Το δάσος

6 (hallowed party II)

Νιώθω πως ξανά βρήκα την ανάσα μου.
Από τότε που ήρθα σε αυτό το μέρος νιώθω πως πνίγομαι, το άγγιγμα του άφησε την καρδιά μου να χτυπήσει ξανά!
Είναι τόσο ωραιο το συναίσθημα που μου προκαλεί  το φιλί του, Πρέπει όμως να το διακόψω...
Τον εσπρωξα μακριά και τον κοίταξα κατευθείαν στα μάτια.
-τι έκανες;!
Τον ρώτησα όσο πιο θυμωμένα μπορούσα να προσποιηθώ.
-Νόμιζα πως σου άρεσε.
-Έπρεπε να με ρωτήσεις πρώτα.
Του πιο ήρεμα, έτριψε αμήχανα τον σβέρκο του και χωρίς να πεις λέξη κοίταξε το χώμα.

-Είδατε πουθενά τον Αλεξ!;
Ακούσαμε την φωνή του Τζέρεμι λίγο πιο μακριά, ευτυχώς που μας διέκοψε, η κατάσταση είχε αρχίσει να γίνεται πολύ αμήχανη.
-τι έγινε;
Ρωτησε ο Τζεικ ανήσυχα.
-Κανεις δεν έχει βρει τον αλεξ μέχρι στιγμής και νομίζαμε πως θα ήταν μαζί σας, είστε οι τελευταίοι...
Τα μάτια του ήταν βουρκωμένα, έδειχνε να ανησυχεί πολύ.
-Έχεις τον αριθμό του;
Ρωτησε ο Τζεικ και έβγαλε το κινητό από την τσέπη του.
-Προσπάθησα να τον καλέσω πολλές φορές αλλα τίποτα.
-Σκατα!
-Πάμε μαζί με τους άλλους, θα δούμε τι θα κάνουμε.
Είπα ψύχραιμα  και έπιασα  φιλικά τον ώμο του Τζέρεμι.
Γυρίσαμε και οι τρεις μαζί στο σημείο συνάντησης, ήταν όλοι μαζεμένοι εκεί και είχαν το ίδιο ανήσυχο ύφος ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους.
-θα χωριστούμε σε παρέες και θα ψάξουμε μέχρι να τον βρούμε!
Είπε ένα παιδί από την παρέα του Τζεικ.
Εγω ήμουν με την κελλυ και την ροζα, αρχίσαμε να περπατάμε βαθιά μεσα στο δασος,όλοι φώναζαν το όνομα του Αλεξ αλλά μέχρι στιγμής δεν είχαμε παρει καμία απάντηση...
Το κινητό της Ρόζας χτύπησε,ο ήχος με τρόμαξε λίγο .
-Άλαν τι εννοείς; ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΜΕ!
του φώναξε και έκλεισε το τηλέφωνο.
-τι έγινε;
Ρώτησα
-Ο Άλαν λέει ότι καλύτερα να φύγουμε γιανα μην βρούμε τον μπελά μας, είμαστε όλοι μεθυσμένοι το ίδιο και ο Αλεξ, αν χτύπησε ή αν έπαθε κάτι και δεν κρύβετε δεν μπορούμε να τον παρατήσουμε εδώ!
Είπε τσατισμένα η ροζα
-Θα τον βρούμε.
Προσπάθησα να φανώ όσο πιο πειστική μπορούσα. Ανησυχώ πολύ ο Αλεξ ποτέ δεν αφήνει το κινητό απο το χέρι του, αυτό ειναι το πιο περίεργο...

1 ώρα μετά...

Ψάχναμε για αρκετή ώρα, είχαμε χωθεί πολύ βαθιά στο δάσος αλλά μέχρι στιγμής δεν βρήκαμε κανένα σημείο ζωής.
Μακάρι να είναι καλά, είναι το μόνο που μετράει αυτή την στιγμή.
Το κρύο ήταν τσουχτερό, ο αέρας χτυπούσε το πρόσωπο μου κάνοντας με να δακρύζω, έσφιξα τις παλάμες μου μέσα στις τσέπες του μπουφάν, στην προσπάθεια να ζεσταθώ.
Το τηλέφωνο της Ρόζας χτύπησε, το απάντησε αμέσως, ήταν ο Τζέρεμι είχαν βρει τον αλεξ, δεν μας είπαν κάτι παραπάνω, αρχίσαμε να τρέχουμε προς την κατεύθυνση που μας είπε ο Τζέρεμι.
Μακάρι να είναι καλά, αυτή η πρόταση ηχούσε συνεχόμενα στο κεφάλι μου μέχρι να φτάσουμε στα παιδιά.