𝙈𝙚𝙧𝙪𝙚𝙢 Hyunlix

2

"Hey Felix."

Felix etrafına bakınıp sesin sahibini bulmaya çalıştı. Sesin bir erkeğe ait olduğu belliydi ama oldukça da zarifti. Durduğu ormanlık alanda kimse yoktu.

"Hey."

Felix tekrar duyduğu sesle her tarafa, havaya bile baktı. Ama bulamadı. Kaşlarını çattı.

"Nerdesin?!"diye seslendi sese. Bir süre bekledi, cevap gelmedi.

"Beni unuttun mu yoksa?"

Felix sinirle ellerini saçlarından geçirdi.

"Sadece birisini sesinden nasıl tanıyabilirim?!"

"Hâlâ aynısın benim Meruem'im."

"Meruem?" dedi Felix sorarca. Bu isim ona tanıdık geliyordu. Meruem ismi beyninde yankılanmaya başladı. Susmuyordu bu ses. Sürekli Meruem diyordu. Felix yere çöküp kulaklarını tıkadı. Yine de geçmedi ses.

"Yeter! Sus artık!" diye bağırınca sesler bir anda kesildi. Felix rahat bir nefes verip gözlerini açtı. Tam önünde uzun bacaklar duruyordu. Heyrcanlandı 'o' diye. Başını kaldırmaya çalıştı ama kaldıramıyordu. Bir şey onu engelliyormuş gibiydi. Kaşlarını çattı.

"Benim güzel Meruem'im." o zarif ses hemen önünden geliyordu. Kalbi hızla çarpmaya başladı. Ona bakmak istiyordu. Her bir hattını incelemek istiyordu. Ama yapamıyordu.

"Sana bakmak istiyorum." dedi Felix hızla. Zarif ses bir şey demedi ve Felix gibi dizlerinin üzerine çöktü. Hâlâ yüzünü göremiyordu Felix. Zarif ses yavaşça Felix'e sarıldı. Felix ne yapacağını şaşırmışken, burnuna oldukça güzel bir koku geldi. Bu koku onu mayıştırmış, rahatlamasını sağlamıştı.

"Benim güzel Meruem'im. Beni hatırlamıyor musun? Benim güzel Meruem'im."

Felix bu kez bir şey demedi. Gözü önünde ki çiçeğe takılı kalmıştı.

"Sen." dedi Felix tıranstan çıkıp. "Kimsin? Meruem... Tanıdık geliyor."

"Evet. Evet benim güzel Meruem'im." zarif sesli heyecanla konuştu. Felix onun her konuşuşunda kalbinde ufak bir sızı hissediyordu. Yine de tatlı bir acıydı. "O sensin. Meruem."

"Benim adım. Benim adım Felix."

"Sen benim güzel Meruem'im."

Felix bir şey demeden gözlerini kapattı. Onu götemeyecekse etrafı görmenin bir anlamı olmadığını düşünüyordu. Zarif sesli dudaklarını Felix'in boynuna bastırınca Felix yutkundu. Zarif sesli tekrar öptü. Tekrar ve tekrar. Felix dudaklarını ısırdı.

"Benim güzel Meruem'im. Hatırla beni. Daphne'ni hatırla benim güzel Meruem'im."

Felix uyanıp nefes nefese gözlerini araladı. Daphne. Onun adı Daphne. Elleriyle yüzünü kapatıp yutkundu. Hâlâ boynunda dudaklarının baskısını hissedebiliyordu.
Sesini hatırlıyordu, ama yüzünü? Onu hatırlamıyordu. En önemli şeyi hatırlamıyordu. Yine de adını öğrenmiş, sesini duymuştu. Bunlar onu heyecanlandırmaya yetmişti.

Beni hatırla demişti. Hatırla.

"Sen kimsin? Hatırla dedin. Yüzünü gösteren bana. Göster ki hatırlayayım.."

Nası gidiyor hayattt

Bu arada diğer ficlerimr de baksanız güzel olurdu

Neyse

Hadi eyw