Winter Begonia [Burmese Translation]

အပိုင်း - ၃၁ ( အန်းဝမ်ယဲ့အိမ်တော်မှမွေးနေ့ပွဲ -၄)

နှစ်ယောက်စလုံးပြဇာတ်အားပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ပဲအဆုံးသတ်လိုက်သည်။ ထိုနည်း၎င်း ကြိုးတပ်တူရိယာများလည်းအတီးရပ်သွားသည်။ သို့ပေမယ့်ထိုနှစ်ယောက်မှာ အခုတင်ကပြခဲ့သည့်ပြဇာတ်ထဲတွင်နစ်မြုပ်နေကြသေးဟန်ရှိသည့်နှယ် မှင်သက်စွာတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ငေးကြည့်နေကြသည်။

" တိမ်ကွယ်လမင်း " သီချင်း‌ကြောင့်ဟိုးယွီခွေ့၏အသံမှာကျော်ကြားကာလူကြိုက်များလှသည်။ ထိုသီချင်းမှာ အစပိုင်းတွင်ခပ်မှန်မှန်သာသီဆိုသွားပြီး အဆုံးသတ်ရောက်ခါနီးလေ ပို၍နားထောင်ကောင်းလေဖြစ်သည်။ တိမ်တွေကြားထဲမှထွန်းလင်းတောက်ပစွာထွက်ပေါ်လာသည့်လပြည့်ဝန်းနှင့်အလားတူစွာ ဟိုးယွီခွေ့အသံမှာလည်းထိုနည်းအတိုင်းပင်။

သူ့အသံမှာ အသက်ခုနစ်ဆယ်အရွယ်လူတစ်ယောက်၏အသံနှင့်မတူ။ စင်မြင့်အောက်ရှိများစွာသောသက်ကြီးပိုင်းများသည်လည်း ထိုသူမှာဇရာ၏ဝါးမြိုမှုအားမခံရဘဲ ယခုထိတိုင်ထက်မြက်ဆဲဓားသွားတစ်ခုနှယ်တည်ရှိနေသေးကြောင်းခံစားမိကြသည်။

ရှန်းရှီရွေ့၏ငယ်ရွယ်မှုမှာလည်းအထွဋ်အထိပ်၌ရှိနေပြီး ယခုကဲ့သို့ဇာတ်ကွက်မျိုးအားသီဆိုရသည်မှာ သူ့အတွက်အပျင်းပြေကစားသလောက်သာရှိသည်။ ထိုနှစ်ယောက်မှာ မျက်နှာတွင်သွေးရောင်သမ်းသည်အထိအသက်ပင်မရှူကြဘဲ အပြိုင်အဆိုင်သီဆိုနေကြသည်။

ထိုနှစ်ယောက်သီဆိုပြီးချိန်တွင် ရွှမ်းကျီသည်ဇာတ်စင်အနားရှိထွင်းထုထားသောလက်ရန်းနားတွင်ရပ်ကာဟောင်တော့သည်။ ယခုအချိန်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးလျှာထွက်အောင်မောဟိုက်လျက်ရှိကြသည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကရွှမ်းကျီအားလာခေါ်သော်လည်း ရွှမ်းကျီမှာထိုနေရာမှထွက်သွားချင်ပုံမရ။ ရွှမ်းကျီမှာသူ့လက်သည်းများဖြင့်စည်းရိုးအားကုတ်ထားပြီးလွှတ်မပေးချေ။ ရွှမ်းကျီမှာသိပ်ကျေနပ်ပုံမရ။

ဖန်းလျန်စားပွဲအားပုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်ချီးမွမ်းသည့်သဘောဖြင့်ခေါင်းခါလိုက်ကာ
" ဒီနေ့ သမိုင်းတွင်မယ့်ဖျော်‌ဖြေမှုကိုကြည့်လိုက်ရတာပဲ။ ဒီနေ့လာခဲ့ရတာအလဟဿမဖြစ်တော့ဘူး! အသက်ရှင်ရကျိုးနပ်တာပဲကွာ! "