Τα πράγματα στο ελεύθερο πια Μαουτχάουζεν φάνταζαν εξωκοσμικά. Όσο και αν φαινόταν παράξενο, ο Χανς είχε ένα βάδισμα πιο βέβαιο από τον Όττο. Έμοιαζε να έχει δεχθεί αυτό το κομμάτι της ιστορίας ως υπαρκτό, αφού το είχε ζήσει, σε αντίθεση με τον φίλο του που το είχε μεν ακουστά, μα δεν είχε τύχει να επισκεφθεί ποτέ του ένα τέτοιο μέρος. Τα πάντα γύρω του εξαφανίζονταν και έμεναν τα κτήρια γυμνά με σύντροφό τους την οδύνη και οδηγό την ντροπή. Ο Χανς έχοντας επάνω του χαραγμένο εκείνο το νούμερο, έμοιαζε σαν να ανήκει στον κόσμο των πρώην αιχμαλώτων, να έχει το δικαίωμα της συμμετοχής στην χαρά, στην θλίψη και στις απορίες, στον θυμό και την αγανάκτηση. Ο Όττο από την άλλη ένιωθε να πνίγεται. Με δυσκολία ακολουθούσε τα βήματα του Τόμας, με βλέμμα χαμηλωμένο, τη στιγμή που ο Χανς ήδη είχε πλησιάσει τον κόσμο και συζητούσε χαμηλόφωνα τα δεινά του στο Άουσβιτς. Ήταν τότε που σκέφτηκε τα τελευταία λόγια του τσακωμού τους. Πως εκείνος δεν ήταν Εβραίος, επομένως δεν θα μπορούσε ποτέ του να τον καταλάβει. Οι δυο τους δεν είχαν συζητήσει ποτέ εκείνα τα πικρά λόγια που αντάλλαξαν. Τώρα τον έβλεπε να χώνεται ανάμεσα στο πλήθος ανενόχλητος, τη στιγμή που εκείνος αδυνατούσε να κάνει έστω και ένα βήμα.
Από μακριά, ένας Αμερικανός στρατιώτης πλησίασε χαιρετώντας τον Τόμας.
«Με λένε Μάικλ Χάουαρντ και είμαι υπολοχαγός. Υπηρετώ στον δικαστικό κλάδο του Στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών. Είσαι ο Γερμανός που έστειλαν για ορισμένες δουλειές εδώ...»
«Σαφώς. Να πλύνω, να σκουπίσω» ξεκίνησε να του δείχνει τα δόντια του ο Όττο, όταν οι φωνές του κόσμου τους τράβηξαν την προσοχή. Χτυπιούνταν επάνω σε έναν τοίχο, παλεύοντας ακόμη και να τον γκρεμίσουν.
«Έχουμε πιάσει έναν Ες-Ες και ο κόσμος προσπαθεί να τον ξεσκίσει» έκανε μία παύση ο υπολοχαγός «Προσπαθώ να τους πείσω πως θα αποδώσουμε δικαιοσύνη και πως θα τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Δεν διασχίσαμε δα και έναν ολόκληρο Ατλαντικό, μία Νορμανδία για να το αφήσουμε έτσι. Μιλώ εξ ονόματος όλου του Αμερικάνικου Λαού και της θυσίας των δικών μας ανθρώπων»
Από όσα είχε πει, ο Όττο άκουγε ελάχιστα. Η καρδιά του σφυροκοπούσε δίχως σταματημό. Μέσα στο μυαλό του, ηχούσαν οι ζωώδεις κραυγές του εξαγριωμένου πλήθους, ενώ παράλληλα σχηματιζόταν το σαρδόνιο χαμόγελο του Βίγκμπερτ. Όχι, καμία τιμωρία δεν ήταν αρκετή για έναν τέτοιο βασανιστή. Δεν του άξιζε καν να περάσει το κατώφλι της οποιασδήποτε δικαιοσύνης, ακόμη και αν το τελικό αποτέλεσμα ήταν η αγχόνη. Ίσως πάλι και να την γλίτωνε. Το αετίσιο του βλέμμα καρφώθηκε προς το σημείο που βρισκόταν κλεισμένος ο φονιάς. Ψηλά, υπήρχε ένα κενό από όπου αχνοφαινόταν κίνηση. Το χέρι του μέσα σε δευτερόλεπτα άρπαξε το όπλο και αφού σημάδεψε με εκείνη την εξωφρενική απολυτότητα στόχου, πυροβόλησε τον Ες-Ες κρατούμενο. Για λίγα λεπτά, επικράτησε ταραχή. Ο Αμερικάνος ήταν έξαλλος, ο Τόμας τον κοιτούσε άφωνος, ενώ ο Χανς είχε στραφεί προς την μεριά του τρομαγμένος. Οι κραυγές σίγησαν. Ο φόβος τους συγκράτησε, μέχρι που ένας Σέρβος παρτιζάνος κρατούμενος, ξεκίνησε να ουρλιάζει πως ο Ες-Ες ψόφησε. Τότε όλοι κατάλαβαν και στράφηκαν προς το άτομο εκείνο που είχε προκαλέσει τον θάνατό του με χαρά και ενθουσιασμό.
DU LIEST GERADE
Ο Απολογισμός 4 : Το λυκόφως του Αετού
Historische RomaneΟ Δνείπερος δεν αποτέλεσε φυσικό σύνορο που θα σταματούσε την οργή των Σοβιετικών και το Βερολίνο ετοιμάζεται να πληρώσει το τίμημα. Ο Όττο Σβάιγκερ έπειτα από το ηρωικό του άλμα πάνω από τα ερείπια του Στάλιγκραντ, μεταμορφώθηκε σε αυτό που πάντοτε...
