UMUT [ VegasPete ]

BÖLÜM 7

Yanı başımda yatan çocuğun saçlarını okşarken iç çektiğini fark ettiğimde ağladığını anladım... Elimi saçlarında dalaştırmaya devam ederken ağlamaktan çatallaşan sesiyle konuşmaya başladı...

-7 yaşındaydım babam öldüğünde... Ama hala çok net hatırlıyorum onu... Bana bakışını konuşmalarını sevgisini... Annem bildim bileli soğuk bir insandı... Beni doğurmasına rağmen bana karşıda öyleydi... Zaten babamlada isteyerek evlenmemiş... Anlayacağın istemediği adamdan olan, istemediği çocuğu sevemeyen bir kadındı... Babam öldükten sonra orda burda akrabalarda kalsak da bir düzenimiz olmadığı için bir süre sonra annem o adamı tutunacak bir dal gibi görüp onunla evlendi... Yaşım küçükken anlamıyordum... Beni kucağına alıyordu... Öpüyordu kokluyordu ama sürekli içki kokan nefesi midemi bulandırıyordu... Çocuk aklımla bir şey diyemiyordum... Her fırsatta bedenimde gezdirdiği ellerinden iğreniyordum... 10 yaşlarında falandım anneme bunu söylediğimde baban o senin sevecek tabi demişti ve ben o zaman bunun normal olduğunu sansam da beni rahatsız eden o duygu o adama karşı asla sevgi duymama izin vermedi... Yaşım büyüdükçe ondan uzak durmaya çalıştım... 15 yaşındayken bir gece odama girdi... Yatağımda ben uyurken arkamdan belime sıkıca sarılıp elini erkekliğime attığında gözümü açıp kalkmak istesem de eliyle bastırıp kalkmamı engelledi... Yine iğrenç içki kokusuyla nefesini ensemde hissederken pijamamın üstünden okşadığı erkekliğimi pijamamın içine elini sokup avuçladığında ağlamaya başladım... Diğer eliyle ağzımı sıkıca kapatıp sesimi kestiğinde ağlama sesimi yanlızca ben duyarken arkamda hissetriğim sertliği ile sürekli bana doğru sürtünürken ensemi öpmeye başladığında kıvransam da elinden kurtulamadım... Ben onun iğrenç bedeninden uzaklaşamamışken o dahada hızlanıp boşaldığında hiç bir şey olmamış gibi ayağa kalktı... Gözlerime bakıp işaret parmağını dudaklarına götürüp "Şşşşşt" yaparak pis bir sırıtışla odamdan çıktı... Ben ben..

-Pete anlatmak zorunda değilsin!

Nefes nefese yatakta doğrulup oturduğunda aslında söylemek istediği çok şey olduğunu ama boğazının düğümlendiğini fark ettim... Ellerini yukarı doğru kaldırdı... Titreyen ellerini boşlukta savurarak ;

-Ben karşı koyamadım... Neden bu kadar zayıftım ki neden güçlü bir çocuk değildim... Yıllarca yaptı bana bunu kimseye bir şey diyemedim... Beni dövdüğünde de zorla taciz ettiğinde de beni zorla çırıl çıplak soyup karşımda kendini çektiğinde ve bunu bana zorla izlettiğinde ben ben...

Kollarımı sıkıca bedenine sarıp başını omzuma yasladım... Anlattıkları içimde böyle büyük bir yara açmışken o... O yıllarca buna nasıl dayandı ki... Omzumda hıçkırarak ağlarken sakinleştirmek istedim...

-Geçti Pete...  Yanındayım... Sen sandığının aksine çok güçlüsün, asla zayıf değilsin... Ama yemin ederim kimse sana zarar veremeyecek artık... Hiç kimse...

-İçim buz gibi... Ama yanıyormuşum gibi hissediyorum... Korkuyorum ya en güzel yıllarım geride kaldıysa ve bundan sonra yaşadıklarım daha kötü olursa diye... Çocukluğum elimden kayıp gitti... Hiç bir şey yapamadım...

-Korkma sen bundan sonra her şeye inat çok güzel bir hayat yaşayacaksın Pete ... Ama o piç... Sana söz veriyorum sana yaşattığı her şey onu sınavı olacak...

-Onu umursamıyorum... Ama beni onun eline bırakan o kadın... Annem... İçimde bir yer ona o kadar kırgın ki... Onu affedemiyorum... Ne kadar düşünürsem düşüneyim olmuyor... Sanki affedebilsem her şey daha kolay olacak ama yapamıyorum...

-...

-O gün o adamlar beni zorla götürürken bile sadece baktı biliyor musun? O an çok tuhaf hissettim... Ağlayamadım, ama ruhum paramparça olmuştu... Her zaman yaptığım gibi içime atıp güçlü görünmeye çalıştım ama ben...

-Güçlü görünmek zorunda değilsin Pete... İzin ver bundan sonra gücün ben olayım...

-Yorgunum Vegas... Güçlü görünmek için çabalamaktan... Hiç kırılmamış gibi dik durmaktan, bağıra çağıra ağlamak isterken sürekli gülmeye çalışmaktan, her yanımda hissettiğim bıçak darbelerine rağmen iyiyim demekten, hayalini kurduğum şeyleri yaşayan insanları imrenerek izlemekten, her odaya girişimde kendimi yatağa atıp dizlerimi kendime çekip kıvrılıp zar zor ağlayarak uyuduktan sonra kabuslar görmekten, karanlık gecelerde kan ter içinde uyandığımda arayacak, sarılacak, çağıracak birini bulamayıp çaresizce güneşin doğumunu beklemekten yorgunum... Çok yorgunum...

Kendime doğru çektiğim bedeni göğsüme yatırıp saçlarını okşadığımda hıçkırarak ağlamaya devam ederken bir elimi omzuna attım...

-Sen yanlız değilsin Pete... Artık ben varım ve sana söz veriyorum kabuslardan uyandığında sarılacağın kişi olmayacağım... O kabusları bir daha görmeni engelleyen kişi olacağım...

Bir süre daha okşadığım saçlarıyla mayışıp ağlayarak uykuya daldığında göğsümden kaldırmayıp kollarımı daha sıkı sardım... Uyurken dahi yanında olduğumu anlasın istedim... Gözlerimi bir an bile kırpmadan sabaha kadar kollarımın arasında yatan masum çocuğa bakıp onu bu duruma getiren o piçi nasıl ezmem gerektiğinin planlarını yaptım...

Ayy öyle bi içimden geldi... Bu sahne olmalıymış gibi hissettim yakınlaşmaları için... Güzel oldu sanki ne dersiniz 🙈

Kısa bir geçiş bölümü olsun 🥰