Ο Απολογισμός 4 : Το λυκόφως του Αετού

Αντίσταση την ενδέκατη ώρα/ part 1

΄΄Άραγε ο Γκαίμπελς αγνοούσε πως στα παραπήγματα του νεκρού Βερολίνου, προτιμούσαν να ακούν το ράδιο-Μόσχα; Φυσικά υπήρχε ένας σπουδαίος λόγος γι' αυτό. Οι ναζί μπλόκαραν και έκαιγαν το ταχυδρομείο των αιχμαλώτων από τη Σοβιετική Ένωση, το οποίο ερχόταν μέσω του παραφορτωμένου τούρκικου Ερυθρού Σταυρού. Για τον Χίτλερ, ένας αιχμάλωτος στη Ρωσία θα πέθαινε έτσι και αλλιώς. Οι Σοβιετικοί επέτρεπαν μερικές, λακωνικές φράσεις σε μία κάρτα. Μεραρχίες ολόκληρες υποχωρούσαν πολύ γρήγορα, ενώ ταυτόχρονα ο φον Πάουλους μιλούσε στο ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας, πράγμα που ελάττωνε τον φόβο των Γερμανών Στρατιωτών για παράδοση. Οι ναζί τουφέκιζαν τους ακροατές που έπιαναν επ' αυτοφώρω, ενώ ο Χίτλερ αργά θα μετακινούνταν στο απρόσιτο καταφύγιό του κάτω από την Καγκελαρία΄΄

Ο σκληρός Χειμώνας έφτανε και οι γιορτές των Χριστουγέννων που πλησίαζαν, έμοιαζαν άτονες και μίζερες. Η Κρίστα, ορφανή πλέον από γονείς και χήρα χρόνια τώρα, είχε ως μοναδική της συντροφιά τον Άλμπρεχτ και τον Όττο που κόντευαν τα έξι τους χρόνια. Συχνά κοιτούσε την ανεμελιά τους και τη ζήλευε, μα παράλληλα θλιβόταν. Αυτά τα παιδιά είχαν γεννηθεί μέσα στα δεινά, τον πόλεμο και την απανθρωπιά. Σήμερα ατένιζε τη μίζερη θέα έξω από το παράθυρό της. Το Βερολίνο είχε μετατραπεί σε συντρίμμια, σε μεγάλο βαθμό. Εκείνη προσευχόταν νύχτα και μέρα να μην χάσει το μικρό της σπίτι, που εξακολουθούσε να στέκεται και να αποτελεί μία αγκάλη παρηγοριάς για εκείνη και τα αγγελούδια της. Το απόγευμα είχε φτάσει, μπουκιά δεν είχε βάλει στο στόμα της από χθες, προκειμένου να φάνε κάτι παραπάνω τα αγόρια. Ο Άλμπρεχτ την πλησίασε δειλά και φοβισμένα. Εξάλλου, τον τελευταίο καιρό αδυνατούσε να κοιμηθεί τα βράδια εξαιτίας του θορύβου των εκρήξεων.

«Μαμά, ο αδερφός μου θα φύγει;» την ρώτησε δείχνοντας προς το μέρος του Όττο που κοιμόταν γαλήνια στον καναπέ. Η Κρίστα σάστισε.

«Μα, τι είναι αυτά που λες; Πού να πάει δηλαδή;»

«Συχνά του μιλάς για την άλλη του μαμά, εκείνη που αναγκάστηκε να τον αφήσει σε εμάς, προκειμένου να σωθεί. Αν όμως αυτή η μαμά έρθει και τον ζητήσει, ο Όττο θα φύγει; Θα μας αφήσει; Δεν θέλω. Είναι αδερφός μου, μαζί μεγαλώσαμε» τα μάτια του είχαν βουρκώσει, το ίδιο και της Κρίστα.

Τα παιδιά θέτοντας τις πιο αθώες ερωτήσεις, σε έφερναν μπροστά στα δικά σου προσωπικά διλήμματα που πάντα θα σε βασανίζουν. Το είχε σκεφτεί και η ίδια, μα όσο και αν πονούσε στην ιδέα, δεν θα μπορούσε να τον στερήσει από την αληθινή του μητέρα. Εκείνη θυσίασε την καρδιά της για να του χαρίσει μία ευκαιρία.