Echte Liefde (Flikken Maastricht)

Hoofstuk 27.

P.O.V. Wolfs
Fleur, ik en Eva lopen het ziekenhuis binnen en melde ons bij de balie. "Eva Van Dongen." Informeert Eva de vrouw achter de balie. "Ja, neemt u plaats!" Zei ze met een breedde lach en een knipoog. We liepen langs een muur met allemaal posters waar Fleur haar ogen op richtte. "Mag ik wat vragen?" Vroeg ze aan mij. "Nee." Antwoorde ik als grap want ik wist dat Fleur het toch wel zou vragen. "Wat is dit?" Vroeg ze en wees naar een poster van iets waarvan ik niet wist wat het was. "Dat weet ik niet, Fleur ik ben niet voor niks geen dokter geworden." Antwoorde ik. "Dat is een lever, maarja je vader kent zo'n gezonde lever natuurlijk niet." Antwoorde Eva met een breedde lach op haar gezicht waarna Fleur in de lach schoot. Ze hebben daar echt 5 minuten staan lachen totdat ik er een beetje klaar mee was. "Kan het nu weer even sirieus?" Vroeg terwijl ik weer door liep naar de wachtkamer. Eva en Fleur volgde mij. Eva ging wat harder lopen totdat ze naast me liep. "Sorry schatje." Zei ze en ze gaf me een kus op mijn wang waarvoor ze op haar tenen moest gaan staan. Ik glimlachte naar haar waarna ik ook in de lach schoot. "Toch een best goede grap toch?" Zei ze met een glimlach. "Ja ja..." Gaf ik toe. We gingen op de bank in de wachtkamer zitten, waar ik Eva naar een stelletje met een baby in de kinderwagen zag zitten. Ik glimlachte. Ik bleef naar haar kijken totdat iemand "Mevrouw Van Dongen?" zei. Verschrikt keek ze op naar de vrouw die ons riep. "Eh ja." Zei ze en ze stond op en liep de vrouw achterna. Ik en Fleur deden hetzelfde. Nu pakte Fleur mijn hand vast omdat ze wist dat ik het best eng en spannend vond, maar ook heel erg leuk. "Zo ga maar even liggen en doe je shirt maar iets omhoog. Gaan jullie maar hier zitten hoor!" Zei ze eerst tegen Eva en daarna tegen Fleur en mij. Fleur glimlachte en ik en Fleur gingen op de stoelen naast het bed zitten. "Zo dan gaan we eerst even naar jullie kindje kijken!" Zei ze tegen Eva die daarna een glimlach liet zien op haar gezicht. Er werd gel op haar buik gedaan en daarna schoof ze het apparaatje eroverheen. Al snel hoorden we een hartje. Fleur en Eva kregen tranen in hun ogen, en ik was super blij. Het was geweldig om weer het hartje te horen. "Hoeveel maanden bent u nu zwanger?" Eva keek mij even snel aan en antwoorde "Ruim 8 maanden." Zei ze waarna de dokter het opschreef. "Nou alles is helemaal goed, ik zal de foto's nog even uitprinten." Zei ze waarna ze wegliep en de foto's uit het apparaatje haalde. "Kijk is.." Zei ze en Eva kreeg de foto's in haar handen waarna ze de gel afveegde met het doekje dat ze kreeg. "Kijk nou..." Zei ze tegen mij en Fleur. "Nog een  klein maandje Eef." Zei ik waarna we de dokter begroette en weggingen. "Zullen we Fleur er eentje geven?" Fluisterde Eva in mijn oor doelend op de foto's waarna ik knikte. "Fleur, jij mag er eentje hebben, vind je dat leuk?" Vroeg Eva waarna ze hevig knikte en zei "Heel graag!" Eva gaf haar de foto waar het het beste te zien was en daarna maakte we een afspraak voor de volgende keer en gingen we naar huis met een blije Fleur, een trotse Eva en ik, die nogal onder de indruk was van alles.