Martwa Sadzonka

Prolog

W stronę ich oddziałów galopował jeździec. Mimo oczywistych ran trzymał się prosto w siodle. Jego kiedyś nieskazitelna zbroja była teraz pokryta błotem i niebieskim pyłem , który jaśniał jasno jak samo słońce. 

W prawej dłoni trzymał wysoko poszarpany, purpurowy sztandar na , którym było wyszyte bezlistne białe drzewo. Zbliżył się i zatrzymał konia gdy znalazł się równo po środku linii elitarnej gwardii białych chryzantem.

 Każdy z nich odziany był w białą zbroję płytową z motywami kwiatów a w ręce trzymał gigantyczną tarczę w kształcie tegoż kwiatu. Mimo dni nieustannej walki dalej byli nieskazitelnie czyści. Na widok sztandaru ich króla zaczeli wydawać z siebie okrzyki radości , lecz wtedy posłaniec przemówił:

 -Różany hetman leży martwy. Rozkazy marszałka są jasne. Macie utrzymać ten szczyt za wszelką cenę opierając swoje plecy o zimną otchłań śmierci. Macie wytrzymać. Niech żyje król Varix.

 Odpowiedziały mu okrzyki bitewne i dźwięki uderzania o tarcze. W tym samym momencie niebieski pył na jego zbroi zaczął unosić się do tyłu jakby przez coś przyciągany. Oczy posłańca rozświetliły się jasnoniebieskim płomieniem a on sam w konwulsjach spadł z konia. Sztandar króla nie zdążył dotknąć ziemi złapany przez jednego z adiutantów dowódcy.

 Sam dowódca patrzył na to wszystko bez emocji podczas gdy jego nieludzko biały (i czysty) płaszcz powiewał na wietrze. Po zobaczeniu śmierci młodzieńca pomasował nerwowo bliznę na szczęce i wyciągnął swą bogatą zdobioną buławę białą jak drzewa mostu gwiazd.

 -Gotować się!-wydał rozkaz specjalnie przeciągając ostatnie sylaby.

 U podnóża wzgórza dało już się słyszeć róg wołający wroga do szarży. Za chwilę mieli stanąć oko w oko z tym co przyciągnęło niebieski pył. 

Gwardziści wydali jeden ostatni okrzyk i uformowali mur ze swych chryzantemowych tarcz. ,,Niech tylko podejdą bliżej''-myślał każdy z nich. Bitwa o szczyt, o wszystko co było i kiedykolwiek będzie się zaczęła.