Beş gün süren uzun yolculuğun yarısına gelmiştik. Yixing'i kendi ellerimle evlenmeye götürüyorum inanılır gibi değildi. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Ona gitme desem kalmaz belki de. O bir prens. Kalbim git söyle desede aklım seni istemez diye gitmememi söylüyor. Kararsızlık beni öldürecek.
Onun koruması benim ve herkesten çok ona yakın olmam gerekirken en uzak olan benim. Şu an olduğu gibi uzaktan izliyorum. Beni ona aşık eden neydi? Gülümsemesi? Gözleri? Gamzesi? Yada temiz kalbi? Belki de herşeyi.
Daha ufak çocukken onu seviyordum. Ona uzun süre böyle aşıkken simdi ise ellerimden kayıp gitmesine kendim izin veriyordum. Ne kadar acınası! Ona zarar veren insanlara karşı duygularımı belli etmemek gibi bir huyum var. Bu yüzden insanlar beni duygusuz biliyorlar. Sanırım istemeden ona yansıttığım için oda öyle düşünüyor.
Yixing aniden kalkıp yanıma geldi. Gamzesini suna suna bana gülümsedi. Yanında kimse yoktu. Benimde. Yani yalnızdık.
- Yifan! Adımı söyleyince ona dönüp baktım. Bana inat gülümsüyordu. Ama ben tepki dahi veremiyordum. Kafasını çevirip önüne uzun uzun baktı.
- Bir isteğiniz mi var efendim? 'Bu soruma karşılık yüzü düştü. Gözleri kırmızı oldu. Ne oldu aniden? "İyi misiniz? " sesim istemeden endişeli çıkmıştı. Bana en acı dolu bakışlarıyla baktı.
-İyiyim Yifan sadece geleceğimi düşünüyorum. Yine yanımda olacaksın değil mi? İnan bana buna ihtiyacım var.' Hafif tebessüm edip tekrar önüne baktı.
-Evet majesteleri hep sizin yanınızda olucam. 'Evet Xing hayatım boyunca senin yanında kalıcam. Kötü kardeşinden, zalim babandan,seninle menfaat için yaşayan herkesten koruyacam, hatta gerekirse kendimden.
~•°•~
- Yifan! 'Ona gülümsemeye çalıştım. Ama onun yüzü o kadar ifadesizki bu canımı yakıyor. Kalbimi bin bir parçaya ayırıyor.
- Bir isteğiniz mi var efendim? Bu soru canımı yakıyor. Çünkü istediğim hiçbir şey bu zamana kadar olmadı. Kimse önemsemedi beni bir sen vardın sende yoksun artık."İyi misiniz?" gözlerimin kızardığını gördü herhalde.
- İyiyim Yifan sadece geleceğimi düşünüyorum. Yine yanımda olacaksın değil mi? İnan bana buna ihtiyacım var.' Evet yokluğun canımı yakıyor. Varlığın yaşama sebebim.
- Evet majesteleri hep sizin yanınızda olucam. Evet yalvarırım kal benimle!
O an daha fazla şey söylemek istedim. Beni oraya götürme,beni buradan kaçır,beni sevdiğini söyle gibi sözler sarf etmek istedim. Ama yapamadım. Sen bana bu kadar uzakken soğukkken yapamadım.
~•°•~
Dudakları dudaklarıma hapsoldu. Biri görür diye korkmadı. Benim korkum vardı. Çünkü yıllar öncede onun yüzünden kaybetmiştim. Buna yine izin veremezdim. Bu sefer olmazdı.
Son kez alt dudağımı emip ısırdıktan sonra iki elimi göğsüne koyup onu ittim. Bana öfkeyle bakıyordu. Devam etmek ister gibi bir hali vardı. Tekrar yaklaşınca geri çekildim. Bu seferde kolumdan zorla tutup bana sarıldı. Ellerim istemsizce sırtında birleşti. Ona sarılmıştım üstelik öpüşmekten daha iyi bir histi.
Saçlarımı okşamaya başladı. Kokumu içine çekti. İçimde korku,güven,geriye kalmış bir sevgi,heyecan ve endişe var. Ama ben bunları düşünmek istemiyorum. Bende aynısını yaptım ve kokusunu içime çektim. Güven vericiydi.
Zor da olsa onu kendimden uzaklaştırdım. Yüzünde öfke yoktu. Beni kendine yüzlerce kez aşık edecek bir gülümseme var. Sarılmasına karşılık verdiğim için mutlu olsa gerek.
