cleared my throat before throwing in my answer to her question. "Nakatira po kami sa Manila. Doon po kasi nagtatrabaho ang mga magulang ko pero namatay po si Dad kaya lumipat po kami dito sa hometown ni Mom."

Biglang natahimik si Camille at ang Mom niya. Naramdaman ko ang marahan niyang pag-haplos sa aking balikat. "I'm sorry, Brooke."

My eyes widened a bit and didn't know what to react after seeing their expression.

"Oh, no it's okay. Wala na po ang Dad ko pero alam ko pong masaya na siya sa kung nasaan man siya ngayon." I showed them my genuine smile to assure them that I'm fine and it doesn't affect me anymore.

I heard her Mom heaved a sigh. "Pasensya na, hija. Siya nga pala, bakit parang kulang yata kayo? Wala si President Alex."

My lips automatically pursed when she mentioned Alex's name. Camille bit her lower lip and doesn't have the slightest idea on how to explain the incident that happened earlier to her Mom.

Nag-ayos siya ng upo at ininom ang juice na nakapatong sa ibabaw ng mesa. Napainom din ako dahil kanina pa tuyong-tuyo ang lalamunan ko at nangangailangan na ng malamig na inumin.

Her Mom's forehead creased as she stares at us acting all weird and suspicious.

"Bakit? May nangyari ba sa kaniya? Naku, kawawa naman ang batang iyon! Napakasipag tyaka laging pinapakyaw ang paninda ko tuwing tanghalian. Sana maayos lang ang kaniyang kalagayan." Tunay nga talagang nag-aalala ang Mom niya kay Alex sapagkat mahahalata mo ito sa kaniyang ekspresyon.

Camille shook her head and then aridly crossed her arms over her chest.

"Okay lang naman po siya, Ma. May kaunting hindi pagkakaunawaan lang po sa pagitan naming tatlo pero hayaan niyo na po. Maaayos din ang lahat sa tamang panahon. Diba, Brooke?" She stared at me and waited for my response. I nodded my head in agreement.

"Opo, maaayos din po ang lahat."

Tumango ang Mom niya pero hindi ako sigurado kung kumbinsido nga ba siya sa sinabi namin ni Camille. Ang Dad niya ay lumabas para kamustahin ang batang palagi raw nanonood sa kaniya noong itinatayo palang nito ang bahay nila. Malaki na daw iyon ngayon at kakauwi lang galing California.