Bu acıyı hayatımda ikinci kez yaşamak canımı daha çok yakıyor. Hani derler ya zaman acıyı hafifletir. İnanın bana o acı hiç ama hiç hafiflemiyor. Özellikle de sorumlusu siz iseniz. Aklınızda daha fazla soru işareti bırakmadan hikayenin en başından b...
******** Hellööö!! Beni özlediniz mi 12 gündür bölüm atamıyordum ama ne yapabilirim sınav haftasıydı ve ben taslağa bir şey yazmamıştım. (M. şarkısı niye bu kadar mükemmel?) Her neyse umarım bu bölümü beğenirsiniz. Keyifli okumalar:))) <33333 **********
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evin dışı (Önceki bölüme eklemeyi unuttuğum için burada görüyorsunuz.)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Evin içi *********
Chris'ten Pranpirya biraz korkmuş görünüyordu. Haklıydı tanımadığı bir hırsız yüzünden kovulmuş ve o hırsız tarafından ıssız bir çöplüğün ortasındaki yıkıntı bir eve getirilmişti. Benim için ise durum farklıydı. Onu rüyamda kız kardeşimin büyümüş hâli olarak tanıyordum zaten ve benim için evsiz kalmayı göze almıştı yani ona güvenmemem için bir neden yoktu. İnsanlarla en çok yaşadığım sorun kimseye güvenememekti aslında ama Pranpirya başkaydı sanki şuan ona güvenmezsem bir daha kimseye güvenemezmişim gibi hissediyordum.
Ortama sessizlik hakimdi ve bu fazlasıyla rahatsız ediciydi. Sanırım o da rahatsız olmuştu ki onu açmaya çalışarak "Kaç yaşındasın?" diyerek bir soru yöneltti. '"16" şeklinde kısa bir cevap verdim. Ardından tekrar sessizlik hakim olmuştu ortama. Bu sefer ben "Sen kaç yaşındasın?" diyebildim "Bu mart ayında 11'i bitireceğim" dedi. Evet 11 yaşında olduğunu biliyordum ama o an bu soruyu sormam gerekiyordu. Ki benden daha fazla korkmasın. O an aklıma şubat ayının sonunda olduğumuz geldi ve hevesle "Aaa doğum günün yakınmış martın kaçı?" dedim bu kez. O da heyecanlanmıştı gözlerinden okuyabiliyordum. "27 Mart dedi." gülümseyerek. Ama anında gülümsemesi soldu "Ama galiba bu yıl doğum günümü kutlayamayacağım." dedi. Gülümsedim ve kararlılıkla "Hayır doğum gününü istediğin şekilde kutlayacağız." diyebildim. Tereddütle gözlerime bakıyordu sanki sorsam mı sormasam mı der gibiydi. En sonunda dayanamayıp "Sormak istediğin bir şey varsa çekinmeden sorabilirsin bundan sonra ben senin abinim." dedim. Bu kez gözlerinde güven ve mutluluk vardı. Bana gerçekten güvenmişti. Aklındaki soruyu "Peki benim... okulum ne olacak?" şeklinde dile getirdi. Haklıydı bunu düşünmemiştim. Evet ben okumamıştım ama kız kardeşimi okutabilmeliydim değil mi? "İlk iş yarın sana bir kimlik çıkartalım. Sonrasında bir okula kaydını yaptırırız." diyerek cevapladım.
