Księga pomiędzy światem

Rozdział VI

Ocknąłem się na posadzce czułem piekący ból na nadgarstkach na których widniały skaryfikacje. Wszędzie panowała cisza a jedyne co przykuwało uwagę był blask jakiegoś przedmiotu znajdującego się na stole. 

Po chwili udało mi się wytężyć wzrok i ujrzałem kompas otwarty który zaczął wskazywać mi drogę.

 Dziś gdy to opowiadam nie wiem czemu tak to się potoczyło.

Odczuwałem potrzebę znalezienia się w Perlarose. Czułem jak brak krainy której nie znam pali mnie od środka. Ostrożnie wstałem i podniosłem przedmiot z stołu. 

Wrócił mi on siły. Świat wydawał się mieć barwy Fioletu, błękitu, zieleni. Inne kolory wyblakły. Kompas prowadził mnie przez bibliotekę, 4 różne korytarze, 1837 schodów w górę. Gdy dotarłem stałem przed drewnianą powłoką na której powierzchni wypalone były róże, zaś zamek zrobiony był z srebra pokrytego perłową warstwą. Wewnątrz był zaś klucz z pereł. Przekręciłem go ostrożnie ten zaskrzypiał i po chwili ukazał się ten cudowny świat.

Wszystko tu było cudowne śnieg delikatnie muskał moją twarz na ścianach uliczki były malunki kwiatów. Wyszedłem z uliczki i po raz pierwszy zobaczyłem takie miasteczko. Rzędy sklepików z witrynami powypełnianymi smakołykami. 

Wokół mnie było pełno ludzi uśmiechniętych i elegancko ubranych.  Światełko prowadziło mnie wzdłuż tej uliczki aż w końcu dotarłem do wysokiego domu z wieżyczką i witryną, a w niej wyroby z czarnych pereł. 

Zapukałem. 

I ponownie.

Nikt nie otwierał.

Usiadłem i oparłem się o drzwi zaczynało mi się robić chłodno a powoli zachodził zmrok. Na ulicy zaczęli pojawiać się jacyś włóczędzy w poobdzieranych łachach.

Nagle powłoka za mną się osunęła, a ja runąłem na plecy. 

Ujrzałem wtedy Edwina ubranego w koszule z wybielanego lnu a na szyi miał zawieszony naszyjnik z czarną perłą.

-Elio... witaj Książe.-powiedział.

Wstałem jak najszybciej zostałem zaproszony do jego domu. Nie był to jakiś cudowny dom było tu brudno a meble powoli próchniały. W rezydencji nic nie próchnieje od paru wieków.

-Napijesz się czegoś Elio? Koniaku, wódki, wina, rumu?-zapytał stojąc przy jakiejś szafce.

-Nie. Niewolno mi jestem za młody.-powiedziałem niepewnie na co ten odwrócił się w moją stronę.

-Nie musisz zawsze się słuchać.-powiedział to z zawadiackim uśmieszkiem i lustrował mnie wzrokiem.

-Nie chyba odmówię.-powiedziałem.

-Na pewno?-zapytał odwracając się w stronę szafki ponownie.

przez chwile Niewiedziałem co powiedzieć rozważałem wszystkie za i przeciw ale pewna myśl mnie przekonała: a co jak on się mną będzie brzydzić przez to?

-No dobrze ale łyczka wina.

-Oczywiście mój panie. - powiedział z kłaniając się i podając mi wino.

Niechciałem tego pić. 

Usiadł obok mnie trzymając swój kielich.

-To co za co wypijemy?-zapytał.

Niechciałem tego pić.

-Za nas.-wyrwało mi się na co on się delikatnie zaśmiał po czym zlustrował mnie wzrokiem.

-Więc za nas. -zderzył mój kielich ze swoim.

wypiłem.

Poczułem kwaskowaty nieprzyjemny smak oraz delikatny ziołowy aromat.

Spojrzałem na resztkę wina w kielichu. Wino było mętne i pachniało jak połączenie alkoholu z delikatnym zapachem ziół.

Dopiłem. 

-Miło mi że przyszedłeś.-powiedział Edwin.

Wtedy czułem że coś jest nie tak. Świat zaczął się rozpływać i nastał mrok.

Obudziłem się w chłodnym miejscu.

Chciałem wstać lecz byłem chyba przywiązany. Próbowałem poruszyć rękoma lecz dopiero po chwili uświadomiłem sobie coś. Miałem na sobie kajdany. 

nagle coś zaskrzypiało przede mną, a za tego czegoś wyszedł Edwin ubrany w same spodnie i trzymający świecę. Widziałem teraz jego klatkę piersiową. Na jego świetnie wyżeźbionym torsie był czerwony smok. 

-O książę się obudził. Cudownie.-powiedział uśmiechnięty.

-Edwin wypuść mnie? czemu? czemu mnie??-Niewiedziałem co myśleć. Niewiedziałem czy chce myśleć. Nic nie wiedziałem. Czułem że jestem niczym. Gorzej czułem że jestem czymś kompletnie uprzedmiotowionym że już nic nie znaczę.