Zanim znikniesz

Rodział1

Czemu moje miasteczko jest tak zapyziałe? Dwa budynki na krzyż, szkoła, biblioteka publiczna, no i mini sklep. Jedyny znak cywilizacji. Jeśli byłby taki ranking, który pokazywałby najbardziej nudne miasteczka w Anglii, moje było by na pierwszym miejscu, a przynajmniej w czołówce. Myślę o tym, pijąc strasznie drogą kawę w wcześniej wymienionego sklepu ( duża kawa za 7.50 ? Kto to wymyślił?) wyglądając rzeczy, na której warto by było zawiesić oko. Ale nic takiego nie dostrzegam. Szaro, droga, jedzie bus. I paczkomat. Czekam na nią, ale ona zawsze się spóźnia. Raz nawet pomyliła się co do dnia. Umówiłyśmy się na wtorek, a ona przyszła w środę w skazane miejsce z frustracją do mnie wydzwaniając "Gdzie ja jestem". Jest mega pokręcona. W końcu ją dostrzegam. Ma jak zawsze słuchawki w uszach, idzie bez czapki (zaraz o to ją ochrzanię) i w szarej kurtce. Jej króciutkie włosy nawet prawie nie sięgające ramion delikatnie falują na wietrze, a jej aż kruczo - czarne oczy nie patrzą w moją stronę. Mija mnie, na co ja się wydzieram:

  - Hej! Ziemia do Daphne! DAPHNE!!                                                                                                                       

Dopiero teraz leniwie się odwraca w moją stronę, machając rękami we wszystkie strony świata.  

 - No siema. Co tak stoisz? O Jezu, znów kawa? Ty kawocholiku! Fajny płaszcz. Dasz łyka? O fuj, niesłodzona?! Zaraz się pożygam, naprawdę. Nie dość że kawa samam w sobie obrzydliwa to jeszcze bez cukru. Jesteś sadystką dla samej siebie. No, i dla swoich kubków smakowych                

Wdycham i patrzę na nią z politowaniem.                                                                                                                   - Bozia pieniędzy nie dała by czapkę zakupić? Zaś będziesz chora, i znów będzie " Nati, masz notatki z polskiego?" . Żadnych notatek nie dostaniesz, tylko czapkę pocztą.                                      Daphne się śmieje                                                                                                                                                                  

- I tak mi wyślesz bo będziesz... jak ty to mówisz? "Martwić się o moją edukację". Stara, nie złość się tak, bo złość szkodzi urodzie, chcesz być brzydką starą panną zamiast tylko starą panną?          

- Sugerujesz że jestem tak ciemną masą że umrę jako dziewica?                                                                     

- Sama to wywnioskowałaś , ja nic takiego nie powiedziałam                                                                          

Robię jej kuśkańca w bok, a ona udaje że ją boli i się ugina krzycząc "ONA MNIE BIJE POMOCYY" 

po czym wybucham śmiechem.                                                                                                                                      

 - To co, idziemy?                                                                                                                                                         Kiwam głową, i idziemy w kierunku przystanku autobusowego                                                                                                                                                                            ***
Na słuchawkach mam "Yesterday" The Beatles, moje luźne spodnie z dziurami trochę falują od wiatru. Kremowa bluza i dżinsowa kurtka jednak były dobrym pomysłem, wcale nie jest tak ciepło, jak mi mówiła Natalie. Gwiżdżę, wchodzę na luzie do naszej ulubionej kawiarni, czuję piękny aromat Tiramisu.. z domieszką mięty. Siadam przy naszym stoliku i obserwuję. Kelnerka zza lady mnie lustruje wzrokiem. A, maseczka. No przecież.  No i bingo, widzę Nati i Daphne, a Natalie już mnie wypatrzyła, i właśnie wbiega do kawiarni jak wariatka ( chociaż widziała mnie.. wczoraj?) i tuli sie do mnie jak małe dziecko.