Το δάσος

8

1 μήνα μετά

Ο χρόνος χωρίς την κελλυ πέρασε τελείως αδιάφορα δεν κατάλαβα ποτε πέρασε ενας μηνας. Το μόνο «συναρπαστικό» είναι πως την Παρασκευή είναι ο αγώνας ποδοσφαίρου με το σχολείο της διπλανής πόλης, όλοι είναι κατά ενθουσιασμένοι, έχουν χρόνια κόντρα με το συγκεκριμένο σχολείο και είναι η πρώτη χρόνια που παίζουν αντίπαλες οι ομάδες τους.
Άλλαξα τα βιβλία μου στο ντουλαπάκι και με γρήγορο βήμα μπηκα στην αίθουσα της έκθεσης. Πάλι κατάφερα να φτάσω αργοπορημένη.
Έκατσα στο θρανίο που καθόμουν πάντα με την κελλυ, μου λείπει... όλοι μου λείπουν βασικά, η ροζα, ο αλεξ και ίσως και ο Τζεικ. Έχουμε να μιλήσουμε από τότε στο δωμάτιο μου, προσπαθώ να τον αποφεύγω όσο μπορώ αν και ο ίδιος δεν έκανε και πολλές προσπάθειες, μόνο κάτι κλέφτες ματιές όταν νομίζει πως δεν τον κοιτάω.
Το κουδούνι για το σχόλασμα δεν άργησε να χτυπήσει. Έμεινα τελευταία στην αίθουσα Γιανα προλάβω να αντιγράψω όλες τις σημειώσεις.

-Μην βιάζεσαι ! Θα με ακούς όταν σου μιλάω!
Ακούστηκε μια βαρια , Αγνωστη φωνή από τον διάδρομο. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και Ακουγόταν όλα πεντακάθαρα.
-Κύριε Μπέικερ δεν είναι αυτό-
-Άκουσε με καλά Μπεν, κάτι διευθυντακους σαν εσένα τους έχω εξαφανίσει με ένα βλέφαρο! Γιαυτο άκουσε με καλά!
Τα βήματα τους Ακουγόταν όλο και πιο κοντά στην αίθουσα, δεν προλαβαίνω να φύγω, δεν θέλω και αλλά μπλεξίματα. Άρπαξα τα βιβλία μου και έτρεξα προς την έδρα, χώθηκα γρήγορα από κάτω και προσπάθησα να μην κάνω καθόλου θόρυβο.
Άκουσα την πόρτα να χτυπάει με δύναμη.
-Μα σας παρακαλώ ακούστε με, εγω με το μέρος σας είμαι άλλωστε, όπως πάντα!
-Αυτό έλειπε, δεν θέλω να μαθευτεί τίποτα κατάλαβες; Έχει ξεφυγει το πράγμα! Νομίζεις εμενα μου είναι εύκολο;
-Ναι σας καταλαβαίνω αλλά-
-Όχι μπεν δεν με καταλαβαίνεις, όλο και περισσότεροι ψάχνουν να βρουν την αλήθεια, αν γίνει τώρα θα καταστραφώ! Σε λίγους μήνες είναι οι εκλογές, ξέρεις τι προετοιμασία έχω κάνει! Δεν θέλω να μου τα διαλύσουν όλα ανόητα λύκειοπαιδα!
-Κύριε Μπέικερ σας δίνω τον λόγο μου, κανεις δεν ξέρει τίποτα, ένας που προσπαθούσε να μάθει δεν ζει πλέον.
-Ναι κατι έμαθα, δεν ήταν αυτοκτονία τελικά έτσι;
Είπε γελώντας με μια δόση ειρωνίας στον τόνο του.
-όχι φυσικά.
Του απάντησε ο διευθυντής.
Δεν πιστεύω στα αυτιά μου...μακάρι να μην είχα ακούσει ποτε αυτήν την συζήτηση.
-λοιπόν όπως είπαμε, αν έχεις κάτι νεότερο τηλεφώνησε μου.
-Μάλιστα κύριε Μπέικερ.
Ακούστηκαν βήματα και η πόρτα να ανοίγει και να κλείνει.
Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως αυτά που άκουσα είναι αλήθεια, νομιζω πως θα τρελαθώ!
Το κουδούνι του μεσημεριανού με έκανε να «ξυπνήσω» βγήκα από την κρυψώνα μου και προσεκτικά πήγα στα ντουλαπάκια να αφήσω τα βιβλία μου, δεν έχω καμία όρεξη να φάω, ανέβηκα βιαστικά  τις σκάλες, μπηκα  στο δωμάτιο μου και έπεσα στο κρεβάτι.

***

Το απόγευμα αποφάσισα να πάω για τρέξιμο, πάλι το παραμέλησα λόγο των συνθηκών. Να καθαρίσει λίγο το μυαλό μου, να ξεχαστώ.
Εδεσα καλύτερα τα μαλλιά μου σε μια ψηλή κοτσίδα καθως έμπαινα στο γήπεδο.
Το έχουν περιποιηθεί περισσότερο λόγο του αγώνα, η μυρωδιά του φρεσκοκομμένου γκαζόν σε συνδυασμό με το απαλό αεράκι είναι υπέροχη.
Καθως γυρνούσα στην κεντρική αυλή, με την ακρη του ματιού μου παράτησα την Μπαρμπ να μιλάει στον προαύλιο χώρο με έναν  ψηλό κύριο, με μαύρα μαλλια που είχαν αρχίσει να γκριζαρουν στους κροτάφους,καλοντυμένο, λιγάκι εύσωμο.
Η συζήτηση τους δεν έδειχνε σε καμία περίπτωση χαλαρή.
-Απαράδεχτη είσαι, αυτό έχω μόνο να πω!
Η αυστηρότητα και ο τόνος της φωνής ήταν ολόιδια με την φωνή που άκουσα το μεσημέρι στην αίθουσα της έκθεσης.
Πως δεν το σκέφτηκα πιο νωρίς! Ο Μπέικερ είναι ο πατέρας της Μπαρμπ...
Τους προσπέρασα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου, έκανα ένα γρήγορο μπάνιο και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Το κινητό μου δόνησε αλλά δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία, ανοιξα το συρτάρι που φιλούσα το ημερολόγιο, προχώρησα στις παρακάτω σελίδες.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου

Μετά το halloween πάρτυ στο δάσος, είμαι ακόμα
πιο σίγουρος ότι ο διευθυντής μας είναι μπλεγμένος, ξανά πήγαμε στην καλύβα με τον Αρθουρ, αυτή την φορά καταφέραμε να μπούμε μέσα, όλα ήταν σκονισμένα, παλια εργαλεία κήπου, αντίγραφα από εξετάσεις, καθαριστικά, το μόνο χρήσιμο ήταν ένα ντουλάπι  στην παλια ξύλινη βιβλιοθήκη, ηταν γεμάτο στην αρχή με άσχετα πράγματα, στο βάθος όμως είχε μια μεγάλη χάρτινη κούτα με φακέλους,παλιά έγγραφα, φωτογραφίες που στις περισσότερες ήταν ο διευθυντής μας νεότερος  ή αν δεν ήταν αυτός, του έμοιαζε καταπληκτικά.
-τελείωνε ακούω βήματα!
Μου φώναξε απέξω ο Αρθουρ.
-τι;
Απάντησα τρομαγμένα
-Σσσσς κρυψου!
Ο Αρθουρ μπήκε στην καλύβα και με τράβηξε στο πάτωμα, κρυφτήκαμε μέσα σε μια παλιά  ντουλάπα, ίσα ίσα βλέπαμε από το άνοιγμα της χαραμάδας ανάμεσα στα ντουλαποφυλα. Προσπαθούσα να μην κάνω τον παραμικρό θόρυβο, βαριά βήματα ακούστηκαν έξω από την πόρτα, Κράτησα την αναπνοή μου.
Ο επιστάτης ο κύριος Μπλέικ μπήκε μέσα φουριόζος, η πόρτα τραντάχτηκε στο άνοιγμα της.
Άρχισε να ρίχνει κάτω πράγματα και να φωνάζει σαν τρελός. Φοβήθηκα, δεν ήξερα τι να κάνω, προσπαθούσα να μείνω όσο ακούνητος μπορούσα.
Αμέσως μετα άρπαξε το φτυάρι και βγήκε βλαστημώντας από την καλύβα.
-τι στο καλό ήταν αυτό ;
Ψυθίρισε ο Αρθουρ τρομαγμένος.
-Δεν ξέρω, πάμε να φύγουμε όσο προλαβαίνουμε !
Βγήκαμε από την καλύβα και αρχίσαμε να τρέχουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε.
Πάνω στην βιασύνη μας ξεχάσαμε να πάρουμε Γιανα μελετήσουμε τα έγγραφα. Δεν ξέρω αν θέλω να ξανά πάω αλλά ίσως αξίζει μια ακόμα προσπάθεια.

Το κινητό μου που χτυπούσε μανιωδώς με διέκοψε.
Το όνομα της κελλυ αναβόσβηνε στην οθόνη μου, το σήκωσα αμέσως.
-Κελλυ!
Απάντησα κατάενθουσιασμένη.
-Βικτωρια, πως είσαι ;
-καλά μου έλειψες, εσυ ;
-και εμενα μου λείπεις! Αύριο γυρνάω!