Yazar: Sekai KkamShine
Bazı acılar vardır sizi sona götüren. Bazı kayıplar vardır sizi öldüren. Bazı geç alınmış kararlar vardır sizi sonsuz acılara sürükleyen. Can yakan,nefes alamaz hale getiren,yürek yakan.
Zararın neresinden dönsen kârdır derler peki dönüşü ölüme götürürse? İnsanoğlu ölümden kurtulmaya çalışmamış mıdır tarih boyunca? Yaşanacak olanlarda yarar yoksa hayat denilen sınavda kazanan yoksa? Peki şimdi ne olacak nasıl gidilecek çözüme? Bilinmezlik yutar sizi bu anlarda bağlar elinizi kolunuzu.
İki yol kalır size. Ya geri dönüp ölmek? Yada kalıp içinde acı yaşamak?
~•°•~
(Sehun)
"Ben hamileyim!" bu nasıl gerçek olurdu? Bunu prense nasıl söylerdim? Bebeğimi sarayda nasıl doğururdum? Tanrım yardım et lütfen!
"Sehun uyandın mı?" sesimi duyan Baek hyung yanıma hızlıca gelip yatağa eğildi. Hayır Baek hyung ben tekrar uyumak istiyorum ama lütfen beni uyandırma. Gözlerimden yaşların akmasına engel olamıyordum. İçimde bir şeyler eriyordu ve oda canımı yakıyordu.
"Hyung...be-ben...ben ha-hamileyim!" düzgün konuşamıyordum. Şimdi ne yapmam gerektiğini nasıl anlatayım? Baek hyung beni kollarımdan tutarak yatakta doğrulttu. Karnım çok ağrıyordu. Midem bulanıyordu. Ama içimdeki acı yüzünden bunları neredeyse çok az hissediyordum.
"Evet Sehun hamilesin." elleriyle akan gözyaşlarımı silmeye başladı. Hayır bırak aksınlar. Yüzümü ellerinden kurtarıp omuzlarım sarsıla sarsıla ağlamaya başladım. Ne kadar ağlasam da acım dinmeyecek gibiydi.
"Bu kadar üzülüp perişan olup ağlamayın bebek için zararlı bay Oh." konuşan hekim Kim'e öldürücü gözlerle baktım.
"Üzülmeyeyim öyle mi? Şu halime baksana!" karnımı gösterdim. Orada bebek vardı. Şimdi değildi! Şimdi gelmemeliydi! Ama gelmişti.
"Siz onun kusuruna bakmayın hekim Kim o şimdi biraz şaşkın. Bize ne yapmamız gerektiğini söyleyin biz gidelim. " bu kadardı. Duyduklarım bu kadardı. Sonrası boş uğultuydu. Kalbimi,ruhumu,bedenimi,gücümü,benliğimi paramparça eden bir uğultu.
~~~~~
Baek hyung ile hekim Kim uzun uzun hamilelik sürecinden bahsetmişlerdi. Uzun ve can yakan konuşmanın ardından hekimin yanından ayrıldık. Şimdi ise Baek hyung beni bütün başkenti ayaklarımızın altına alan bir tepeye götürüyordu.
Tepeye gelip Baek hyungun yardımıylada olsa oturmayı başardık. Baek hyungun gözleri üzerimdeydi. Benimse başkentin üzerinde. Ne olacak şimdi diye öylece düşünüyordum. Baek hyung da aynı düşünmüş olacak ki konuşmaya başladı.
"Sehun şimdi ne olacak? Böyle oturup bekleyemeyiz. Prense söyleyecek misin ne yapacaksın? " bilmiyorum hyung.
"Bilmiyorum hyung." dedim omuzlarımı silkerek. Sanki benim derdim değilmiş gibi. Öyle olması için çok fazla şey yapardım. Evet çok fazla şey.
Baek hyung oflayarak benim gibi şehri izlemeye başladı. O sırada aklıma Jongin geldi. Onunla yaşadıklarımız, paylaştığımız aşk,geç kalmış sevgimiz,aynı atan ayrı kalplerimiz ve...ve bebeğimiz. Evet o bizim bebeğimizdi. Ellerim istemsizce karnıma gitti. Yavaşca okşamaya başladım. Benim bebeğim Jongin' in bebeği. İstemsizce hareket ediyordu dudaklarım istemsizce kelimeler dökülüyordu dudaklarımdan.
