Steve Rogers'ın Kızı (AVENGERS)

0.8

çırpınmaktan gücüm kalmamıştı,onu üstümden atamıyordum,yorulmaya başlamıştım,birisinin yardımına ihtiyacım vardı,aksi takdirde bu durumdan asla kurtulamayacaktım,

john ellerimi başımın üstünde birleştirdiğinde tam gözlerimin içine bakıyordu,bunu sanki yapmak istemiyor gibiydi

"neden böylesin?"

"ne gibi?"

"istemediğin bir şeyi yaptığının farkındasındır herhalde"

"farkındayım ama o silahı bana doğrultmamalıydın audrey"

"silahla asla seni vuramayacağımı çok iyi biliyordun"

"biliyorum"

john biraz gözlerini kapatmıştı,bunu yapmaktan keyif almıyordu,canımı yakıyordu,o sırada bir şey olmuştu,silahın patlama sesiyle john ellerimi bırakıp kendi omzuna getirmişti,o vurulmuştu,onu vurmuşlardı,

hızlıca üstümden kaçıp koşmaya başlamıştı,kaçıyordu,yerde uzun süre boyunca üstümde olduğu için kalkmaya halim bile yoktu,bana uzatılan eli tuttuğumda yerden kalkmama yardım etmişti

"audrey?"

tanıdıktı ses,onun sesiydi,

"sam?"

korkuyordum,başıma bir şey geleceğini sanmıştım ve beni kurtarmıştı,hızlıca kollarımı boynuna sardığımda ellerini belime koymuştu,yanaklarımdan gözyaşlarımın süzüldüğünü bile farketmemiştim

sam bir eliyle saçlarımı okşuyordu,diğer eli belimdeydi

"audrey,sana bir şey yaptı mı o şerefsiz!"

sam yüzümü büyük elleri arasına alıp baş parmaklarıyla yanaklarımdan akan yaşları silmişti

"senin burda ne işin var?"

bir yandan burnumu çekiyordum ve sam e bakıyordum

"kuleye gidiyordum,ama iyi ki dışardaymışım,o adam seni nerden buldu?"

sam evimin adresini bildiğini tabiki bilmiyordu,tanrıya şükür ki sam burdaydı,yanımda

sam den kollarımı ayırıp duvar dibindeki silahı alabilmek için eğildim,aldığım gibi hızlıca belime taktım,sam e baktığımda yüzümde bir şaşkınlık vardı

"senin silahın mı var?,ne zamandan beri"

hayretler içinde bakıyordu,silaha dokunamazdım bile,aşırı korkardım ama şuan belimde bir tabanca vardı,hemde bucky nin

"benim değil"

ara sokaktan çıkıp yürümeye başladığımda sam arkamdan koşturuyordu,konuşurken bir yandanda nefes alıyordu,kelimelerinin arasında boğuluyordu

"senin değilse kimin o halde,yoksa çaldın mı,inanamıyorum audrey,sen böyle birisi değildin"

"sam lütfen"

susmasını istiyordum,daha fazla konuşup ona açıklama yapmak isteyeceğim en son şeydi,kolumdan tutup kendine çektiğinde durdurmuştu beni,gözlerine baktığımda sadece endişe görüyordum

"bu saatte burda ne işin vardı sadece onu söyle,sonra bir daha soru sormayacağım"

bu şarta asla inanmıyordum,sam asla susmazdı,ve o mükemmel esprileri,zaten susmasını da istermiyordum,sadece biraz sessiz kalıp ruhumu rahatlatmaya çalışmak istiyordum