Lovely Demon [NL]

006

Hee, ik ben weer actief met "A Vampire Story", het zou leuk zijn als je het zou lezen!

Vote/comment <3

-

"Wat zijn dat rare gasten." Mompelde Péedh terwijl ik iets harder liep zodat ik naast hem kon lopen. Wat heb ik geluk dat het weekend is. Als ik maar één ding mocht kiezen om te haten was het school wel, ik haatte de mensen even veel als de So's en proefwerken (etc.). Ik kon het niet helpen, maar tijdens onze stadswandeling begon ik alweer voor de driehonderdste keer aan school te denken, dankzij het incident van net.

Péedh zag dat ik me niet op mijn gemak voelde, dus stelde hij voor om naar huis te gaan. Hij kende me al zo goed, dat ik haast vermoede dat ik zelf achterliep in onze vriendschap. We fietsten naar huis en na een mum van tijd bevonden we ons alweer in de slaapkamer. Niet dat we er iets zouden doen. We zijn maar vrienden. Toch?

"Goed." Begon Péedh terwijl hij zich naar me om draaide. "Ik heb een cadeautje voor je."

Ik voelde hoe al het bloed naar mijn wangen steeg. Dit was werkelijk waar ENORM schattig. Ik bedoel, kan ik het cadeautje überhaupt wel aannemen? 

"Hier." Zei hij zacht en hij haalde plat doosje te voorschijn. Het was wit en van karton, het had iets dat niet alle cadeautjes of doosjes hadden. Misschien was het een effect in mijn hoofd omdat het van Péedh kwam? 

Ik nam het cadeautje aan en opende het langzamerhand. Een goud gekleurde ketting met een kleine kristal lag verstopt in het houdertje van het doosje. "Ohmygod." Zei ik zacht en keek naar hem op. "Dat.. Is.." Ik knipperde een paar keer en glimlachte toen. "Bedankt." Zei ik snel en keek hem verlegen aan. Zou er nu een knuffel moeten komen?

"Geen dank." Zei hij blij. Ik heb het speciaal voor jou gekocht. Normaal koop ik dingen niet zo snel, ik pak ze gewoon. Ze zien me toch niet." 
Ik sperde mijn ogen. "Je steelt dus?"

Hij lachte zenuwachtig en keek me daarna even aan. "Ja. Maar niet meer. Als jij wilt dat ik ermee stop, moet je het gewoon zeggen." Zei hij snel en keek daarna naar buiten. "Het is niet alsof ze me zouden herkennen. Zoals ik al zei, ze zien me niet."

Ik knikte en keek hem even aan. Het zou beter zijn als hij niet stal, maar wie ben ik om dat te zeggen? "Doe wat je wilt. Het is tenslotte jouw leven." Zei ik lachend en haalde de ketting uit de doos. "Kan je het om doen?"

Péedh knikte en pakte de ketting uit mijn handen. Hij ging achter me staan en haalde de ketting voor mijn gezicht. Hij sloot het en even raakte hij mijn nek met zijn vingers aan. Een elektrische schok gleed door me heen, en verdween even snel als het gekomen was. "Zo."

Ik draaide me om en glimlachte. "En?"

"Je bent prachtig."

"Ik bedoelde de ketting.."

"Oh, die ook."