បបូរមាត់ស្តើងផ្អិតលើបបូរមាត់ក្រាស់ដោយការថ្នាក់ថ្នមការដែលថើបមនុស្សដែលខ្លួនឯងស្រទ្បាញ់គឺបែបនេះមែនទេ? វាតែងតែមានអារម្មណ៍រំភើបរាល់ពេលមិនថាសូម្បីតែពេលឱបគ្នា ។
ជុងហ្គុក ប្រើដៃចាប់ដោះសម្លៀកបំពាក់លើខ្លួនព្រះយាជារបស់ខ្លួនចេញ ។ រាងកាយនេះនៅតែស្រលូនស្អាតមានសំណើមដដែលមិនថាមានកូនហើយក៏ដោយ ។
«បងស្រទ្បាញ់ថេយ៍ណា៎!» នាយយកដៃទៅស្ទាប់ថ្ពាល់ទាន់រលោងពោលពាក្យស្នេហាល្បួងឲ្យបេះដូងទន់ខ្សោយជ្រុលទៅតាមជាមួយដែរ ។
«អូនក៏ស្រទ្បាញ់បងដូចគ្នា» ថេយ៉ុង ញញឹមបាច់ផ្កាត្រកួន ។ រាងក្រាស់ឱនមកថើបយ៉ាងតក់ក្រហល់នឹងបន្តឲ្យវាកាន់តែជ្រៅទៅ ។
«អ្ហឹស ថេយ៍» នាយបិទភ្នែកស្រែកថ្ងូរពេលដែលកូនប្រុសរបស់ខ្លួនត្រូវបានម្រាបដៃវែងគ្របដណ្តប់ផ្តល់ភាពកក់ក្តៅឲ្យ ។
«អ្ហាស៎ លឿនជាងនេះអូនស្រទ្បាញ់» ជុងហ្គុក ញ័រជង្គង់ពេលដែលត្រូវបានមេដៃញីចុងស្រួចរបស់ខ្លួន ។
«លោកប្តីហេតុអ្វីបានជាវាធំទៅៗបែបនេះ?» ថេយ៉ុង
«វានឹងធំជាងនេះបើសិនជាមិនបានចូលក្នុងខ្លួនអូន» ជុងហ្គុក ចាប់ហែកជើង ថេយ៉ុង ចេញពីគ្នាហើយក៏សម្រុកចូលតែម្តង ។
«អ្ហាស៎ អាប្តីឆ្កួតឈឺសឹងស្លាប់ អ្ហឹកៗ» ថេយ៉ុង ស្រែកយំយកវាមិនដូចរាល់ដងទ្បើយមានអារម្មណ៍ថាទ្បើងណែនពេលរន្ធខាងក្រោម ថប់ខ្យល់ ស្ទះជាខ្លាំង ។
«អូនសម្លាញ់បន្ធូរអារម្មណ៍បន្តិចទៅ» ជុងហ្គុក អង្អែលពោះគេក្រោមហើយក៏ឱនទៅថើបថែ ។
«អ្ហឹកៗ ឈឺណាស់អួលចង់ដល់កន្លើតហើយ អ្ហឹស រង្គើររកងាប់អីប្រញាប់ទៅណា?» ថេយ៉ុង ក៏ស្រែកថាឲ្យគេមុឹងៗមើលចុះនិយាយកាចមិនប្តូរ ។
ឯរាងក្រាស់ក៏ដូចគ្នាអាគេប្រាប់ថាអួលហើយក៏មិនស្តាប់នៅធ្វើចលនាចេញចូលដើម្បីឲ្យវាធូររលុងជាងនេះព្រោះវាអាចបង្កការស្រួលបាន ។
«អូនសម្លាញ់ប្តីខានបញ្ចេញចោលយូរហើយកុំខឹង សឺត» ជុងហ្គុក ឱនមកថើបថ្ពាល់ទន់រលោងមួយខ្សឺតហើយក៏យុត្តនាការយកតែម្តង ។
សម្លេងថ្ងួចថ្ងូរឮសូរពេញក្រទ្បាបន្ទំប៉ុន្តែមិនបានច្រើនទ្បើយ ព្រោះប្រពន្ធនេះកំពុងតែមានគក៌ខ្លាចប៉ះពាល់ដល់កូន ។
______
#ព្រឹក
ពេលព្រឹកអារុណរះរាជទាយាទបែរជាបាត់ទាំងប្រលឹមទុកឲ្យព្រះយាជានៅតែមួយអង្គឯង ។ ស៊ូយ៉ុន អ្នកដែលរាជទាយាទបានបញ្ជាឲ្យមកមើលថែទាំព្រះជាយានោះបម្រើទ្រង់បានយ៉ាងល្អ ។
«ស៊ូយ៉ុន ?» ថេយ៉ុង
«ក្រាបទូល ម្ចាស់ប្រុស» ស៊ូយ៉ុន
«ខ្ញុំចង់ទៅសួនច្បារជូនខ្ញុំទៅបន្តិចទៅ» ពេញមួយថ្ងៃហើយដែលគេនៅតែក្នុងដំណាក់វាពិតជាគួរឲ្យធុញស្មុគស្មាញ ។
«ក្រាបទូល ម្ចាសប្រុសទ្រង់យាង» ស៊ូយ៉ុន កាន់ព្រះហស្ថរបស់ ថេយ៉ុង ហើយក៏នាំទ្រង់ទៅដោយមើលកត់សម្គាល់មើលព្រោះខ្លាចមានបញ្ហាពេលយាងទៅ ។
ពេលដែលយាងមកដល់ទ្រង់ក៏គង់នៅលើបង់ដោយមានម្ជុលទុកសម្រាប់ដេរប៉ាក់ខោអាវឲ្យបុត្រ ។
ស្របពេលនោះមេស្ទីណាជាមេឈ្នានីសក៏ឈរទតទៅ
ថេយ៉ុង ពីចម្ងាយដោយស្នាមញញឹមលាក់មានពិសសឹមដើរទៅ ។
«ព្រះជាយានេះព្រះឱសថព្រះពរ ! ព្រះមាតារបស់ខ្ញុំម្ចាស់បានឲ្យខ្ញុំម្ចាស់យកមកទូលទ្រង់» មេស្ទីណា ផ្តល់ស្នាមញញឹមតិចៗដោយហុចឱសថនៅក្នុងដៃជូនទៅដលើ ថេយ៉ុង ។
«អរគុណ» ថេយ៉ុង ងើបព្រះភ័ក្រ្តដ៏ស្រស់ផូរផង់ដូចជាដួងខែហើយញញឹមតបទៅវិញដោយទទួលយក ។
«ទ្រង់មិនសោយឥទ្បូវនេះទេឬព្រះពរ?» មេស្ទីណា សួរនាំទាំងមិនសុខចិត្តកាលបើឃើញព្រះជាយាយកព្រះឱសថទៅទុកនៅចុងម្ខាង ។
«ខ្ញុំសោយពេលណាវាជាសិទ្ធិរបស់ខ្ញុំមិនអ៊ីចឹងអ្ហេស៎?» សម្តីសម្តៅសួរនាំរបស់នាងធ្វើឲ្យ ថេយ៉ុង នឹកងើយឆ្ងល់ជាខ្លាំង ។
«អ៎ គឺថាព្រះមាតាទ្រង់មានបន្ទោលថាឲ្យទ្រង់សោយទាំងក្តៅខណ្ឌៗណាព្រះពរទើបមិនសូវល្វីង ! ព្រះឱសថនេះជួយដល់គក៌ក្នុងផ្ទៃឲ្យមានសុខភាពល្អព្រះម៉េម្ចាស់» មេស្ទីណា
«ខ្ញុំនឹងហូប» ថេយ៉ុង ក៏ទាញកែវមកដោយផ្លុំតិចៗ ។
«អ៊ីចឹងខ្ញុំសុំយាងទៅសិនហើយព្រះពរ» មេស្ទីណា ឱនលាព្រះជាយាដោយដើរបែរក្រោយស្នាមញញឹមយ៉ាងជឿជាក់និងមានទំនុបចិត្តថាបើគីម ថេយ៉ុង ផឹកថ្នាំនេះហើយធានា ថានឹងរលូតកូនភ្លាមហើយក៏ស្លាប់ទាំងម្តាយវាទៀតផង ។
[ តែរាជទាយាទមកទាន់បែកព្រះកេសហើយ 😊 ]
To Be Continue...
