ปิ้งรักรุ่นพี่ คนนี้ ที่ฉันรัก

ไม่เข้าใจ

แสงแดดส่องหน้าต่างบานน้อยข้างที่นอน

คราบน้ำตายังคงติดที่แก้มฉัน..

เมื่อคืนราวกับฝันร้าย ใช่ แต่มันคือเรื่องจริง

ฉันมองดูนาฬิกา.. เก้าโมงสิบห้านาที

สายมากเลย ปกติพี่มีโอจะมาปลุกกินข้าวนิ

ทำไมวันนี้ถึงไม่มา

ฉันเดินลงบันไดมา

มองห้องโล่ง.. ไม่มีข้าว ?

ไม่มีคน... เงียบมาก

แล้วพี่มีโอไปไหน

แก๊กกกก..

เสียงเปิดประตูดังขึ้น

พร้อมร่างพี่มีโอ กับ เชอรรี่ออกจากห้องนั้งเล่น

นี้มันเกิดอะไรขึ้น?

"มองอะไรนังเด็กโง่ ไม่เคยเห็นคนพึ่งทำภารกิจเสร็จหรอยะ"

ยัยเชอรรี่พูดว่าฉัน ที่ยืนทำหน้างง

พี่มีโอมองฉันแค่แวบเดียว

และมองลงมาที่มือของฉัน

แต่ก็แค่มองและเดินแยกออกไปห้องน้ำ..

"หึ! ทีนี้ก็รู้ไว้ซะด้วย ฉันเมียโอ"

เชอรรี่แสดงท่าทีอย่างชัดเจน และหมั่นใจ

นี้แสดงว่าเมื่อคืนพวกเค้าแอบมีอะไรกันหรอ

"พี่มีโอ ! นี้คืออะไรคะ?"

ฉันหมดความอดทน ถามพี่มีโอออกไป

พี่มีโอออกมา และมองฉันนิ่ง..

"ก็บอกไปแล้วไงยะ ไม่เข้าใจหรอ"

ยัยเชอรรี่ยังพูดไม่หยุด

ฉันหมดความอดทนกะนังนี้เต็มที

หมั่นใส้เว้ย -*-

"อมไม่ได้ถาม!"

ฉันตะคอกกลับไป

"แต่ฉันจะตอบ!"

เชอรรี่ตอบกลับมา ยัยนั้นยืนกอดอก

มั่นใจอะไรขนาดนั้นยัยบ้า

"หึ ก็แล้วไง อย่างพี่รี่ก็แค่ผู้หญิงริมทาง"

ฉันปรอทแตก ตอกหน้ายัยเชอรรี่เน่ากลับไป

"นี้แกด่าฉันหรอ" ยัยเชอรรี่เต็นเด้าๆ

"ใช่ ผู้หญิงอะไร๊~ อ่อยผู้ชายถึงบ้าน"

ฉันแกล้งทำเสียงยี้ย้วนกวนประสาทกลับไป

"แก!" ยัยเชอรรี่จะเข้ามาตบฉัน

แต่พี่มีโอมาช่วยไว้ก่อน

"พอเถอะ รี่กลับบ้านไปซะ"

พี่มีโอพูดเสียงนิ่ง

"ชิ" ยัยเชอรรี่หยิบกระเป๋าและเดินกระแทกเท้า

ออกจากห้องไป

"พี่อาบน้ำนะ หาไรกินเอา วันนี้คงไม่กลับ"

พี่มีโอพูดและเดินเข้าห้องน้ำไป

ส่วนฉันก็ยืนนิ่ง และไว้อาลัยกับความรู้สึกตัวเอง..

..นี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้

ทำไม..