Դա նորմալ է

65 5 7
                                    

- Նայիր, էն մեկը արջի նման է:

- Հա՞ որ... Օ, էն մեկը ոնցոր վիշապ լինի ջղայն: Յունգին է կոպիա:

Ջիմինը ծիծաղում է՝ պառկած կիսաչոր-կիսախոնավ խոտերին: Թեհյոնի հետ: Թեհյոնը ժպտում է քառակուսի ժպիտով: Հետո մի քիչ տխուր:

Իմանալ լավագույն ընկերոջ ամենամեծ գաղտնիքը նշանակում է պահել այն սեփականի պես: Թեհյոնն այն կպահի: Չնայած Ֆրեյդը ճիշտ է. Ոչ մի մահկանացու իվիճակի չէ գաղտնիք պահել. չեն խոսում նրա շուրթերը, խոսում են մատների ծայրերը:

Մարդիկ խոսում են հայացքով, մարդիկ խոսում են շարժումներով: Մարդիկ խոսում են բերանով, բայց այլաբանորեն: Իրականության փոխարեն կարելի է ասել՝ ես տարբերվում եմ ձեզնից: Հարց է՝ ինչո՞վ: Բարձրաձայնելը բավականին դժվար է: Այն է, Թեհյոնի առջև Ջիմինն անգամ չբարձրաձայնեց: Թեհյոնը լավ ընկեր է, նա չի բարձրաձայնի: Երբեմն կմատնի թախծոտ հայացքը, բայց թե ինչ կմատնի, դժվար թե բոլորը հասկանան: Դժվար թե շատերը հասկանան.

- Ջիմին-ա:

Լռության, ծղրիդների ճռվռոցի ու քամու շշուկի միջև Ջիմինի հը-ն լսվում է բավականին նուրբ... գրեթե չի լսվում: Բայց Թեհյոնի համար դա էլ էր հերիք: Մտքերի տեղատարափ է, բայց միևնույն ժամանակ որևէ միտք չկա:

Հարցերի տեղատարափ է, բայց հարցնելու ռիսկ չկա:

Աչքերն է փակում.

- Հեչ, լավ:

Լռությունը մի պահ էլի շրջում է նրանց միջև: Հետո փախչում: Լռությունը կատվի պես բան է.

- Գիտեմ, որ լիքը հարցեր ունես, - Ջիմինը դա շատ լավ է հասկանում: Ո՞նց կարելի է չունենալ էդքան հարցեր, երբ ընկերոջդ մասին նոր, այն էլ այդքան կարևոր բան ես իմանում, - Ես ինքս շատ հարցերի պատասխաններ չունեմ. ինչի եմ էսպիսին, ոնց եղավ էսպես... ի՞նչ է սա առհասարակ... ինչու՞ Յունգին... - որովհետև ներսում ամեն հարց տագնապ է առաջացնում: Մեծ տագնապ: Երբ ուզում ես որևէ հարցի պատասխան գտնել, բայց ավելի ես մոլորվում ու դրանից ավելի է տագնապը մեծանում, - ես անգամ համացանցում նյութ եմ կարդացել, - դառը ժպիտով: Թեհյոնը գլուխը թեքում է դեպի թախծոտ ընկերն, ով դեռ նայում է երկնքում լողող վիշապ-ամպին, - որոշներն ասում են՝ հիվանդություն է, ուղեղից է գալիս... խանգարում է: Մյուսներն ասում են էդ խանգարումը հորմոնալ է: Մյուսներն ասում են դաստյարակության հարց է, - ապա կուլ է տալիս կոկորդի պարունակությունը, որն իրականում չկար, անտեսանելի, անշոշափելի էր, բայց խանգարում էր խոսել, - ես խառնվել եմ, - շշուկով, - ես ոչինչ չեմ հասկանում, - կտրուկ նստում է ու դուրս բերում էմոցիաները: Թեհյոնը տեղից չի շարժվում, միայն լսում է ընկերոջ հեկեկանքները:

Քո պեպենները/Freckles of yoursМесто, где живут истории. Откройте их для себя