Lovely Demon [NL]

008

Ik hoorde mijn irritante wekker af gaan en drukte gauw alle knopjes op mijn telefoon aan, met de hoop dat het geluid zou stoppen. Jammer genoeg, stopte het niet. Ik zette vlug mijn telefoon uit en keek geïrriteerd naar het witte plafond. En dan ook nog school.

Ik had dus absoluut geen zin in school.

-

Ik kwam op de drukke school aan en liep vlug naar mijn kluisjes, waar Péedh aan een tafel zat. Ik glimlachte en hij glimlachte terug. Voor een paar seconde leek het geïrriteerde gevoel in mijn borstkas te verdwijnen, tot ik me herinnerde dat ik op school was. "Hey." Zei ik gauw, terwijl ik mijn kluisje open deed en mijn grijze jas in mijn kluisje propte.

"Goedemorgen." Antwoordde hij opgewekt, waarna hij zijn tas op de tafel liet vallen. "Ik heb goed nieuws. En slecht nieuws. Wat wil je eerder horen?"

Ik keek hem even bedenkelijk aan en deed daarna mijn kluisje dicht. Ik draaide me nieuwsgierig om. "Begin maar met het slechte." Zei ik met een halve glimlach.

"Goed." Begon hij, waarna hij zijn telefoon vergrendelde. "Mijn fiets is kapot. Het is net hier om de hoek gebeurd, maar dat maakt niet uit. Want ik ga op jouw fiets. Dus eigenlijk is dit niet eens zulk slecht nieuws."

Ik trok mijn ogen omhoog en keek hem voor een paar secondes aan. "En op welke fiets moet ik gaan?"
Hij draaide met zijn ogen en keek door mijn ogen, naar mijn ziel. "Je gaat achterop."
Ik keek voor me en voelde vlinders in mijn buik zweven.

"En het goede nieuws?"

Hij keek op zijn telefoon. Ik geloof om te kijken hoe laat het is. "Ik ga me op deze school inschrijven. En dan ga ik vragen of we bij elkaar in de klas mogen."
Ik keek hem nieuwsgierig aan, maar voordat ik iets kon zeggen ging de bel. "Ik zie je straks, Péedh." Zei ik gauw en toen rende ik naar het klaslokaal.

-

"Weet je zeker dat je uit bent?"

Ik draaide me om en trok Péedh aan zijn pols mee. "Ja, ik weet het zeker. En trouwens, ik ben vandaag de hele dag alleen. Je kan binnen komen als je wilt."
Hij lachte zacht terwijl we naar mijn fiets liepen. "Dat was ik toch al van plan." Zei hij met een lacherig toontje.
Ik glimlachte kort en liet mijn tas in mijn zwarte mand vallen. Ik deed het slot van mijn fiets af en gaf de fiets aan Péedh. "Goodluck."
-

We kwamen thuis aan, het was stil en de vogels aten het brood dat mijn moeder in de tuin had gegooid. We hadden een redelijk grote tuin. Een paar stengels onkruid, maar verder was het wel netjes. We liepen naar de deur en openden het. Nadat we naar binnen waren gegaan, plofte ik neer op de bank.

Péedh keek me aan en nam toen plaats op de bank. Hij keek me weer aan. Het leek alsof hij ergens diep over na dacht.
"Het ruikt hier vreemd." Mompelde hij en ik fronste.
Ik snoof even en keek hem daarna nieuwsgierig aan. "Hoe bedoel je? Ik ruik niks. Volgens mij is er niemand sinds de och-"
Péedh drukte zijn hand op mijn mond en zijn ogen leken donkerder te zijn dan eerst. Ook al had hij vanaf het begin al donkere ogen.

Hij haalde zijn hand van mijn mond en voor dat ik iets kon zeggen, zei hij weer iets. "Nog niks zeggen.. Ik ga boven kijken. Blijf hier." Fluisterde hij en ik voelde angst in mijn buik tintelen.

Péedh stond op en liep razendsnel naar de deur (die naar de gang + trap leid). Ik kon er niet tegen om hier te zitten en nadat Péedh net 30 seconden boven was, sloop ik naar de trap en liep ik zo zacht mogelijk omhoog. Boven aan de trap stond Péedh, met zijn rug naar mij toe. Ik kon zijn bezorgde zucht zachtjes horen.

Hij liep naar de kamer van mijn broer en bleef er een korte tien seconden in, terwijl ik op de hoogste tree van de trap bleef staan. Daarna kwam hij er uit en deed hij de deur dicht. Hij pakte mijn hand en trok me mee naar beneden.
"Wat is er?" Fluisterde ik zo zacht mogelijk en hij keek me even met een glimlach aan, terwijl zijn ogen niet mee glimlachten.
"Je kan weer normaal praten, hoor. Er blijkt niemand te zijn." Zei hij kort en ging op de bank zitten. Ik ging naast hem zitten, in de kleermakerszit.

"Het was dit." Mompelde Péedh en haalde een ketting te voor schijn. Het had een symbool als hangertje en verder was het zwart draad. (Het symbool krijg je ooit te zien als foto!)
Ik fronste en wilde het uit zijn handen pakken, maar hij trok het weg. "Pas op, deze ketting kan levens verwoesten. Ik leg het je later wel uit." Het was even stil. "Hoe was je broer de laatste tijd?"

Ik knipperde even en legde mijn handen op mijn schoot. "Normaal. Denk ik. Ik zie hem de laatste tijd minder vaak."
"Enig idee waar hij deze ketting vandaan heeft gehaald?"
"Nee, maar hij heeft wel zijn connecties. Hij zou het van iedereen kunnen hebben."
Hij knikte en liet zijn ogen even op de ketting rusten.

-

Oh jee..

Maar goed, VANAF NU: zal er elke keer een korte titel staan die het hoofdstuk beschrijft. :)))

(Vanaf na dit hoofdstuk bedoel ik lol)

HAVE FUN <3