မနက္မိုးလင္းလို႔ Jeff ႏိုးလာသည့္အခါ၊ခါတိုင္းေန႔ေတြနဲ႔မတူဘဲရင္ခြင္ထဲကအေႏြးဓာတ္ေလးေၾကာင့္ မနက္ခင္းကေပ်ာ္စရာေကာင္းေနသည္။
ရင္ခြင္ထဲက ေဘဘီ့ကိုငုံ႔ၾကည့္မိတဲ့အခါ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနပုံ။ အိပ္ယာေျပာင္းရင္အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ခက္တယ္ဆိုတဲ့ေဘဘီက Jeff နဲ႔က်ေတာ့အဆင္ေျပတယ္ထင္သည္။
ပါးႏုႏုေလးကိုလက္ေလးနဲ႔ထိၾကည့္တဲ့အခါ ၾကည္ႏူးမႈတို႔လႈိက္ဖိုလာသည္။ ရင္ခြင္ထဲခ်စ္ရသူကိုဖက္ၿပီးႏိုးထလာရတဲ့မနက္ခင္းေတြဟာ က်က္သေရရွိသည္။ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းသည္။ၾကည္ႏူးမႈတို႔ ခံစားရသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာဘဲ Jeff ရဲ႕ဖုန္းသံဟာတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းထဲက်ယ္ေလာင္စြာေပၚထြက္လာသည္။ ေဘဘီႏိုးသြားမွာဆိုးတာေၾကာင့္ ျဖည္းျဖည္းေလးထကာ ဖုန္းကိုယူၿပီး အခန္းထဲကအပိုထုတ္ထားတဲ့ ဝရန္တာဘက္သြားေျပာရသည္။
Jeff ဒီေန႔အလုပ္ရွိတာေတာင္ေမ့သြားသည္။ ေဘဘီနဲ႔ရွိရင္အရာအားလုံးေမ့ေလ်ာ့ကုန္သည္။
Jeff အခန္းထဲျပန္ဝင္လာတဲ့အခါ ေဘဘီက ေစာင္ပုံထဲကေနငုတ္တုတ္ထိုင္ေနၿပီး Jeff ကိုမၾကည္ၾကည့္ 'ၾကည့္' ေနေလသည္။
"ေဘဘီဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"မနက္အေစာႀကီး ဘယ္သူနဲ႔ဖုန္းေျပာေနတာလဲ"
"ကိုယ့္မန္ေနဂ်ာနဲ႔ေလ"
"ဟမ့္..."
"ေဘဘီကြာ အသည္းယားေအာင္"
အိပ္ယာေပၚကေနႏႈတ္ခမ္းမဲ့ျပေနပါေသာေဘဘီ့အား Jeff အသည္းယားလာသည္။
"ျပန္အိပ္ဦးမွာလားေဘဘီ ကိုယ္ကအလုပ္ရွိေသးတယ္ ခဏေနသြားရမွာ"
"ကြၽန္ေတာ္လည္းျပန္မယ္ေလ"
"မျပန္ပါနဲ႔ ေဘဘီအိပ္ဦး ကိုယ္အလုပ္ကျပန္လာေတာ့လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"ကိုကိုမွမရွိဘဲ"
Jeff အိပ္ယာေပၚတက္ကာ ေဘဘီ့ခါးကိုဖက္ၿပီး ပုခုံးေပၚ ေမး တင္လိုက္သည္။
"ေဘဘီ..."
"ဟင္"
နားနားကပ္ကာ ေလသံနဲ႔ေခၚတာမို႔ Barcode ပုခုံးေလးက်ဳံ႔သြားသည္။ဒီလူ႔အသံကၾသရွရွရယ္မို႔ ထိုသို႔ေခၚသည့္အခါ ရစ္မူးဖြယ္ရာေကာင္းသည္။
