🖤Tragic LOVE🖤 (დასრულებული)

🩸კლაუსტროფობია

ქუქის pov
ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მანამ სანამ მიას შეწუხებული სახე არ შევამჩნია. მალევე ფეხზე წამოდგა
მია: თქვენის ნებართვით მე საპირმარეშოში გავალ
ჯინი: პირდაპირ და მარჯვნივ მაორე კარი.
გავიდა და თან ხელს მუცელზე იკიდებდა. რომ ადგა და გავიდა მეც გავყევი, მის კაბაზე უნიდან ლაქა შევნიშნე და მივხვდი რა ხდებოდა და რა აწუხებდა, მე ჩემი მოსაცმელი ავიღე და და მას დავეწიე. ჩემი მოსაცმელი მოვაფარე, ისე რომ არც შემოტრიალებულა.
ეტყობოდა რომ მიხვდა ეს რატომაც გავაკეთე, რადგან სულ გაწითლდა.
მე: არ ინერვიული, ახლა არფერი ჩანს, გოგოებს ვეტყვი და დაგეხმარებიან.
მია: მადლობა
მე გამოვბრუნდი, თვითონ კი საპირფარეშოშო შევიდა. მაგიდისგან მოშორებით დავდექი
მე: ჯისუ ან ჯენი შემიძლიათ ერთ ერთი მოხვიდეთ?
ჯისუ წამოდგა და ჩემკენ წამოვიდა.
ჯენი: ჯისუ მერე მითხარი რა უნდოდა
ჯისუ: აუცილებლად
ჯისუ ჩემს წინ დადგა
ჯისუ: რა ხდება ქუქ
მე: მე, ისა, მიას დახმარება ჭირდება,
ყურში ჩავჩურჩულე რაშიც იყო საქმე. ჯისუს ჩაეცინა.
ჯისუ: კარგი კარგი მე მივხედავ, შენ ბიჭებთან მიდი თორემ მალე პომიდვრად გადაიქცევი.

ჯისუს pov
გადავწყვიტე აფთიაქში წავსულიყავი. ბიჭებს ვუთხარი რომ მალე დავბრუნდებოდი და სახლიდან გამოვედი. ხუთ წუთში სახლში დავბრუნდი და საპირფარეშოსკენ წავედი არავის შევუმჩნევივად, ყველა გულიანად იცინოდა. მიას დავუკაკუნე
მე: მია ჯისუ ვარ კარი გამიღე,
კარი გამიღო და პირველი რაც დავინახე ეს მისი სასოწარკვეთილი სახე იყო.
შეკვრა მივაწოდე.
მია: ჯისუ ძალიან დიდი მადლობა.
მე სამზარეულოში დავბრუნდი და ჰობის და ჯენის შუაში ჩავჯექი.
ჰობი: სად იყავი პატარავ?
მე: უნრალოდ ჰაერზე გავედი
ჯენი: სად იყავი?
მე: მერე მოგიყვები.
მალე მია ბრუნდება და ჯდება, სხვების შეუმჩნევად მიღიმის და მადლობის ნიშნად თავს მიხრის. ჯონქუქმაც შემომხედა და მადლობის ნიშნად გამიღიმა.

მიას pov
ქუქის და ჯენის ძალიან მრცხვენოდა მაგრამ, ქუქის განსაკუთრებით, მალე მაგიდა ავალეგეთ და მისაღებში გავედით. რატომღაც საუბარი შიშებზე ჩამოვარდა. ყველამ თავის შიშზე ისაუბრა, ზოგი მართლაც სახალისო იყო. მე ვთქვი რომ კლაუსტროფობია მქონდა, ასევე მეშინოდა ობობების და სიბნელის.
ჯენი: მთელი ცხოვრებაა კლაუსტროფობია მეც მტანჯავს. სულ ვფრთხილობ დახურულ სივრცეებში მოხვდრაზე. ეს მაშინ დაიწყო როცა სარდაფში მთელი დღე შემთხვევით ჩავიკეთე
თეჰო: შემთხვევით?
ჯენი: სახლში არავინ იყო მე სარფაფში ჩავედი ჩემი სათამაშოების ამოსატანად. კარი შესაკეთებელი იყო, ამიტომ როცა მოიხურა ჩაიკეტა. მთელი დღე სიბნელეში პატარა სარდაფში გავატარე, ვტიროდი, ვკიოდი შიშისგან მაგრამ არავის ესმოდა. მშობლებმა რომ მიპოვეს სარდაფში გონება წასული ძირს ვეგდე. მოკლედ ასე დაიწყო, მია ახლა შენი ჯერია.
თეჰი: ჩემი საბრალო გოგო, თქვა და მიიხუტა
ყველამ მე შემომხედა
მე საუბარი დავიწყე
-ყველაფერი მაშინ დაიწყო როცა 5ის ან 6ის ვიყავი, ღამით ქუჩაში ხშირად დავდიოდი ხან მარტო ხამ კი მინ ჰოსთან ერთად. როცა მშობლები სვამდნენ სახლიდან შუა ღამეც კი მაგდებდნებ. იმ დღესაც ასე მოხდა, არ ვიცოდი სად მივდიოდი. ჩემს წინ ქალი გაჩერდა, ის არასდროს არ დამავიწყდება.
ყველა გაკვირვებული და დაინტერესებული მიყურებდა,
- თეთრი გრძელი კაბა და წითელი ქუსლიანები ეცვა. გრძელი შავი თმები და თვალები ქონდა,ყველაზე დასამახსოვრებელი მისი წითელი ტუჩსაცხი იყო.
მინ ჰო: დარწმუნებული ხარ რომ მოყოლა გინდა? ბოლოს რომ მოყევი გახსოვს რა დაგემართა?
ყველა: აცალე რა
-მომიახლოვფა და ტკბილეული გამომიწოდა, ხელი ჩამკიდა და სადღაც წამიყვანა. სახლში რომ შევედით იქ ერთი ბიჭი იყო ხელები და პირი სკოჩით ქონდა შეკრული ხოლო ფეხები თოკით ქონდა დაბმული, სულ სისხლი დიოდა, მე ტირილი დავიწყე და ქალმა მალე დაბმული ბიჭის გვერდით დამსვა. ის ჩემზე უფროსი იყო. ის ქალი ოთახიდან გავიდა. მე ხმამაღლა ტირილი დავიწყე. ბიჭი ცდილობდა გავეჩუმებინე მაგრამ არ ვწყნარდებოდი. ძალიან პატარა და ბნელი ოთახი იყო. ქალმა კარი გააღო და შემოვიდა, ხმაურის გამო ჩხუბი დაგვიწყო , მე არა უფრო იმ ბიჭს ეჩხუბებოდა, ურტყამდა და ეუბნებოდა რომ მისი და დაეწყნარენინა. ოთახიდან გავიდა, ბიჭი მომიბრუნდა და დაწყნარება მთხოვა, მითხრა თუ დაწყნარდები კარამელს მოგცემო, მეც დავუჯერე და მისი მოწოდებული კარამელი გემრიელად მივირთვი. მაშინ მას ოპას ვეძახდი, სახელს ვერაფრით ვიმახსოვრებდი, მას ერქვა მინ... არ მახსოვს, მალე ქალი ოთახში შემოვიდა, ხელში სკამი მაკრატელი და თოკი ეჭირა, ჩვემ მოგვიახლოვდა და ყვირილი დაგვიწყო, ფიქრობდა რომ ჩვენ მისი შვილები ვიყავით. გვეუბნებოდა რომ მამა აღარ დაბრუნდებოდა და ჩვენ კარგად უნდა მოვქცეულიყავით, ოპა უჯერებდა და მას დედობით მიმართავდა. ქალმა ჩვენი ცემით და წამებით გული რომ იჯერა შემდეგ თავი ჩამოიხჩო. მე ბოლო ხმაზე ვრიროდი. ოპა მაწყნარებდა და მეუბნებოდა რომ ის უბრალოდ დიდი საშიში ობობა იყო. თუ თვალებს დავხუჭავდი ვერაფერს დამიშავებდა. მე ვტიროდი მაგრამ თვალებს არ ვახელდი. ოპამ მაკრატელი აიღო და ხელები და ხელები შემიხსნა, რომ გამოვიქეცით უკვე გათენებული იყო. ორივეს გვიჭირდა სიარული რადგან ფეხები დასისხლიანებული გვქონდა. მან სახლში მიმიყვანა და დამპირდა რომ კიდევ მნახავდა...
ასე მოხდა ყველაფერი, წყალი დავლიე რადგან მოწოლილი ემოციები ჩამექრო, მინ ჰომ ზურგზე ხელი მომისვა და ხელი ჩამჭიდა
მინ ჰო: ხომ კარგად ხარ?
მე: კი რა თქმა უნდა
ყველა გაოცებული მიყურებდა, ბოლოს ავდექი წინდები ჩავიწიე და მათ თოკისგან დატოვებული შრამი ვანხე,
ბიჭები: ოუ მია ძალიან ვწუხვართ ამის მოყოლა რო გაიძულეთ ალბათ როგორი რთული იყო იმ ყველაფრის გახსენება. ცოტა ხანი სიჩუმე ჩამოწვა, სიჩუმეს კი იუნგი არღვევს
იუნგი: ესეიგი ის პატარა მტირალა გოგო...