Olympus Academy: The Legend Of Unbeknowest

✡Chapter 1: Fated

I opened my eyes. It's morning. I put a smile on my lips. This is another day, another birthday. 18th Birthday.

I bend on my knees and said a prayer to our Almighty God, thanking Him for another year to be able to live in this world.. After praying I got up and now ready to do all my morning rituals.

I put some make-ups on. I combed my hair. I got my iphone and took a selfie. Then posted it on my Facebook, IG and Twitter. I have so many followers. I'm elite and famous doctor in town. I'm surrounded by luxurious things. People envy me.

I made a final look at myself in the mirror.

''Your face is so gorgeous'' I complemented myself. Then I smiled so sweetly.

I used my high heels and my pink and white dress. Lumabas na ako. I pass through my parents' room.

"Aurora! Pakainin mo na ang mga baboy! Aba't ang batang to. Nangangarap na naman ng gising."

Nabasag ang iniimagine ko. Nanay naman eh. Ganda na sana ng pinipicture out kong 18th birthday.

"Nanay naman. Kahit sa pangarap lang ako maging masaya ngayong araw na to." Napakamot ako ng ulo.

"Nak naman, di ka ba masaya kasama ako at ang itay mo dito sa bukid?"

"Nanay naman, syempre masaya ako ano. Wala ng mas sasaya pa. Alam niyo naman, pangarap ko lang naman maging isang magaling na doctor. Gusto ko po yumaman tayo para hindi na kayo mahihirapan ni itay sa pag-aararo sa palayan."

Napangiti si inay sa sinabi ko. Alam ni inay ang lahat ng pangarap ko. Ngunit sadyang mapagkait sa kapalaran ang mga tao, di parin ako nakakatapak ng paaralan dahil mukha akong 3 years old.

Oo. Mukha akong 3 kahit 18 na ako. Di naniniwala ang mga taga barrio na talagang 18 na ako. Kaya hindi nila ako pinapaaral. Kapag medyo lumaki na raw ako. Eh kasalanan ko ba kung matipid ang height ko? Mga tao talaga kahit kelan mapanglait. Matanda na sila inay at itay. Kailangan ko na talagang mag-aral. Dahil baka hindi nila maabutang gagradweyt. Walang doctor rin ang nakapagsasabi kung ano ang sakit ko. Sabi nila stunted lang daw talaga ang growth ko.

Sobra naman ata tong akin. Mukhang akong nano.

"Oh siya, Happy birthday nga pala anak."

"Salamat inay."

" Sige na at magpakain ka na ng baboy dahil ang baboy ang magtutustos ng pag-aaral mo."

"Opo inay sige. Hehe. I love you nay."

"I love you too."

Tapos umalis na sana ako. Pero di ako nakuntento. Bumalik ako para makipagnose to nose. Hehe. Tuluyan na akong umalis pagkatapos magreklamo ni inay.

Life is never easy for us. We have to work all day to be able to have what we need to survive. Actually it grieveth me whenever I realize that I don't even have the surety that they can send me to school.

I understand why God did not made life always happy and easy, not because He don't love us, but because He wants us to be with Him, because if we are always happy, we tend to forget Him.

Masyado akong relegious no? Yan kasi ang turo ni inay at itay sakin.

Lumabas na ako para kunin ang pagkain ng baboy. Maglalakad na sana ako papapunta sa kulungan ng baboy nang makita ko si itay na may kausap na sa tingin ko ay mag-asawa.

"Himalang may bumisita ata dito sa amin." Nasabi ko nalang.

Wala kasing bumibisita dito sa amin. Pwera na sa malayo, sinasabi nilang malas daw ako. Kasalanan ko ba kung maliit ako? Che!