what is living? - atsuhina

3

"shoyo?"

"hm? efendim sevgilim?"

"kiminle mesajlaşıyorsun?"

"hiç, kenma'yla."

"anladım, selam söyle."

"tamamdır!"

ama atsumu biliyordu kenma'yla yazışmadığını. buna göz yummak onun için çok zordu. gittikçe daha çok gözüne batıyordu ve bunu engelleyemiyordu. huzursuz hissediyordu, güvensiz...

"shoyo," deyip onun yanına oturdu.

"efendim?" dedi hinata telefonu bırakıp ona dönerek.

"seni çok özledim."

"ha? ben buradayım ya," deyip güldü. bunu kastetmemişti aslında. atsumu, shoyo'sunun eski halini özlemişti. onu hayata döndüren shoyo'sunu.

hâlâ onun sayesinde yaşıyordu gerçi. o, hinata'sız bir hiçti. sıkıca sarıldı ona, bırakmak istemedi.

"sevgilim, bir sorun mu var?"

"hayır, yok. seni çok seviyorum."

"ben de seni. bu aralar durgun gibisin. bir sorun varsa anlatabilirsin, biliyorsun değil mi?"

"biliyorum, güzelim. teşekkür ederim."

hinata onun saçlarını okşarken atsumu'nun gözlerinden yaşlar akmaya başladı. dayanamıyordu. bu his, dayanılmaz bir histi. hinata onu üzmüştü ama yine de ona anlatıp sarılmak ve her şeyin geçmesini istiyordu.

neden böyle olmak zorundaydı?

atsumu, bir kez olsun mutlu olamayacak mıydı?

ağzından bir hıçkırık kaçınca kendini daha fazla tutamayıp sesli bir şekilde ağlamaya başladı. hinata ise hâlâ saçını okşuyor, onu sakinleştirmeye çalışıyordu.

madem kageyama'yı seviyordu, neden ona böyle davranıyordu?

neden?

eğer onu sevmiyorsa direkt ayrılması gerekmez miydi?

neden bu kadar iyiydi?

atsumu, sorularına cevap bulamıyordu.

atsumu artık çok yorgundu.