Bizim Apartman'ı okumadan okumayın!
Aysun'la Rüzgar, sevgili olmuşlardı. Lakin Rüzgar'ın ailesi hakkında gerçekleri öğrenmesi ile işler biraz karışıcaktı. Küçük Serçe ve Küçük Serseri'nin hayatı tekrardan değişmişti. Küçük Hanım ve Küçük Bey'in mas...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkısı; Adamlar- Sarılırım Birine
~Yağmur~ Uyandığımda yine villada koca sessizlik vardı. Neredeyse her mobilya siyahtı. Biraz korkutucu dursada alışmıştım. Hem villaya, hem ona, hem geçmişe, hemde bu mükemmel(!) aileye.
Üstümü değiştirip aşağıya indim. Yine koltukta uyuya kalmıştı. Göz devirdim. Nolurdu ki Rüzgar'a gerçekleri söylesen? Annen her gün eziyet çekiyor, her gün kendine eziyet çektiriyorsun, ne gerek var ki?
Onla ev arkadaşıydım. En yakın arkadaştık, küçüklüğümüzden beri. Benim ondan başka kimsem yoktu, tek arkadaşımdı o benim. Her şeyimdi. Yani o beni arkadaşı olarak, ben onu her şeyim olarak görüyorum ama olsun.
Küçükken sadece birbirimiz vardı. Küçüklüğünden beri hep Rüzgar'ı bulmaya çalışıyordu. Şimdi bulmuştu. Ama yinede ona gerçekleri diyemiyordu. ~Rüzgar~ Bu gün belkide A.Ç'yle tanışıcaktım. Belkide annemle tanışıcaktım. Böyle diyince tuhaf geliyor, annemle tanışıcaktım. Gergindim, heyecanlıydım, korku doluydum.
Ya beni sevmiyorlarsa? Ya benden nefret ediyorlarsa? Aleyna Çekmez mi? Hayal Çağlayan mı?
Klasik bir sabahtan sonra Aysun gelmişti. Koltukta otururken birden ona sarılma isteği gelmişti. Sarılıp kafamı göğsüyle omzuna koydum. Gözlerimi kapatıp yıllarca bu anda kalmak istedim.
Bir kaç saat sonra annemle tanışıcaktım. Ne kadar istesemde, aynı zamanda istemiyordum. Neden? Aklımda tek bir soru vardı, 'Neden'
Aysun saçlarımla oynuyordu. Şu dünyada tek sakinleşmemi sağlayan şey küçük hanımdı. Ya dün ona bir şey olsaydı?
Ah, bide o konu var. Benim tabirimle mafya abi dediğim adam. 27'li yaşlarda mafyaya benzeyen bir tip. Ve her şeyimizi bilen. Küçük serçenin astımını, adımı, Aysun'la sevgili olduğumu, Bizim Apartmanı..
Nerden biliyordu? Ailemi tanıyor muydu? Neden benle Aysun'u koruyordu? Yeşil gözlerinde ailemden bir parça saklı mıydı? Yoksa bu sadece bir tesadüf müydü?
Ne kadar o şekilde kaldık bilmiyorum. Galiba arada uyuyada kaldım, emin değilim. Artık çıkmamız gerekiyordu. Zorla Aysun'dan ayrıldım. Uykulu gözlerle Aysun'a baktım. Ben hâlâ çözemedim, bu kız neden uykusuzluktan morarmış göz altlarıyla bile bu kadar güzel?
Ayağa kalktım. Alya'yla Berk'in işleri vardı, öyle demişlerdi. Aysun'da ayağa kalkarak konuştu, "Doruk'la Ayça mı? Rüzgar'la Aysun mu?"
"Rüzgar'la Aysun. Doruk ve Ayça'dan soğudum."
"Tamam küçük beyim."
Kapıya gittik. Üzerimizde geçenlerde zorla aldığımız at binmek için olan özel kıyafetler vardı. Ayakkabılarımızı giyindik. Aysun sırt çantasını kolunu taktı. Aysun'la bir birimize baktık. "Hazır mısın küçük serserim?"
