Adopted brother [ SunSun ]

[ 5 ]

အိမ္ခန္းတစ္ခုလံုးပ်ံ့ႏွံ႔လို႔သြားတဲ့ပတ္ခ္ေဆာင္းဟြန္းအသံေၾကာင့္ေဆာႏူပင္ၾကက္ေသေသသြားမိသည္။
ဘာမွကိုမေျပာႏိုင္ မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့ဘဲမ်က္ရည္ေတြကတစ္သြင္သြင္းစီးက်လို႔ေနသည္။
ေဆာင္းဟြန္းမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးကိုလက္ဖဝါးျဖင့္ၾကမ္းတမ္းစြာပြတ္ခ်လိုက္ၿပီး

" ကိုယ္​ ...... ဒီတိုင္း ေဒါသ
နည္းနည္းထြက္သြားတာပါ မငိုပါနဲ႔ေဆာႏူရယ္ "

ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ေဆာႏူကိုထိုင္ခံုေပၚအားသံုးကာထိုင္ေစၿပီးမ်က္ရည္ေတြကိုသုတ္ေပးရင္း ေဆာင္းဟြန္းအဆက္မျပတ္ေတာင္းပန္စကားဆိုေနမိသည္။
ေဒါသအေလ်ာက္ထြက္သြားတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ဒီကေလးအားစိတ္ထိခိုက္ေစခဲ့မိသည္မို႔ေဆာင္းဟြန္းကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္မဆံုး။

" ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ ဘာမွမေျပာခဲ့ဖူးလို႔ပဲသေဘာထားေနာ္ "

ကေလးေခ်ာ့သလိုေခ်ာ့ရင္းမ်က္ရည္ေတြလာသုတ္ေပးေနတဲ့ေဆာင္းဟြန္းကိုေဆာႏူအားျဖင့္ရိုက္ခ်လိုက္ရင္း
နီရဲရဲမ်က္၀န္းတို႔ျဖင့္ေဒါသထြက္စြာၾကည့္လိုက္မိသည္။

" ​ေျပာၿပီးသားစကားကိုမေျပာခဲ့ဘူးလို႔သေဘာထားလိုက္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကကြၽန္ေတာ့္ကိုေပါ့ေပါ့တန္တန္ေတြးတတ္တဲ့သူလို႔ထင္ေနတာလား ပတ္ခ္ေဆာင္းဟြန္း !! ဟမ္ ! "

" ခင္ဗ်ားစကားေတြေရာအေတြးေတြေရာခံစားခ်က္ေတြကေရာေပါ့ေပါ့တန္တန္ပဲလား ဟုတ္လား။ "

ေဒါသသံႏွင့္အတူအဆက္မျပတ္ထြက္လာတဲ့ေဆာႏူစကားေတြေၾကာင့္ေဆာင္းဟြန္းျပန္တံု႔ျပန္ရမယ့္စကားေတြကိုေတာင္ဘယ္ကေနအစရွာရမွန္းမသိျဖစ္ရသည္။

" ကိုယ္အဲ့လိုမရည္ရြယ္ပါဘူး ေဆာႏူ ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တယ္ ကိုယ့္အပိုင္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆိုတာကကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲစိတ္ထဲကေနအမွန္တကယ္ျဖစ္လာတဲ့ခံစားခ်က္စကားပါ။ "

" ကြၽန္ေတာ္ကဘာကိုၾကည့္ၿပီးယံုေပးရမွာလဲ ။ "

ေဆာႏူထိုင္ရာကေနထလိုက္ၿပီး

" ကြၽန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားရဲ့ခံစားခ်က္ေတြစစ္မွန္ပါတယ္ဆိုတာကိုဘာကိုၾကည့္ၿပီးယံုၾကည္ေပးရမွာလဲ။ "