51. Bölge // Taekook

*ÖZEL BÖLÜM* "KAYIP PARÇA"

Sizler için bu özel bölümü yazdım, ve sadece sizden istediğim bolca yorum yapmanız olacak eğer yorum çok yaparsanız bende bir o kadar mutlu olurum neredeyse 2 bin kelime yazdım emeğime karşılık yorum yapıverin garı şimdiden teşekkürler 💜🖤💙🖤💙

~iyi okumalar ~

*****
~4 yıl sonra~

"Bir şeyler alabildin mi hoseok ? "

"Bir kaç malzeme alabildim o da bugün ki yapacağımız yemek için" gözlerim direkt hoseok'un sıkıca tuttuğu poşetlere takıldığında derince nefes vermiştim, bunca yolu sadece bir kaç parça yemek ile yetineceğimiz kötü olsada yemek yiyebiliyor olmamız çok güzeldi. Çünkü her şeyin tekrardan yavaş yavaş düzelmesine çok seviniyordum, evlerimiz olsun yiyecek alabilmemiz olsun bir kaç aktivite yapabilecek olmamız gerçekten bir mucizeydi ve bu mucize o kadar güzel bir his uyandırıyordu ki bende hiç unutmamak isteyeceğim bir türden gibiydi adete.

Sadece bir parçamın eksik olması dışında tabi...

"Yine nereye daldın böyle" hoseok beni bir kaç kere dürtüğünde düşüncelerimden sıyrılıp, bakışlarımı onunla birleştirmiştim, ama gözüme çarpan beden ile kaşlarımı iyice çatıp gözlerimi bir saniye olsun o bedenden ayırmamıştım. Bu adam da kimdi böyle.

"Noldu jungkook" hoseok benim bakışlarımı anlamış olacak ki, direkt sormuştu soruyu, ben ise belli etmeden parmak ucumla o kişiyi gösterip konuşmuştum.

"Bu kişiyle sürekli karşılaşıyorum ve bir şeyler saklıyormuş gibi geliyor bana" hoseok gösterdiğim yere bakıp söylediklerimden sonra gerildiğinde, bende aklıma gelen saçma sapan teoriler ile gerilmeye başlamıştım.

"Yoksa tekrardan mı!! hayır bunu bir daha yaşamak istemiyorum" hoseok tedirgince koluma girip korkmaya başladığında, onu sakinleştirmistim, ne oldugunu bilmiyorduk. Sadece kendimizi korkutuyor bile olabilirdik.

"Hoseok hadi ama böyle bir şey olmayacak korkma sadece bana garip geldi o kadar. Hadi oyalanmadan eve gidelim bizi bekliyorlardır evdekiler." Hoseok kafasını salladıktan sonra kolumdan tutup beni hızlı hızlı yürütmeye başlatmıştı, geçmişte yaşadığımız olay gerçekten bizde psikolojik hasar bırakmıştı, oradan kurtulup insanlığı kurtarabilmemiz adeta mucizeydi zombileri alt etmek geriye kalan insanları kurtarmak inanın hiç kolay değildi, bağışıklığımız sayesinde ve işe yarayan kanlar sayesinde insanlar şuan ayaktaydı, herkes minettardı bizlere ama ben sadece tek kişiye minnettardım o da taehyunga.

Onun ölümün ardından 2 yıl boyunca kendime gelememiştim, onu o kadar çok özlüyordum ki anlatmam kelimeler sığmazdı, her gece onu düşünmeden uyuyamıyordum, o umarım gittiği yerde çok mutludur; taehyung umarım çok mutlusundur.

"Sen niye ağlıyorsun" hosoek beni durdurup, sorduğunda ağladığımın farkında bile değildim, hızlıca göz yaşlarımı silip ona gülümsemeye çalışmıştım o ise hala bana garipçe bakmaya devam ediyordu.

"Sadece eskilere daldım o kadar" konuşmam bittikten sonra, hosoekun da gözleri dolup sıkıca bana sarılmıştı, taehyungu düşündüğümü anlamıştı. Maalesef onu unutmam o kadar kolay değildi.

"Gidelim artık" sarilmamiz bittikten sonra, eve doğru yürümeye başlamıştık, kapının önünde vardığımızda hosoek ilk girmişti ardından ben girecekken, arkamı dönüp etrafıma bakındım, tekrardan gördüğüm beden ile olduğum yerde kalmıştım, kafasına sardığı örtü tarzı bir şeyle yüzünü göremiyordum, içimde ki bir ses bu adamın bir şeyler saklıyor olduğuydu, ama onu nasıl anlayacağımı da bilmiyordum, adam da benim gibi etrafına baktıktan sonra bize yakın olan eve girip ardından hızla kapıyı kapatmıştı. Bende fazla düşünmeyerek içeriye girmiştim.