Merhabaaa, lütfen sabırla okumaya devam edin. Ve lütfen yorum bırakın kötü veya iyi benim için fark etmez. (Acımasız olmayın :D) okumamı istediginiz hikayeniz varsa mesaj olarak atın göz atarım. Facebookta ki Wattpad hikayeleri-öneri sayfası-'na ayrıca teşekkür ederim. Ve lütfen oylarınızı eksik etmeyin iyi okumalar!
***
Yaklaşık 15dakikadır koltuğa oturmuş, annemin söyledigi şeyi algılamaya çalışıyordum.
Bunu yapmak istemiyordum. Annemin beni düşündügünü biliyordum. Haklıydı çünkü onun tek çocuguydum. Aslında bakarsanız onun tek varlıgıydım. O da benim. Yine de bu çok...
Haksızlıktı.
Başa dönecek olursak başımı belayaya sokup, bir kaç saat bir odanın içinde tıkılıp kaldıgımı annem bilmiyordu.
Takım elbiseli bir adam odaya gelip, yanımızdaki çocuktan özür dilemişti. Ve çıkışına rahatlıkla izin verilmişti.
Çocuga aptal demem üzerine tam kendine yakışır bir biçimde davranış sergileyip bizi çıkarmayacagını söylesede, Bilirsiniz Beste ve ısrarları...
Beste çocuga ısrar ederken ben 'aman bırak kalırız burda ..' Gibi şeyler söylesem de çocugun telefonu çalmıştı ve "sizinle ugraşacak vaktim yok. Çok kafa şişiricisiniz." Deyip, adamla bizi bırakması için kısa bir konuşma yaptıktan sonra gitmişti.
Israrlarım sonucu her ne kadar kolyemi arasakda bulamamıştık.
Ve şimdi de koltukta oturmuş annemin yeni işinin bana olan sonuçlarıyla başa çıkmaya çalışıyordum.
"Biliyorum hayatım okulunu seviyorsun ama gelecegin için çok iyi olacak. Bu kolej akademik açıdan çok iyi ve.."
"Okulumu sevdiğim falan yok anne.Beste var o okulda.Beste'nin olmadığı bir okul nasıl olur düşünmek bile istemiyorum." Dedim itiraz dolu sesimle.
"Bak, bu şirkete iki ay önce başvurdum ve ne kadar iyi bir şirket oldugunu biliyorsun. Tek amacım senin daha rahat okumanı saglamak.." Derin bir nefes aldı ve devam etti. "Babana seni en iyi şekilde yetiştirecegime dair söz verdim. Konuyu uzatmanı istemiyorum müdürüyle konuştum yarıyıl olsada kaydını aldırmanda sakınca olmadıgını belirtti. Beste konusuna gelirsek ailesiyle konuşmayı deneyecegim tamam mı?" Diye bir soru sordu.
"İyide ben zaten iyi bir kolejde okuyorum. Hem eve de yakın. Başka bir koleje gerek var mı?" Dedim. Okul okuldu işte . Kolej ya da degil ne fark ederdi ki?
"Meyra uzatma bu kolej daha iyi. Oraya gitmeni istiyorum. Konu kapanmıştır." Kesin bir dille konuşmuştu. Ne desem boştu, biliyorum.
Derin nefesler alarak odama çıktım. Durumumuz normaldi. Anneme ve bana yetiyordu. Boş bogaz birisi degildim. Annemde her istedigimi yapmaya çalışırdı. Bir kaç ay önce işten çıkmak zorunda kalmıştı. Mahalledeki teyzelere kendini kaptırsada iş aradıgını biliyordum.
Bu bahsettigi şirketi araştırmıştım. Güzel bir şirketti. Temiz bir geçmişi vardı ve en parlak dönemlerini yaşıyordu. Mimarlık üzerine kurulu bir şirket olsada başka şubeleride bulunuyordu. Büyüktü. Annemin istedigi gibiydi. Zaten hep benimle ugraşıyordu. Anneme daha fazla zorluk çıkarmamak adına bunu kabullenmeyi seçtim. Şuan ki dualarım sadece Beste'nin de ,annemin bahsettigi koleje geçmesiyle igiliydi.Günün yorgunlugu kendini göstermeye başladıgında uykuya daldım.
***
Hava karanlık degildi ama kapalıydı. Nerde oldugumu anlamak için çevreyi incelemeye başladım. Etrafta agaçlar vardı ve bu hiç güvende hissettirmiyordu. Agaçların arası oldukça karanlıktı. Her an karanlıgın içinden bir şey çıkacak gibiydi. Korkmamaya çalışarak yerden kalktım. Yürümeye başladım. Yerde hafiften parıldayan bir şey gördüm. Yaklaşmaya başladıgımda bunun benim kolyem oldugunu gördüm. İçim istemsiz bir şekilde burkuldu. Elimi kolyeyi almak için uzattığım sırada arkamda bir şeyler hissettim. Korku , endişe ve panikle arkamı döndügümde hiç bir şey göremedim. Sadece kolyemi alıp gitmek istiyordum. Derin bir nefes alıp önümü döndüm ama kolyeyi bıraktıgım yerde bulamadım. O sırada karanlığın içinden bir çıglık sesi duymamla birlikte korkuyla geriledim.Ayaga kalktım ve koşmaya başladım.Nereye koştugumu bilmeden, sonunun ne olacagını bilmeden sadece koştum. Önüme kocaman bir karartı çıktıgında çıglık attım.
