အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး အနစ္နာခံတတ္တဲ့ ရံုးဝန္ထမ္းေလး
Luhan ရဲ႕ ရံုးဆင္းခ်ိန္က မၾကာခဏ
ေနာက္က်တတ္တယ္။
ဒီေန႔မွာလည္း အဖြဲ႕မွဴးခိုင္းထားသလို
အခ်က္အလက္ေတြ စစ္ေဆးေနရတာနဲ႔ပဲ
ေနာက္က်ျပန္ေရာ။
"Luhan ....တာဝန္ေက်လိုက္ပါဦး။"
"ေကာင္းေကာင္းျပန္ၾကေနာ္။"
နႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားတဲ့အသံေတြရဲ႕အဆံုးမွာေတာ့
Luhan ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲအေပၚက မီးလံုးတစ္လံုးရဲ႕
အလင္းေရာင္ရယ္ သူ႔အေရွ႕က computer ဆီမွ
မီးေရာင္ရယ္ကပဲ သူ႔ကို အေဖာ္ျပဳေပးေနေတာ့တယ္။
အလုပ္ထဲ အာရံုစိုက္ေနရင္း ဖုန္းထဲ စာတိုဝင္လာတဲ့အခါမွ
သူခါးေၾကာဆန္႔ျဖစ္တယ္။
[Senior Lee : ခဏအျပင္ထြက္ခဲ့ပါလား...]
အလုပ္ဆင္းသြားၿပီျဖစ္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆီကမလို႔
Luhan ဖုန္းယူၿပီး ရံုးခန္းထဲက ထြက္လာလိုက္တယ္။
မွန္တံခါးကို ျဖတ္သြားလိုက္ေတာ့ ကုပ္ရွည္တစ္ထည္ဝတ္ထားတဲ့ Senior ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို ျမင္ရတယ္။
"စီနီယာ...."
လွည့္ၾကည့္ၿပံဳးျပလာသူက Luhan ဆီကို ပိုတိုးလာတယ္။
"အဖြဲ႕မွဴးက နည္းနည္း ပညာျပတယ္မလား...."
"အင္း... အဲ့လိုေျပာရမလားပဲ..."
Luhan ရယ္ေသြးသမ္းၿပီးသာ တံု႔ျပန္လိုက္တယ္။
Luhan က အခုမွ အစမ္းခန္႔ကာလပဲရွိေသးတာဆိုေတာ့
ဒီလို ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ ခိုင္းခံရတာ၊စစ္ေဆးခံရတာက
အထူးအဆန္းႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ။
"ဒါနဲ႔ စီနီယာ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲဟင္?"
စီနီယာက ေခါင္းငံု႔ၿပံဳးလိုက္ၿပီး Luhan ဆီကို
အိတ္တစ္ခု ကမ္းေပးလာတယ္။
"Luhan ဗိုက္ဆာေနမယ္ထင္လို႔....
ကိုယ္လမ္းႀကံဳဝယ္လာတာ။"
"အာ....ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆို ဒီလို အလုပ္ရႈပ္မခံပါနဲ႔ေနာ္။
အားနာလို႔ပါ။"
Luhan က မုန္႔ထုပ္ကို လက္ခံယူလိုက္ရင္း
တစ္ပါတည္းပါ ျငင္းဆိုလိုက္တယ္။
စီနီယာရဲ႕ ေစတနာေတြ ေမတၲာေတြ ပိုလ်ွံေနတာကို
သတိျပဳမိသည့္ေနာက္ေတာ့ Luhan က ပံုမွန္အတိုင္းပဲ
ဆက္ဆံခ်င္၏။
