Ο Απολογισμός 4 : Το λυκόφως του Αετού

Ώρα-W/part 1

΄΄Τα ολόδροσα φύλλα που μας χαϊδεύουν, μας υπενθυμίζουν την βαθιά μας επιθυμία για ζωή. Για πολλούς από εμάς πια, έχοντας προσπεράσει την Κόλαση του Στάλινγκραντ, δεν αποτελεί το βάπτισμα του πυρός, αλλά ρουτίνα. Μία επικίνδυνη ρουτίνα, για την οποία τα εύσημα των καλών υπηρεσιών, αποδίδονται πάντα μετά θάνατον. Μακάβριες φιλοσοφίες μπλέκονται στο μυαλό όλων σε αυτές τις περιστάσεις, που αφορούν τη ζωή και τον θάνατο. Τα σκοτεινά, σαν την κάννη του όπλου μου μάτια μου, κοιτάζουν ολόγυρα με αγωνία. Ήμουν ο τέλειος θύτης και αναμφισβήτητα το θύμα. Το σωστό το ξεχώρισα από το λάθος, ωστόσο στον κόσμο τον δικό μας καμία έννοια δεν ήταν απόλυτη. Θα χρειαζόταν να το καταλάβω όταν στα χέρια μου, θα έπεφταν τα κλειδιά της ελεύθερης βούλησης΄΄

Όττο Σβάιγκερ

Η ώρα μηδέν για τον καθένα έχει διαφορετική σημασία. Για την Άζια που πάλευε λυσσασμένα να καταπολεμήσει ένα πλήθος διαφορετικών και πρωτόγνωρων συναισθημάτων, εκείνη η ώρα ορίστηκε την στιγμή που το βλέμμα της είχε ανταμώσει το δικό του, πνιγμένο στον φόβο, το γέλιο και κάτι ακόμη. Ο πόλεμος είχε διαλύσει τις ανθρώπινες ταυτότητες. Μπροστά σου δεν είχες πια ένα όνομα συγκεκριμένο, μα μία έννοια γενική που την κάλυπτε ο τίτλος του εχθρού ή του Γερμανού στρατιώτη. Ο Κερτ ξεφορτώθηκε αμέσως το ρημαγμένο του χιτώνιο, κοκκινίζοντας σαν παιδί που μόλις είχε κάνει αταξία. Το κοίταξε μερικές φορές απογοητευμένος, όταν μία σχεδόν αιωνόβια κυρία, που είχε εν μέρει γίνει μάρτυρας του σκηνικού, του ζήτησε να το πλύνει. Πλέον, απέμεινε με ένα γκρίζο πουλόβερ που του είχε φτιάξει η μητέρα του. Κάτω από τη στολή, κόντευε να ξεχάσει εκείνα τα κειμήλια που ελάχιστη οικονομική αξία είχαν, μα έβαζαν στην ψυχή την πιο πολύτιμη σφραγίδα. Η Άζια σιωπηλή πίστευε πως είχε τεντώσει το σχοινί. Η προηγούμενη, φρικτή της εμπειρία αναδύθηκε και η απειλή του Κερτ φάνηκε να λαμβάνει σάρκα και οστά.

Ο νεαρός, αναμαλλιασμένος ακόμη, παρακολουθούσε την μικρή μπουγάδα, με τα τσόφλια να τινάζονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Το μάτι του στράφηκε διακριτικά στην Άζια και κατάλαβε αμέσως πόσο την είχε επηρεάσει η κουβέντα του. Αν την είχε βοηθήσει, δεν θα έπεφτε θύμα κακοποίησης, όμως και πάλι, πώς θα μπορούσε να βοηθήσει μία γυναίκα, η οποία πριν λίγες ώρες είχε προσπαθήσει στην ουσία να τον δολοφονήσει; Από την μεριά της το έβλεπε ως έναν αγώνα, από την μεριά του υπηρετούσε την χώρα του. Το χέρι του κινήθηκε προς το νερό, βρέχοντάς της το πρόσωπο. Την είδε να χαμογελά και να ανταποδίδει, ενώ η ηλικιωμένη του επέστρεψε το χιτώνιο, ολοκάθαρο. Εκείνος την ευχαρίστησε, όταν είδε ξανά την Πολωνέζα να εμφανίζεται και την ηλικιωμένη να της ουρλιάζει. Ήταν η εγγονή της. Ο Κερτ ωστόσο, φοβούμενος μήπως και φούντωνε ξανά αυτό το ασίγαστο πάθος της, ξεκίνησε να τρέχει στους αγρούς, έχοντας αρπάξει το χέρι της Άζια.