Asker ve akıl hastası bir katilin hikayesi.
Her şey bir genelevde başladı.
Sokak aralarında ki korkuyla tanıştı.
8 yaşında bir adamın babanım deyişine inandı.
O gün bütün sırlara saklandı her şeyden habersiz yaşadı.
Bir kukla, bir oyuncak, para kay...
Katıldıkça orduya senin gibi yiğitler, Güvenle yeşerecek hep Yarın için ümitler.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GÜNÜMÜZ-ŞIRNAK
***
Elimdeki makasla duvara sonuncu çizigimi atım.
2.172 gün, Asırlar geçmiş gibiydi Bana biçilen hayata mahkum edildiğim bu harabe hastane de, Tam 6 yılımı geçirdim.
Hasta kıyafetlerinin yanı sıra üstümdeki siyah tulumla bu odada kilitliydim. Belki canları istediğinde çıkarırlardı. Pencereler,demirliklerle korunuyor, kapılar ise çelik olduğu halde lazerle çevriliydi.
EvetO kadar vahşi, bir o kadar kana susamıştım. Bunu biliyorlardı. onlar gibi etten kemikten değilmişim gibi canavarmışçasına kapatıldığım yer küflü mahseni andırıyordu.
Ben bir mahkumdum... Tek fark hapishanede değil akıl hastanesinde.
Kahramanımı mı bekliyordum?
Tabiki de Hayır!
Günü bekliyordum. o gün gelecek ve ben buradan elimi kolumu sallayarak çıkıp İntikamı mı alacaktım. Gayrimeşru kızdan kurtulmak ne demek herkese gösterecektim.
Hırsım,kinim,öfkem artıkça daha da sabırsızlanıyordum ve daha da kana susuyordum.
Sadece gelecek o gün bugün dediğim Zaman... işte o zaman kimseyi sağ bırakmayacaktım.
14:00
"NAPOLİ" sesim tahriş olmuş boğazımın getirisi olarak hırıltılı çıkarken umursamadan tekrar bağırdım. Gelmesi için aralanan dudaklarım arasından sayılar tek tek fısıltıyla çıkarken 30. Saniyede lazerin cılız sesi kesildi ve parmaklıklar kalkarak Çelik kapı açıldı.
