အလုပ္ႀကိဳးစားၿပီး အနစ္နာခံတတ္တဲ့ ရံုးဝန္ထမ္းေလး
Luhan ရဲ႕ ရံုးဆင္းခ်ိန္က မၾကာခဏ
ေနာက္က်တတ္တယ္။ဒီေန႔မွာလည္း အဖြဲ႕မွဴးခိုင္းထားသလို
အခ်က္အလက္ေတြ စစ္ေဆးေနရတာနဲ႔ပဲ
ေနာက္က်ျပန္ေရာ။"Luhan ....တာဝန္ေက်လိုက္ပါဦး။"
"ေကာင္းေကာင္းျပန္ၾကေနာ္။"
နႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားတဲ့အသံေတြရဲ႕အဆံုးမွာေတာ့
Luhan ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲအေပၚက မီးလံုးတစ္လံုးရဲ႕
အလင္းေရာင္ရယ္ သူ႔အေရွ႕က computer ဆီမွ
မီးေရာင္ရယ္ကပဲ သူ႔ကို အေဖာ္ျပဳေပးေနေတာ့တယ္။အလုပ္ထဲ အာရံုစိုက္ေနရင္း ဖုန္းထဲ စာတိုဝင္လာတဲ့အခါမွ
သူခါးေၾကာဆန္႔ျဖစ္တယ္။[Senior Lee : ခဏအျပင္ထြက္ခဲ့ပါလား...]
အလုပ္ဆင္းသြားၿပီျဖစ္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆီကမလို႔
Luhan ဖုန္းယူၿပီး ရံုးခန္းထဲက ထြက္လာလိုက္တယ္။မွန္တံခါးကို ျဖတ္သြားလိုက္ေတာ့ ကုပ္ရွည္တစ္ထည္ဝတ္ထားတဲ့ Senior ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို ျမင္ရတယ္။
"စီနီယာ...."
လွည့္ၾကည့္ၿပံဳးျပလာသူက Luhan ဆီကို ပိုတိုးလာတယ္။
"အဖြဲ႕မွဴးက နည္းနည္း ပညာျပတယ္မလား...."
"အင္း... အဲ့လိုေျပာရမလားပဲ..."
Luhan ရယ္ေသြးသမ္းၿပီးသာ တံု႔ျပန္လိုက္တယ္။
Luhan က အခုမွ အစမ္းခန္႔ကာလပဲရွိေသးတာဆိုေတာ့
ဒီလို ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ ခိုင္းခံရတာ၊စစ္ေဆးခံရတာက
အထူးအဆန္းႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေလ။"ဒါနဲ႔ စီနီယာ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲဟင္?"
စီနီယာက ေခါင္းငံု႔ၿပံဳးလိုက္ၿပီး Luhan ဆီကို
အိတ္တစ္ခု ကမ္းေပးလာတယ္။"Luhan ဗိုက္ဆာေနမယ္ထင္လို႔....
ကိုယ္လမ္းႀကံဳဝယ္လာတာ။""အာ....ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆို ဒီလို အလုပ္ရႈပ္မခံပါနဲ႔ေနာ္။
အားနာလို႔ပါ။"Luhan က မုန္႔ထုပ္ကို လက္ခံယူလိုက္ရင္း
တစ္ပါတည္းပါ ျငင္းဆိုလိုက္တယ္။
စီနီယာရဲ႕ ေစတနာေတြ ေမတၲာေတြ ပိုလ်ွံေနတာကို
သတိျပဳမိသည့္ေနာက္ေတာ့ Luhan က ပံုမွန္အတိုင္းပဲ
ဆက္ဆံခ်င္၏။