Ο Απολογισμός 4 : Το λυκόφως του Αετού

Wann Kommt der Russe?(πότε έρχεται ο Ρώσος;)/part 1

΄΄Ξέρω ότι ο πόλεμος έχει χαθεί. Αποδείχτηκε πολύ μεγάλη η ανώτερη δύναμη. Με έχουν προδώσει. Εκείνοι που βγήκαν περισσότερο κερδισμένοι από τον εθνικοσοσιαλισμό ήταν ακριβώς εκείνοι που με πρόδωσαν. Τους καλόμαθα και τους παρασημοφόρησα όλους τους. Αυτό ήταν λοιπόν το ΄΄ευχαριστώ΄΄ τους. Πάνω από όλα, θα ήθελα να φυτέψω μία σφαίρα στο κεφάλι μου΄΄ όπως πάντα όμως, ο Χίτλερ συνήλθε ξανά ΄΄Δεν θα συνθηκολογήσουμε. Ποτέ. Μπορεί να καταστραφούμε, αλλά θα πάρουμε μαζί μας ολόκληρο τον κόσμο΄΄

Ο Χαλς και ο Κερτ είχαν απομείνει μονάχοι τους στην μέση του πουθενά. Η κοιλιά του συνέχιζε να τον πονά φρικτά, ενώ ζαλιζόταν εξαιτίας του πυρετού. Είχε τα πρώτα συμπτώματα μίας δυσεντερίας που θα του άφηνε κουσούρι για όλη του τη ζωή. Δέκα χρόνια θα χάριζε με απόλυτη ανακούφιση για να κατόρθωνε να ξαπλώσει σε ένα ζεστό κρεβάτι, έχοντας πρώτα κάνει ένα χαλαρωτικό μπάνιο μήπως και το κορμί του αποχωριζόταν επιτέλους τις ψείρες. Μολαταύτα, υπήρχε ένα του χαρακτηριστικό το οποίο κάποτε τον οδηγούσε σε δρόμους σκιερούς και κάποτε φωτεινούς. Ο εγωισμός του. Αυτός τον καθοδηγούσε, εκτός φυσικά της απόλυτης ανάγκης για επιβίωση. Ο Κερτ δεν επιθυμούσε να καταθέσει τα όπλα, ακόμη και αν γύρω του αργά και σταθερά, η Γερμανία κατέρρεε. Το είχε διαπιστώσει ήδη από την τελευταία του επίσκεψη στο Βερολίνο που σαν άλλη Κόλαση, άχνιζε τα βράδια απελευθερώνοντας τους λυγμούς και τσακίζοντας την αλλοτινή, γερμανική υπερηφάνεια.

Την διάρροια δεν κατόρθωσε να τη συγκρατήσει. Το μοναδικό θετικό στοιχείο της υπόθεσης, ήταν πως πρόλαβε να απελευθερωθεί από τα ρούχα του, προτού τα λερώσει περαιτέρω. Προσευχόταν να μην χάσει τις αισθήσεις του, θέλοντας να προφυλάξει και τον Χαλς που ήταν μικρότερός του, παιδί σχεδόν ακόμη, μόλις δεκαεπτά.

«Αν μας έβλεπε τώρα ο Φύρερ, τι θα σχολίαζε άραγε;» αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα ο Χαλς για να δει τον Κερτ να τον στραβοκοιτάζει.

«Δεν επιθυμώ ηττοπάθειες» ψέλλισε και είδε τον νεαρό να κατσουφιάζει.

«Jawohl»(μάλιστα) ήρθε η απάντηση ενώ τα μάτια του ίσα που μπορούσαν να κοιτάξουν το πελιδνό πρόσωπο του νεαρού αξιωματικού.

Το ξεροβόρι ήταν αψύ έπειτα από δέκα μέρες χιονοπτώσεων, φορτίζοντας την ατμόσφαιρα με μία γλαυκότητα. Ο άνεμος παράλληλα σάρωνε μάζες από χιόνι, φτιάχνοντας στοίβες δίπλα σε πλαγιές, κρύβοντας χαλάσματα ή ξεγυμνώνοντας το σκούρο χρώμα του εδάφους. Διέσχιζαν οι δυο τους ιδιαιτέρως κοπιαστικά, τα σημεία εκείνα που δεν διέγραφαν έντονα τις μορφές τους επάνω στο χιόνι. Καθώς η κατάσταση της υγείας του Κερτ ολοένα και χειροτέρευε, ο Χαλς αποφάσισε να σκάψει μία ποντικότρυπα στο σκληρό έδαφος προκειμένου να κρυφτούν. Την ομίχλη γύρω του σχεδόν μπορούσε να την αγγίξει. Φοβόταν πολύ, μα δεν είχε χρόνο να σκεφτεί την οποιαδήποτε υποχώρηση. Ο ανώτερός του τον είχε ανάγκη. Η θερμοκρασία κατρακυλούσε ολοένα και περισσότερο και η ασθενική φλογίτσα που τρεμόπαιζε επάνω σε ένα κονσερβοκούτι, σαν την ελπίδα και εκείνη δεχόταν τις ριπές του ανέμου που απειλούσαν να την καταπιούν.