Bizim Apartman'ı okumadan okumayın!
Aysun'la Rüzgar, sevgili olmuşlardı. Lakin Rüzgar'ın ailesi hakkında gerçekleri öğrenmesi ile işler biraz karışıcaktı. Küçük Serçe ve Küçük Serseri'nin hayatı tekrardan değişmişti. Küçük Hanım ve Küçük Bey'in mas...
Hayatımda yazdığım en depresif bölümlerden birine hoş geldiniz, iyi okumalarr!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkısı; Mavi Gri- Altüst Olmuşum
~Rüzgar~ Ben üveyim ama Poyraz'ın kuzeneyim..
Biz nasıl bunu unuttuk? Hızla hesabı ödeyip ordan kalktım. Eve gidip bir kağıt alıp aklıma gelen her şeyi kısaca yazdım. Bu kağıdı Aysun'a vermeliydim. Yada onunla konuşmalıydım. Konuşamıcağım içn bir şekilde ona bu kağıdı vermeliydim.
Yanda ki Aysun'nun ders kitabı gözüme çarptı. Kağıdı kitabın arasına 37. Sayfaya koydum. Kitabı alıp Aysun'ların evine geldim. Nolur kapıyı Sena abla yada Aysun açsın, nolur.
Zili çalıp bekledim. Br kaç saniye sonra kapıyı Aysun açtı. Nefesimi verdim. Aysun tam konuşucakken fısıldayarak "37. Sayfa." Diyebildim. İçerden Melahat abla, "AYSUN KIZIM KİM GELMİŞ?" Diye bağırdı.
"ALYA, ders kitabını getirmiş." Bana dönüp devam etti, "Teşekkür ederim Alya" diyip çenesiyle merdivenleri gösterdi. İmayla bana bakarak, "İstersen git, Yasemin teyze merak etmesin."
Olumlu anlamda kafa sallayıp merdivenlere yöneldim, "Seni çok seviyorum." Diye fısıldaması ile durdum. Gülümseyip fısıldadım, "Bende seni."
Merdivenlerden inmeye devam ettim. Tüm gerçekler çocukluğumdaydı. ~Aysun~ Hızla odama gidip 37 sayfayı açtım. Bir not vardı. Notu alıp hızla okumaya başladım. Gerginlikten ellerim titiyordu.
Üveyim ama Poyraz'ın kuzeneyim. Poyraz'ın amcası benim babam. Tüm gerçekler gözümüzün önünde. Aysun, bizim Poyraz'ın amcasını bulmamız lazım. Aleyna Çekmez'i değil, Anıl Ayrıç'ı değil, Hayal Çağlayan'ı değil. Bizim Poyraz'ın amcasını bulmamız lazım. Yada amcamın eşini. Gece terasa gelebilme ihtimalin var mı? Eğer gelemezsen sorun değil. Sadece çok düşünme bunu ve benimle konuşmak için tehlikeli şeyler yapmaya kalkma, söz ver.
***
Gece ikiydi. Herkes uyumuştu. Dikkatlice kapıya gidip anahtarlarımı alıp evden çıktım. Sessizce kapıyı kapatıp merdivenlerden çıktım. Merdivenler, sizleri bile özledim.
Terasa geldiğimde Rüzgar ordaydı. Hızla yanına gidip sarıldım. Çocuğun kokusundan tut her bir saç teline kadar, her güldüğünde gözlerinde ki parıltıdan tut her üzüldüğünde susmasından, onun susup durmadan benim konuşmama kadar her şeyi o kadar çok özledim ki. Bence üç gün gayet uzun bir zaman dilimi.
"Seni özledim." Diye mırıldandım. "Bende seni." Zorunlulukla geri çekildim. Sandalyeye oturdum. Yanıma Rüzgar oturdu. Burnunu çekerek konuştu, "Poyraz'dan bir şekilde bunu öğrenmemiz lazım. Onun amcası benim babam. Şirketleri boşverip bunu araştıralım."
"Eee şey."
"Ney?"
"Rüzgar ben Melek hanımla bir kere konuşmuştum. Ama söylemedi."
