Üşüyorum anne
Zamanın bozuk renginde
Düşmüş Kayboluyorum
Avuç içlerim kanıyor
Öylece bakıyorum anne
Bir sokak başında
Çökmüş kalkamıyorum
Akıp giden gözyaşlarımı
Sensiz durduramıyorum anne
Hava buz kesmiş
Yer gök beton
İçimde çalkantılı yalnızlığın.
Bana gelemeyişin
Bir ağırlık olup çökmüş
Göğüs kafesime..
Senin sonsuz sevdan
Hiç bitmesin olur mu anne
Gel kaldır beni
Halsiz çıkmazlardan
Sensiz kalkamam
Sensiz hiçim anne
Tut ellerimden
Sıcaklığın dolsun içime
Tebessümün hayat bahşetsin
Şu bitik yüreğime
bul beni anne
Yoksa yok olup gideceğim.
O an bir hiç gibi
Hiçliğim bulaşacak
Varlığımdan habersiz yeryüzüne.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
sessiz mod
PoesíaHavada güzel bir yağmur kokusu, Ve sessiz moddan çıkamayan şehrim. Dök artık gözlerinin ardındaki hüznü. Bırak rüzgar her yerde adını fısıldasın.
