Winter Begonia [Burmese Translation]

အပိုင်း - ၃၃ ( လျန်ရှန်းပန်း)

နောက်တစ်နေ့ရောက်သောအခါ ချန်ဖန်းထိုက်မျက်လုံးများပွင့်လာသည်။ အချိန်ကားဆယ်နာရီပင်ကျော်နေလေပြီ။ ခြံဝန်းထဲတွင်သူ၏သားအကြီးနှစ်ယောက်ဘောလုံးကစားနေသည်ကိုသူကြားရသည်။ ဒုတိယသခင်မသည်သူတို့နောက်မှပြေးလိုက်ကာ " အပြင်မှာသွားကစားကြ ! မင်းတို့အဖေအိပ်နေတယ်! "

ဒုတိယသခင်လေးမှာဝမ်းနည်းစွာနဲ့

" ပါပါးကဘာလို့အမြဲတမ်းအိပ်နေတာလဲ ဟင်။ ပါပါးကအမြဲပဲ အိပ်ရင်အိပ်၊ မအိပ်ရင်အိမ်မှာမရှိတာချည်းပဲ "

ဒုတိယသခင်မလည်းချန်းဖန်းထိုက်၏သိက္ခာအားကလေးတွေရှေ့တွင်မပျက်စေချင်၍လိမ်ကာပြောလိုက်ရသည်။

" မင်းတို့အဖေကအလုပ်သွားလုပ်တာလေ! ကိုယ့်ကစားစရာရှိတာသာကစားစမ်းပါ! ကလေးတွေက စကားအများကြီးပြောစရာမလိုဘူး! သွား! "

ချန်းဖန်းထိုက်မှာရှက်ရွံ့သွားခြင်းမရှိပါ။ အိပ်ရာပေါ်တွင်ပဲခပ်ကျယ်ကျယ်သမ်းဝေ့လိုက်သည်။ ဒုသခင်မသည် ချန်ဖန်းထိုက်သမ်းသည်အသံအားကြားသဖြင့် သူမျက်နှာသစ်ရန်ရေအဆင်သင့်ပြင်ထားဖို့အစေခံတစ်ဦးအားမှာလိုက်သည်။

တတိယသခင်လေးအားလက်တွင်ပွေ့ချီပြီး အခန်းထဲဝင်လာသောဒုသခင်မအား ချန်ဖန်းထိုက်တွေ့လိုက်သည်။ တတိယသခင်လေးမှာ ယခုဆိုလျှင်တစ်နှစ်ကျော်ပင်ရှိလောက်မည်။ မျက်ဆံများမှာကြီးမားကာကြည်လင်နေပြီး ဆံပင်နှင့်မျက်ခုံးတို့မှာအညိုရောင်ဖြစ်သည်။ သခင်လေးမှာငယ်သေးသည်ဆိုသော်လည်း သူ၏ချောမောမှုအားခန့်မှန်းကြည့်နိုင်သည်။ ကလေးငယ်သည်ဒုတိယသခင်မ၏လက်မောင်းအားမှီထားသည်။ သူ၏လက်ချောင်းကလေးများသည် ဒုတိယသခင်မ၏‌ရွှေလည်ထောင်အားဆော့ကစားလျက်။ ကလေးငယ်များသည်တောက်ပသည့်အရာများအားနှစ်သက်ကြသည်မလား။ ကုတင်ပေါ်တွင်ရှိနေသေးသောချန်ဖန်းထိုက်သည်တတိယသခင်လေး၏ဆံပင်များအားတို့ထိထိုးဖွနေရင်းမေးလာသည်။

" ဒီကလေးဆံပင်တွေကဘာလို့ညိုနေတာလဲ။ ချာချာကတဲ့သူကျနေတာပဲ "

ဒုတိယသခင်မသည် သူ့အားအေးစက်စက်အကြည့်နှင့်ကြည့်ကာ

" ကလေးဆံပင်က နဂိုကအဝါရောင်။ အသက်ကြီးလာလို့ညိုလာတာ "