Το δάσος

10

-Τώρα θα μου εξηγήσεις.
Μου αντιγυρισε.
Ξεροκατάπια αλλά δεν δίστασα να ξεκινήσω την κουβέντα.
-Απλά πιστεύουμε πως ο θάνατος του Αλεξ δεν ήταν αυτοχειρία.
Γουρλωσε τα ματια του και με έπιασε από το μπράτσο.
-Δεν είναι αστεία αυτά!
-Σοβαρά μιλάω! Άκουσε με!
Του απάντησα στον ίδιο τόνο.
-Ας τα πάρουμε από την αρχή... Βρήκα ένα ημερολόγιο, στην αρχή δεν πίστευα πως είναι κάτι σημαντικό όσο διάβαζα κατάλαβα ότι  όντως κάτι δεν πάει καλα, μου το επιβεβαίωσαν φυσικά ο διευθυντής μας και ο Πατέρας της Μπαρμπ, τους άκουσα να μιλάνε, ο πατέρας της έλεγε πως θα καταστραφεί αν μαθευτεί η αλήθεια και πως όλα αυτά που έχτισε δεν θέλει να του γκρεμίσουν λυκειοπαιδα, ειρωνεύτηκαν για τον θάνατο του Αλεξ! Κοιτα!
Του είπα, εβγαλα από την τσάντα μου το ημερολόγιο και το ανοιξα.
-Ναι τι ;
-Είναι γραμμένο μέχρι την μέση, Ο μαξ σταματάει να γράφει μετά την βραδιά του χαλογουιν. Εδώ μέσα λέει πως στην καλύβα του επιστάτη βρήκαν έγγραφα και φωτογραφίες αλλά δεν πρόλαβε να τις κοιτάξει.
-Που κολλάει ο Αλεξ με όλο αυτό ;
Ρωτησε απορημένος
-Η κελλυ μου είπε πως, έγραφε και μάζευε χαρτια, για κάποιο λόγο τα έκανε. Ίσως έμαθε για όλα αυτά κάπως.
-Δεν ξέρω είμαι μπερδεμένος...
Είπε και μου έδωσε τον φάκελο που κρατούσε στα χέρια του.
-Μόλις κλείσουν τα φώτα έλα στο δωμάτιο μας. Πρέπει να το συζητήσουμε.
Του είπα με σοβαρό ύφος.
Σηκώθηκα, έστρωσα την φούστα μου και κατευθύνθηκα προς την πόρτα.

***

Εδώ και μισή ώρα έχουν κλείσει τα φώτα, κάθομαι ανυπόμονη στο κρεβάτι μου, ανεβοκατεβάζοντας ρυθμικά το πόδι μου.

-Δεν θα έρθει Βικτωρια.
-Θα έρθει... Το ξέρω.
Της απάντησα και σηκώθηκα Γιανα κοιτάξω στον διάδρομο, Πριν προλάβω να ανοιξω ακούστηκε ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα.

-Επιτέλους και λέγαμε πως δεν θα έρθεις.
Του είπε και η κελλυ και ανασηκώθηκε στο κρεβάτι της.
-Σκεφτόμουν να μην έρθω αλλά δεν άντεξα.

Τοποθέτησα τον φάκελο στο γραφείο μου,
Από την πρώτη ματια μπορούσε κανεις να καταλάβει ότι δεν είχε πολύ καιρό που ξεκίνησε να συγκεντρώνει στοιχεία, αποκόμματα από παλιές εφημερίδες, μια παλιά σχολική φωτογραφία Και ένας αυτοσχέδιος χάρτης.
-Εμενα προσωπικά δεν μου λένε τίποτα.
Είπε η κελλυ και ανασήκωσε τους ώμους της.
ο Τζεικ σήκωσε προσεκτικά την φωτογραφία.
-Δεν ξέρω πρέπει να το χωνέψω όλο αυτό.
Είπε και πέταξε άτσαλα την φωτογραφία στο γραφείο μου, πέρασε τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του και με κοιταξε.
-Δεν ξερω θέλει όντως χρόνο.
Συνέχισε η κελλυ
-Αύριο μετά τον αγώνα ας το συζητήσουμε, τώρα έχω πολλά στο κεφάλι μου.
Της απάντησε.
-Με ποια ομάδα παίζεται ;
Τον ρωτησε η κελλυ
-Με τους Watford, θα έρθετε έτσι;
-Ναι εννοείτε.
Συμφώνησε η κελλυ και με κοιταξε όλο νόημα, δεν άργησε να γίνει αντιληπτό από τον Τζεικ  και ενα μικρό χαμόγελο του ξέφυγε.
-Εγω καλύτερα να φεύγω, τα λέμε αύριο.
Είπε και σηκώθηκε από την καρέκλα του.