Something You Hide/OhmNanon✓

5

Yorumlarınız bana çok güzel bir motive oluyor,okurken de çok eğleniyorum.Gönlünüzce yorum bırakabilirsiniz. <3

5.BÖLÜM

Dershaneden yorgun argın dönmüştüm,kolumu oynatacak mecalim dâhi yoktu.Günlerim böyle geçiyordu,çalışarak.Muhtemelen de hayatımın sonuna dek çalışarak ilerleyecekti.Bu çalışmanın verdiği yorgunluk bana olur olmadık zamanlarda,Ohm ile gittiğimiz o yeri anımsatıyordu.Birbirlerinin peşlerinden koşan küçük çocuklar benim küçüklük hayalimin yansımasıydı.Benim hayalim onlar için nefes almak kadar basitti.Kim bilir,belki de benim yaşamım da onlar için bir hayaldi sadece.Sonuç olarak "Çimen diğer tarafta daha yeşildir." demişler zamanında.Ohm aklıma gelmişken Wai'nin telefonunu,okulda ve Ohm ileyken kullandığım telefon,masamdaki çekmeceden almak için zar zor kalkıp çekmeceyi açtığımda Wai'nin bana aylar önce verdiği o küçük ayıcığın gözüme çarpmasıyla aldım elime.Avucumda kaybolacak kadar küçük,elle dikildiği belli olan,yumuşacık,boynunda da kırmızı fiyonka sahip olan bir ayıcıktı.Wai bunu Ohm'a vermek istiyordu fakat Ohm'a veremeyeceğini anlayınca en az Ohm kadar sevdiği bana vermeye karar vermişti.Şimdiyse bu kararı ben veriyordum, bu ayıcığı Ohm'a ulaştıracaktım.Her ne kadar hak etmese de madem Wai bunu ona vermek istiyordu,ben de verecektim.Wai'nin telefonunun mesaj kutusunu inceledim.Tahmin ettiğim gibi,Ohm mesaj atmıştı.

Ohm:Neden iki gündür okula gelmiyorsun?

Nanon:Dershanenin etütlerine gidiyorum.

Ohm:Ne güzeldir şimdi.

Nanon:Yorucu.
Müsaitsen size gelebilir miyim?
Sana vermem gereken bir şey var.

Ohm:Geçen seni bıraktığım yerde buluşalım.

Nanon:Yarım saat?

Ohm:Tamamdır.
Görüşürüz.
*Görüldü*

"Ne güzeldir şimdi..." Ohm'un arkadaşlarının aksine ders çalışmaya hevesli olduğu oldukça barizdi fakat onu bu hevesinden alıkoyan maddi durumu olmalıydı.Ona acıdığımdan falan değildi ama kullanmadığım birkaç test kitabını bir poşete sığdırdım.Her dersin kitabı olduğundan emindim.Götürmüşken,birkaç tane de konu anlatımlı kitap bıraktım içine.Bu ona daha yakın olmamı sağlayacaktı sonuç alarak.Hayır kurumu değildim,dostumu intihara sürükleyen birine gerçekten içtenlikle iyilik yapabilir miydim sanki?

Anlaştığımız gibi,beni bıraktığı yere gittim.Yere çömelmiş,saatine bakarak etrafını inceliyordu.Geç kaldığım kaçınılmaz bir gerçekti.Çoğu zaman dakikliği ile övünen ben,daha birkaç gün önce geçtiğim yolu hatırlayamadığım için geç kalmıştım.Ohm beni görünce ayağa kalktı ve gülümseyerek el salladı,ben de el sallayarak karşılık verdim.

"Bu poşetler ne?"

"Birkaç test kitabı."

"Dershaneden mi dönüyorsun?"

"Benim için değiller,senin için."

"Benim için mi?"

"Evet,bir problem mi var?" dedim ve Ohm'a poşeti uzattım.İteceğini ve başta kabul etmeyeceğini tahmin etmek zor değildi.

"Üzgünüm Nanon,kabul edemem."

"Neden edemeyesin?Naz yapma da al şunları.Boş yer kaplıyorlar evde,atacaktım zaten." diyerek eline sıkıştırdım.