Duygusal bir top hâline geldim şuan
Çünkü bu bölüm...
🥺
Artık Taehyung ve Jungkook'un bizsiz ilerleyeceği, bizim ise sessizce onları hayal etmekten başka bir şey yapamayacağımız bölüm...
Güzel okumalar aşklarım...🥺
_______________🐰➕🐻______________
Biricik sevgilim 🤍
Taehyung aşkım
Taehyung
Bebeğim
Biricik sevgilim 🤍
Müsait misin sevgilim?
Taehyung
Sana hep müsaitim birtanem
Biricik sevgilim
Tamam
Şimdi gitmem gerek
Taehyung
Hey?
Bebeğim?
Nereye gittin bir anda?
Sevgilim ne oluyor?
Jungkook?
Aşkım?
Dudaklarım öne doğru büzüldü istem dışı. Jungkook attığım mesajlara cevap vermiyordu interneti açık olmasına rağmen. Bir anda değişen ruh hâline anlam verememiştim. Bilmeden bir şey mi yapmıştım? Üzmüş müydüm onu?
Elimde sımsıkı tuttuğum telefonumu önümde duran sehpanın üzerine doğru fırlattım oflayarak. Moralim bozulmuştu, fena hâlde hemde. Şuan yanına gidip yüzünün her yerini öpmek, cennet kokusunu içime çekmek istiyordum.
Uzun bacaklarımı karnıma doğru çekip cenin pozisyonu aldım. Kahverengi saçlarım gözlerimi kapatıyor iken , akmak için birbirlerini itekleyen göz yaşlarımı tutmak adına çaba göstermedim. Hepsi birer birer önce yanağıma, sonradan da koltuğa düştü.
Canım acıyordu işte. Aklıma onu öptüğüm , sardığım , kokladığım, kahkahalarını duyduğum anlar geliyordu. Kaybetmek korkuyordum. Onu kaybetmekten, ölesiye korkuyordum.
Ben , Kim Taehyung . Yağmurlu bir günde sımsıkı sardığım hırçın çocuğa aşık olmuştum. Hemde bundan gram pişmanlık duymadan. Onunla büyümüş, onunla aşmıştım korkularımı. Bundan bir ay öncesi onu paramparça etmiş olsam da , ansızın baş gösteren kalp sızım ile onun kollarına koşmuştum. Benim hayatımın mutluluğu Jungkook , oksijenim ise kokusuydu. Kırdığım kalbini onarmaya çalışıyordum şimdi . Ellerimden uçup gidecek düşüncesi, bazı geceler, delirmeme sebep oluyordu. Minik minik , incelikle sarmaya çalıştığım yaralar , sonumuzu getirmesinden korkacasına ağlatıyordu beni. Ben , hayatımın anlamını geç fark etmiştim, erken kaybetmek istemiyordum şimdi de. Çabalıyor, çabalıyor ve çabalıyordum. Beni affettiğini söylese de biricik sevgilim Jungkook , ben kendimi affedemiyordum. Yüzüne baktığım bazı anlar , istem dışı gözlerim doluyor , yaptıklarım boynumu öne eğmeme neden oluyordu. Onu öperken, sımsıkı sarılırken , saçlarıyla oynarken , nefesimi kesercesine beni boğazlayan vicdanım yüzünden gözlerim doluyordu. Ama Tanrım şahit olsun ki , seviyordum. Ölüyordum, eriyordum gözlerine her baktığımda. Kalbimin attığını hissediyordum güldüğü anda. Gözlerim kapansa bile , yüzünü net görebilecek kadar seviyordum. Kendimden çok seviyordum. Kendimden, herkesten, her şeyden, dünya üzerinde bulunan her varlıktan daha çok . En çok ben seviyordum. Öl dese ölecek , öldür dese öldürecek kadar seviyordum.
Sonsuza kadar , sonsuzluktan da öte .
