BİO AŞİRET AİLE DERKEN¿ (ASKIDA)

10.

Arkadaşlar başlamadan önce söyleyeyim. Rosa'yı değiştirdim onu hatırlatayım dedim;)
Isterseniz hiç başlamadan bölüme,1.bölüme geçip rosaya bakın öyle gelin..

Önüme dönmemle birkaç kişi ile göz göze geldim. Kocaman bir yemek masasında oturmuş 10 küsür insan vardı. Hepsi şaşkınlık içerisinde bakıyordu.

Şoktan çıkarak konuşmaya başladım.''ıı merhabalar öncelikle. Sizi rahatsız etmek istemezdim. Oyuzden şimdi hemen gidiyorum.''deyip tam kapıyı açacakken aralarındaki en yaşlıları ''hele dur bakalım. Sen kimsin ve kimlerdensin'' dedi. Uff dayı o konular çok karışık demek istesemde kim olduklarını bilmediğim için ''ha şey benmi. Ben şeylerdenim ııı neydi lan benim soyadım. Uff unuttum. Neyse ya işte ben liya''dedim saçmalayarak. Masadan bir kaç gülme sesi geldi.

''Madem geldin buyur soframıza geç otur. Bizde adettendir. Evimize gelene yedirtmeden göndermeyiz.'' Diyerek boş sandalyeyi gösterdi yaşlı amca

Gösterdiği yerin iki tarafındanda dalyan gibi adamlar vardı. Lan bunlar çokk yakışıklııı. Utana sıkıla aralarına geçip oturdum. Adamın sözüyle herkes yemeğe başlayınca bende yemeğe başladım. Bazı kişilerin bana baktığını hissediyordum. Ama kafamı kaldırıp bakmaya utanıyordum. Herkes yemeklerini yemeye devam ederken yaşlı amca bana dönüp ''kızım peki nasıl olduda bu konağa geldin''
Deyince yaşadığım utanç anını anlatsammı önce bir düşündüm. Sonra amaan en fazla ne olabilirki deyip anlatmaya başladım.

''Yanı şimdi şöyle oldu olay. Ben bir çocukla karıştığını öğrenip gerçek ailemin yanına istanbula geldim sonrada tatile buraya geldik işte. Bende dolaşmak amaçlı konaktan çıkınca köpekler beni kovalamaya başladı. Bende korkudan ilk bulduğum konağa yani buraya girdim işte. Sonrasında biliyorsunuz.'' Deyip adama bakmaya devam ettim. Sonra unuttuğum şeyi hatırlayıp ''ha bu arada sormayı unuttum isminiz neydi acaba.''

Hafif tebessüm edip ''ben Mitat. Bu şehrin ağalarındanım. Bundan sonra her istediğinde buraya gelebilirsin kapımız sana her daim açık kızım.'' Deyince içim sıcacık olmuştu. Tebessüm edip ''herzaman'' dedim. Oda gülüp kafa salladı.

Bu sırada telefonum çalmaya başladı. Özür dileyip telefonuma baktığımda Arkın arıyordu. Ayağa kalkıp birazcık uzaklaşarak telefonu açtım.

''Efendim Arkın''

''Ya kızım seni sabahtan beri arıyoruz nerdesin sen?! Ayrıca niye telefonumu açmadın az önce. Burada deliye döndük tüm mardin seni arıyor şurada. Neyse sen nerdesin onu söyle?!'' Kulağın dagir oldu sanırım. Bağırsaktan sesi kısılmıştır herhalde.

''Ya Arkın bir sakin ol. Şuan bir konaktayım ve bana gayet iyi bakıyorlar. Ayrıca sen bana niye bağırıyorsun sanki ben bilerek geldim buraya.'' Deyip onun gibi bağırdım.

''Ya kızım bağırdığım için özür dilerim ama bu senin bize haber vermeden gittiğini değiştirmez.'' sabır bana geliyorlar.

''Arkın eve gelince ben sana göstericem. Ayrıca nerede olduğumu bilsem sence kaybolurmuydum.''

''Ne kaybolması ne olduki''

''Gelince anlatırım artık. Dur şimdi geliyorum konağa.''

''Tamam liya sen hele bir gelde. Seni konakta bekliyoruz. Hayır yani ben geliyim diyorum yerini söylemiyorsun daha ben nediyim sana.''