"အဟား စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ။"
ေခါက္ဆြဲဖတ္ အေထြးလိုက္ကို တူနဲ႔ ယူၿပီး
ပါးစပ္ထဲ အငမ္းမရ ထိုးသြပ္ေနတဲ့သူကို
္ျကည့္ေနမိသည္။
အရည္ေတြကို ပန္းကန္လိုက္ ေစာင္းေမာ့ေနရင္းမွ
သူျကည့္ေနတာသိၿပီး သီးသလိုေတာင္
ျဖစ္သြားေလေသးရဲ႕။
"အဟြတ္....ဟြတ္။
ဦး Sehun က ဘာလို႔ၾကည့္ေနတာလဲ။
စားခ်င္လို႔လား၊ခုနကေတာ့ မေျပာဘူး။"
ေပေနတဲ့ နႈတ္ခမ္းေတြကို
လက္နဲ႔ပြတ္သုတ္ဆြဲေနတဲ့ Luhanကို စိတ္ပ်က္စြာ
ၾကည့္ေနမိသည္။
"Luhan "
စကားစမည္ဟန္ျပင္လိုက္သည္နွင့္။
"အာ...........
ဦး Sehun လည္း စားခ်င္လို႔လား၊
ထပ္ျပဳတ္ေပးမယ္ေနာ္။"
အရူးကြက္နင္းကာ ထသြားျပန္ေလသည္။
_____________________________________
"ဦး Sehun
ေဆးလိပ္ေတြ ျပန္ေသာက္ေနျပန္ၿပီ ၾကည့္။
က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းဘူးေလ။"
ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြ မႊန္ထူေနေသာ
သူ႔နားမွာ ငုတ္တုတ္လာထိုင္ကာ
ဆရာလုပ္ျပန္ပါသည္။
မင္းမသိပါဘူး။
ေဆးလိပ္နဲ႔ ကုမွ ေပ်ာက္မယ့္
ငါ့ဒဏ္ရာေတြ အေၾကာင္းေပါ့။
"Luhan မင္း ဘယ္ေတာ့ျပန္မွာလဲ။"
ေဆးလိပ္တိုကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဖိခ် နင္းေခ်ရင္း
သူေမးေတာ့
Luhan မ်က္နွာေလး ငယ္လာပါသည္
"မနွင္လို႔ မရဘူးလားဗ်ာ။
ေနစရာေနရာေလး ေပးထားရတာကို
ဘာမ်ား တြန္႔တိုေနတာလဲ။
သူေတာင္ အေဖာ္ရေသးတာကို။"
အက်ႌေခါင္းစြပ္က ႀကိဳးေလးကို လက္ေလး၂ဖက္နဲ႔
ခ်ည္လိုက္ျဖည္လိုက္ ေဆာ့ေနျပန္ပါသည္။
နႈတ္ခမ္းလႊာေလးေတြကလည္း
မသိမသာစူကာျဖင့္။
ဒါေတြေၾကာင့္ မင္းကို လက္မခံထားခ်င္တာ။
မ်က္နွာလႊဲပစ္လိုက္ရသည္။
"ငါ လူေတြနဲ႔ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ခ်င္ဘူး။
ငါ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မကယ္တင္နိုင္ဘူး။
အဲ့လိုလုပ္ဖို႔လည္း အရည္အခ်င္းမရွိဘူး။"
