KEYİFLİ OKUMALAR DİLERİMM!
ZAMAN EN KAPSAMLI ACIDIR.ZAMANI YAŞAYAMAZSIN ZAMANI ÖĞRENİRSİN,VE NE KADAR ÇOK ZAMAN O KADAR ÇOK ACI demektir..
5 YIL ÖNCE
Ve umudunun tükendiği an tozpembe hayatını karanlık geceler kaplar.
YAĞMURLU BİR PAZAR GÜNÜYDÜ BUGÜN.SAAT 09.09'DU.Ev sessiz ve ürkütücüydü ama ailem daha ürkütücüydü.Aynaya baktım ve kendi kendime konuştum ''bugünü güzel geçir Efsun''gözlerimin altı uykusuzluktan mosmor ve yüzümde morluk olmayan yer yoktu,ben ise hala umut ve neşe doluydum.
Oysa umudun rengi vücudumdaki mor renk değilmiydi?
her sabah kendime bugün baban seni sevecek,annen saçlarını örecek,abin üstüne iftira atmayacak diye uyandım,ama bugün farklıydı,bugün benim umut ışığım öldü,ve hayallerim o enkaz altında kaldı.
Ruhum o enkaz altında kilitliydi,bedenim ise yeryüzüne hapisti...
unutlamayacak hatalar vardı ve ben en zayıf halkaydım,benimle oyun oynuyorlardı çünkü ben güçsüz bir kız çocuğuydum,çünkü kız çocukları bir işe yaramaz derdi babam.Beni sevmeye bile kıyamayan annem babam yüzünden bana kötü davranıyordu.
Çünku annem vicdan azabı çekiyordu ve en kötüsü buydu.çıplak ayaklarımı yataktan aşağı sarkıttım,zemin buz gibiydi.Koridordan içeri girip şok edici manzarayla karşılaştım.ANNEM KANLAR İÇİNDE YERDE YATIYORDU!
Babam birasını yudumlarken ağlayarak annemi izliyordu.zangır zangır titreyen bacaklarımı ellerimle tutmaya çalıştım,olmadı.Gözyaşlarım tane tane yanaklarıma süzülürken annemin yanına gitmeye cesaret edemedim.
annem yerde kanlar içinde nefes almak için çırpınıyordu,boğazına saplanan bıçaktan kanlar süzülüyordu.Annem nefes almak için çırpınırken hayatın gerçek yüzünü o an gördüm.Hayat buydu yaşamak istiyene değil eline fırsat geçene gülüyordu.Hayat buydu,hayat ve zaman sadece acıydı,ve hayat zamanla kanlandı.
babam bana bakıyordu,çocuktum korktum.Ve annemi orada bırakıp titreyen bedenimle kaçtım o evden,babam peşimden geliyordu,biliyorum benide öldürecekti ve ben yaşamak istiyordum.Koştum,kimsesiz tenha sokaklar bana eşlik etti ve ben durmadım.
''kaçma,herşeyin sorumlusu sensin!''diye bağıran babamın gür sesi kulaklarımı doldurdu fakat titreyen bedenim durmadı,yorgunluktan ve sarhoşluktan yere yığılan babamı gözyaşları içinde izledim.Annemin o görüntüsü asla aklımdan çıkmayacaktı...
hava iyice kararmış ve iyice soğumuştu,soğuktan titreyen bedenim az ilerde bir ateş fark etti.Bu ateş benim umut ışığım olabilirmiydi?hava o kadar soğuktu ki kendimi ateşin içine atmak istiyordum.
ateşin başında 4 çocuk tane benim yaşlarımda çocuk ve 2 tane yetişkin vardı,yetişkinlerden biri beni fark edince hızlıca yanıma geldi,Bana yardım edeceğini düşünürken elindeki iğneyi koluma sapladı ve vücuduma birşey enjekte etti.
saniyeler içinde bulanıklaşan görüntüm eşliğinde bayılmadan önce duyduğum tek şey ''bu bir fırsat''diyen kadının sesi oldu...
...
İLK BÖLÜMÜ NASIL BULDUNUZZ?
EFSUN'UN ÇETEYLE İLK TANIŞMA SAHNESİ
DİĞER BÖLÜMDE GÖRÜŞMEK ÜZEREE
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kanayan Hayatlar
Fiksi RemajaZaman acı demekti,acı ise zamanla ortaya çıkardı.Zaman kanardı,zaman acıydı.Ve acılar asla dinemezdi.Bedenim Mutluydu ruhum ise kanıyordu.Ve merhamet kalbimin bir köşesinde bekçiydi ama acı zaman merhameti de öldürmüştü... 5 yıl boyunca en acı şekil...
