Śmierciożercy-Bitwa pod Namiotem

Rozdział IV Kolejne nic nie wnoszące spotkanie

Była północ. Lucjusz Malfoy przyszedł na spotkanie śmierciożerców jak zwykle spóźniony, więc nie zdziwiło go, to gdy Czarny Pan zaczął drzeć na niego mordę.

-Słuchaj Malfoy, ty myślisz, że my mamy cały dzień na ciebie czekać, że ja nie mam lepszych rzeczy do roboty tylko siedzenie tutaj i rozkazywanie wam?! Mógłbym być teraz gdzie indziej, ale nieee, muszę być tutaj, bo wy sobie nie dacie rady bez mojej osoby!- wykrzyknął z wyraźnym wkurwieniem widocznym na jego przebrzydłej mordzie.

Jak zawsze siedział na tym swoim tronie i wymachiwał rękami na wszystkie strony.

W pomieszczeniu było wiele osób. Voldemort wymyslił sobie, że mają być ustawieni w dwu szeregu, żeby wszystkich dobrze widział. Jeden rząd stał po lewej, a drugi po prawej stronie wzdłuż dywanu. Lucjusz nawet nie znał połowy tych ludzi, ale wywalone. Stał po lewej stronie i był czwarty od początku.

-Zajebiście byśmy sobie poradzili bez ciebie, ale niestety to ty założyłeś Śmierciożerców z twojego Salazara i jako ich przywódca wypadałoby, żebyś się pojawił. Beznadziejna nazwa grupy tak w ogóle- powiedział niewzruszony wybuchem Lucjusz.

Malfoy nawet nie słuchał do końca tych wrzasków Voldiego zbyt skupiony rozglądaniem się po sali z obrzydzeniem. Meble i ściany były w kolorze czerni i szarości. Do tronu, który stał na środku sali, prowadził czerwony dywan totalnie gryzący się z pozostałym umeblowaniem pomieszczenia. Nie było ani jednego okna, a lampy dawały mało światła, aby zachować mroczny klimat. Dla Lucjusza wszystko było nijakie i pozbawione stylu. Jak Voldemort mógł mieszkać w takiej biedzie?

-Nie kurwa, nie poradzilbyście sobie, bo jestem z was najpotężniejszy, a nazwa jest jak najbardziej na miejscu. Ludzie muszą wiedzieć czyim potomkiem jestem- Malfoy tylko prychnął, lecz niezrażony tym Voldemort kontynuował- Godzina młoda, jasno na dworze, a ja muszę tu siedzieć i czekać, bo wielki pan Malfoy nie raczy się zjawić na czas więc...

-Jest teraz noc, o czym byś wiedział, gdybyś miał tu okna- przerwał Lucjusz i z uśmiechem spojrzał na swojego pana.

-A czy ja ci przerywałem?! Nie, ale ty zawsze musisz wcisnąć swoje, bo byś się zesrał.

-Gdybyś przestał tak przedłużać to, byśmy już dawno zaczęli, więc powiedz, kto tu jest głupi?

-Ty oczywiście, a teraz zamknij mordę i powiedz co mamy.

-To mam zamknąć mordę czy powiedzieć, bo się pogubiłem?- rzekł zuchwale Malfoy.

-Mów i mnie nie wkurwiaj- warknął Czarny Pan.

Lucjusz Malfoy wystąpił z szeregu i chodząc po sali, tłumaczył plan swojego syna wszystkim smierciożercą. Mówił o wykres, kalkulacjach i przewidywanym czasie ataku. Reszta sali słuchała ze skupieniem, a przynajmniej sprawiali wrażenie skupionych.

-...więc według moich wykresów i obliczeń na trójkąt wpisany w okrąg, powinien zaatakować w maju na naszym biwaku- skończył opowieść Lucjusz, zatrzymując się przed Voldim.

-Dobra, świetnie- odpowiedział, znudzony Lord tej rudery, nawet nie słuchając tego, co gadał Malfoy.

-Świetnie? Tylko tyle masz do powiedzenia? A jakiś plan może?- warknął zirytowany blondas.

-Wszystko z czasem- odpowiedział spokojnie łysol.

-Z czasem?! Uwierz mi, że jeśli teraz nie obalimy Draco, to już nigdy go nie obalimy, to nasza jedyna szansa, jedyna droga. I chuj spierdolimy, bo jesteś alkoholikiem, co mogę innego powiedzieć- rzekł oburzony Malfoy.

-Szczere Lucjuszu nie wierzę, że Draco może nam zagrażać. Proszę cię, ten dzieciak nie dorasta mi do pięt. Pewnie przesadzasz jak zwykle- powiedział lekceważąco Voldzio- i nie jestem alkoholikiem, ja alkoholem to się brzydzę- dodał po chwili jawne kłamstwo.