Stracił go. Jednego dnia stracił najważniejszą osobę w jego życiu.
Nie mógł już patrzeć. Nie mógł patrzeć, jak Pepper płacze nad grobem jego mentora, a Morgan próbuje ją pocieszyć.
Nie potrafił słuchać. Nie potrafił słuchać wszystkich słów w stylu: „To nie twoja wina". Wystarczył mu tajemniczy i szyderczy głos w jego głowie, cały czas powtarzający, że jest szkaradnym człowiekiem. Że nie zasługuje na miano bohatera.
Nie umiał sobie przypominać. Wspominanie chwil, które spędził z Tonym, jak i to, kiedy i jak zginął, wydawało się dla niego być za dużym ciosem.
Chciał zapomnieć. Zapomnieć i nie wracać. Jednak kiedy próbował, to to wracało ze zdwojoną siłą.
Wciąż nie wierzył. Nie wierzył w to, że ktoś taki jak Tony Stark mógłby zginąć z jego winy. Nie wierzył, że Tony'ego już nie ma. To było zwyczajnie niemożliwe. Nie docierało to do niego.
Czuł złość. Złość na siebie, bo on nic nie zrobił, kiedy Tony umierał. Złość na świat, bo to on zdecydował o tym, że Anthony zmarł. A przede wszystkim złość na swoje życie. Na to, że jeszcze żyje. Że jeszcze nie podciął sobie żył, ani nie skoczył z mostu.
Z każdym dniem smutek go coraz bardziej dobijał. Bo Tony właściwie to go wychował. To Tony zbudował jego poczucie własnej wartości. Tony nie tylko dał mu dom i rodzinę. Anthony przekazał mu troskę, wsparcie, a on czym się odpłacił?
Lęk rozpierał jego ciało. Nie umiał sobie wyobrazić życia bez tego człowieka. Nie umiał sobie wyobrazić tego, jak ma powrócić do porządku dziennego. Tego, że na urodzinach Morgan, które odbędą się za niedługo ma nie być jej własnego ojca. Tego, że teraz rocznica ślubu Pepper i Tony'ego nie będzie aż tak dla niej radosnym wydarzeniem. I że to spotkało akurat Tony'ego.
Ciężko pomyśleć, że te wszystkie uczucia kumulowały się w głowie jednego szesnastolatka. Że zamiast cieszyć się po wygranej z Thanosem, on siedzi w laboratorium jego mentora i ślepo patrzy w ścianę...
To już zawsze będzie dla niego bolesne. Bo już nigdy nikt nie spojrzy na niego tak samo jak Tony...
